Η πιο σημαντική είδηση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τις τελευταίες ημέρες δεν ήταν άλλη από την ανακοίνωση του αναπληρωτή υπουργού ανάπτυξης κυρίου Καλογιάννη , ότι πριν το Πάσχα θα ξεκινήσουν πάλι τα μεγάλα οδικά έργα.
Αυτό σημαίνει αυτόματα νέες θέσεις εργασίας, επαναπρόσληψη πολλών...
ειδικοτήτων εργαζομένων στον τομέα των κατασκευαστικών έργων με ότι αυτό συνεπάγεται για την καταναλωτική τους ικανότητα , τη φορολογική τους συνέπεια και τη δυνατότητα καταβολής ασφαλιστικών εισφορών σε Ταμεία που στενάζουν από έλλειψη ρευστού.
Αλλά θα έχει και μία άλλη θετική διάσταση αυτή η ενέργεια, την από ψυχολογικής άποψης Επανεκκίνηση της οικονομίας. Γιατί άλλο είναι το ΤΑΙΠΕΔ να εξαγγέλει επιτυχείς διαγωνισμούς ή να προκηρρύσει νέους, για την αξιοποίηση (για κάποιους ξεπούλημα) της δημόσιας περιουσίας και άλλο να βλέπεις κάτι να κινείται άμεσα , δίπλα σου. Ας ευχηθούμε οι εξαγγελίες να γίνουν και πράξη και να έχει προετοιμαστεί προσεκτικά όλος ο μηχανισμός για την έναρξη των εργασιών. Και φρονώ ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό το να έχει γίνει η απαραίτητη προεργασία και σχεδιασμός του το τι θέλουμε, πως θα το επιτύχουμε και σε πόσο διάστημα, ώστε να διαφυλαχθεί η εύρυθμη λειτουργία των εργοταξίων και η πορεία εκτέλεσης των έργων.
Κάτι το οποίο δεν έγινε, και πετάγομαι σε άλλο κλάδο, στον ΕΟΠΥΥ, στο χώρο της υγείας. Εκεί έχουμε συνεχείς παλινωδίες, αλληλοσυγκρουόμενες εγκυκλίους, αδυναμία χάραξης στρατηγικής, ανασφαλείς συμμετέχοντες στη διαδικασία παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και τέλος αστοχίες πολιτικού και οικονομικού σχεδιασμού ενός κατά τα άλλα φιλόδοξου και επιβεβλημένου Οργανισμού Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Όλα τα συναρμόδια υπουργεία με τη διοίκηση του ΕΟΠΥΥ και φυσικά τη συνεργασία των υγειονομικών φορέων, οφείλουν να συμβάλλουν τα μέγιστα ώστε ο ασφαλιστικός φορέας στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σχεδόν του συνόλου του ελληνικού λαού, να ορθοποδήσει , να αποκτήσει οικονομική αυτοδυναμία και διοικητική αυτοτέλεια.
Η εκάστοτε διοίκηση του υπουργείου Υγείας θα πρέπει να αποτελεί το θεματοφύλακα της υγείας δημόσιας ή ιδιωτικής του Έλληνα ή Ευρωπαίου πολίτη, διασφαλίζοντας ποιοτικές υπηρεσίες στο σύνολο του πληθυσμού. Και δυστυχώς, αξιότιμοι υπουργοί και συντάκτες του μνημονίου, με επιταγή του μνημονίου να πρέπει η δαπάνη της φαρμακευτικής περίθαλψης να αγγίξει το 1 % του ΑΕΠ το 2014 (~2,9 εκ ευρώ με βάση το ΑΕΠ του 2009 που γράφτηκε το μνημόνιο και επιτεύχθηκε φέτος), το να ζητάς πάλι 1% του φετινού ΑΕΠ που η δαπάνη αυτή δεν θα πρέπει να ξεπεράσει τα 2 εκ ευρώ, δεν είναι απλά καταδικαστικό για κλάδους που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, αλλά καταδικαστικό για το προσδόκιμο επιβίωσης του Έλληνα πολίτη και της οφειλόμενης από το κράτος περίθαλψης στους πολίτες του.
Και νομίζω αυτό ήταν και το νόημα των δηλώσεων προεκλογικά του νυν πρωθυπουργού κυρίου Σαμαρά , για επαναδιαπραγμάτευση όρων του μνημονίου, εκεί και όπου οι σημερινές συνθήκες και τα δεδομένα δεν είναι ίδια με την περίοδο συγγραφής των μνημονιακών υποχρεώσεων
Μετά τιμής
Ο πρώτος τυχόν
