Το «πόστο» του είναι ένα κομμάτι πεζοδρομίου της Πανεπιστημίου, απέναντι από έναν χρηματοοικονομικό ναό, το κτίριο της Τραπέζης της Ελλάδος. Η «αναπηρία» του,
άγνωστη. Ο (μισογεμάτος) καθετήρας που κρέμεται από το αριστερό χέρι του μαρτυρεί ασθένεια, αλλά δεν αποκαλύπτει λεπτομέρειες. Στο δεξί χέρι του -«κοκαλωμένου» στο σκαμπό, με το πρόσωπο κρυμμένο σχεδόν ανάμεσα στα πόδια- ζητιάνου υψώνεται το χαρτόνι της επαιτείας: «Παρακαλώ, πεινάω».
Στη θέα του μοναχικού επαίτη με τον καθετήρα, στην καρδιά της πρωτεύουσας, δίπλα σε
κεντρικές τράπεζες, φαρμακεία, κλινικές και εμπορικά καταστήματα, «ξυπνούν» η ανθρώπινη ευαισθησία, η συμπόνοια και η λύπηση. «Γεννώνται» όμως και ερωτήματα: Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να κυκλοφορεί στους δρόμους «φορώντας» καθετήρα; Νοσηλεύτηκε; Και αν ναι, πού; Και τελικά ποιος τον άφησε στην τύχη του; Είναι στην πραγματικότητα ασθενής ή πρόκειται για… κόλπο;
Μετά και το πρόσφατο περιστατικό με τον δήθεν ανάπηρο επαίτη στο μετρό Συγγρού – Φιξ, ο οποίος… έβγαλε πόδια στη λήξη της «βάρδιάς» του για το «μεροκάματο», η (σοκαριστική) εικόνα του ανθρώπου με τον καθετήρα προβληματίζει και φέρνει στο προσκήνιο το θέμα της «βιομηχανίας» ζητιάνων, που φέρεται ότι δρα απτόητη στην Ελλάδα της ανέχειας. Οργανωμένα κυκλώματα φημολογείται ότι κερδίζουν πολλά εκμεταλλευόμενα αστέγους ή παιδιά, «δημιουργώντας» ανάπηρους επαίτες και ελέγχοντας πόστα, μοιρασιά των κερδών και ανταγωνιστές.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
