Κύριε Τόλη, πιο τραμπούκος πεθαίνεις!

Πρόσφατα ο Δημήτρης Ψυχογιός δημοσίευσε κείμενο για τα «καυτά» και εν πολλοίς ακατανόητα, που συμβαίνουν εσχάτως στις Σκουριές. Με τίτλο «Ιερισσός», ο δημοσιογράφος...

-πέρα από τη συνήθη, ισχυρή, διατμητική του ανάλυση- παρουσίασε και δεινό αποκαλυπτικό ρεπορτάζ, σχετικά με τα «αγωνιστικά» ήθη κάποιων που δεν θέλουν να δούνε την επένδυση να αναπτύσσεται.

του Σακελλάρη Σκουμπουρδή

Αξίζει-δεν αξίζει η επένδυση της «Ελληνικός Χρυσός», εστιάζουμε στο σοβαρό ζήτημα Δημοκρατίας, που αποκαλύπτει ο Ψυχογιός. Προκύπτει απεχθής δολιότητα, τόσο στις πρακτικές, όσο και στην επικοινωνιακή διαχείριση που μετέρχονται οι εχθροί της επένδυσης. Οι έσχατες πονηρές μέρες στη Χαλκιδική αναθερμαίνουν την αποκάλυψη. Νέες ανακατωσούρες, αστυνομικές επιχειρήσεις, νυχτερινές συλλήψεις, ανακρίσεις, προφυλακίσεις. «Με ΜΑΤ, βία και καταστολή, χρυσάφι δεν θα πάρετε απ’ τη Χαλκιδική!», νέας πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες…


Πρόσωπο-κλειδί πίσω από αυτά είναι ο πρόεδρος του «Παρατηρητήριου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων», Τόλης Παπαγεωργίου. Όπως αποκαλύπτεται από το ρεπορτάζ, είναι ηγετική φυσιογνωμία του «αντι-μεταλλευτικού κινήματος» της Χαλκιδικής. Αλλά η χάρη του φτάνει συχνά και αλλού, όπως οι δηλώσεις του τεκμηριώνουν την ακτιβιστική, υπερκινητική πολυπραγμοσύνη του.

Η πρώτη: «Όταν, λοιπόν, υπήρχε γεωτρύπανο σε μας, πηγαίναμε και το καίγαμε!...», «…Δεν δούλεψε
γεωτρύπανο σε μας! Όλα τα κάψαμε και τα ανατινάξαμε!...» και «…Όταν ξεκινήσει γεωτρύπανο να δουλεύει στις Σάππες ή στο Πέραμα, πρέπει εμείς να είμαστε εκεί! Και θα συνειδητοποιήσουν τότε ότι πρέπει να κάνουν κάτι: να φωνάξουνε τα ΜΑΤ. Και από τη στιγμή που θα ‘ρθουνε μονάδες των ΜΑΤ σ’ εκείνο τον χώρο, το παιγνίδι το ‘χουνε χάσει! Πρέπει, δηλαδή, να προκαλέσουμε τα ΜΑΤ να ‘ρθουν εκεί πάνω!...»…

Και η δεύτερη: «Όσο με βαστούν οι δυνάμεις μου, εγώ θα παλεύω επάνω στο βουνό. Και όταν χρειαστεί, θα παλέψω και με τρόπο παράνομο», «…Εχτές, ο Βαγγέλης ο Λαμπάκης, ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης, είπε στους κατοίκους της περιοχής: "αν δεν το καταλάβατε, κηρύχτηκε ο πόλεμος". Εγώ λοιπόν σας καλώ σε ανταρτοπόλεμο! Από αύριο το πρωί, με πρώτον εμένα…».

Καλός, ε; Ο κ. Τόλης καμαρώνει, δείχνοντας στον αρμόδιο εισαγγελέα, πώς να φωτίσει εύκολα ένα ανεξιχνίαστο έγκλημα τραμπουκοβανδαλισμών. Η συνέχεια όμως γίνεται εξαιρετικά αποκαλυπτικότερη. Ο κ. Τόλης εξηγεί πώς, με «επιστημονικό», γκεμπελσικό, επικοινωνιστικό τρόπο, στήνονται κάποιες «αριστερές» μηχανές… «Έτσι και έρθουνε τα ΜΑΤ, το παιγνίδι το έχουνε χάσει»… Θυμηθείτε πόση κλαψοπροβολή, για τα δακρυγόνα κοντά σε σχολείο και «λιπόθυμες μαθήτριες», αφού ήταν δίπλα στο Α.Τ. Ιερισσού, όπου είχαν παρασύρει οι τύποι τα ΜΑΤ. Πόσο κλαψοβόλαγε το πανελλήνιο για τις αιφνίδιες νυχτερινές συλλήψεις, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τις βαριές κατηγορίες εις βάρος των συλληφθέντων. Τέλος, ο νταής κ. Τόλης καλεί τους πολίτες σε ανταρτοπόλεμο και ανατροπή και κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας.

Ο αρμόδιος εισαγγελέας μπορεί να αναζητήσει τη συντεταγμένη δυναμική διαλεκτική συνάφεια μεταξύ αυτών των δηλώσεων και της δολοφονικής επίθεσης των κουκουλοφόρων στις Σκουριές. Ιδιαίτερα τώρα που η προανάκριση απέφερε και προφυλακισμένους με βαριές κατηγορίες. Γιατί να μην ερευνηθεί εάν είναι ο κ. Τόλης ηθικός (τουλάχιστον) συναυτουργός εκείνης της θλιβερής οργανωμένης δολοφονικής τρομοκρατικής επίθεσης;

Αυτή η εξαιρετικά υποτιμημένη δολιότητα που προαναφέραμε, εντοπίζεται στην «αριστερή» βάση μιας πολύ διαδεδομένης πρακτικής του «Κινήματος». Το ακροδεξιό παρακράτος των αντιπολιτικών τραμπούκων του τύπου «κ. Τόλης» είναι παντού πανομοιότυπο. Αρχίζουμε με σκληρούς τσαμπουκάδες, που εξελίσσονται σε τραμπουκάδες, αναγκάζοντας το κράτος να στείλει τα ΜΑΤ, πέφτουνε οι μπούφλες και τα χημικά… Και ακολουθεί η «δικαιολογημένη αγανάκτηση» για τη βάρβαρη καταστολή, όπου τα ΜΑΤ χτυπήσαν τα παιδιά. Έτσι ενεργοποιείται το σενάριο του κ. Τόλη και «το παιγνίδι το ‘χουνε χάσει»…

Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε έναν νέο όρο πλέον, για να περιγράφουμε αυτή την προσφυή δολιότητα: «Αριστερός» ακτιβιστικός επικοινωνισμός (ΑΡ.ΑΚ.ΕΠ). Το βλέπουμε εσχάτως παντού, στα χρόνια της κρίσης. Πώς κάποια ριζισπαστικοποιημένα νούμερα διεκδικούν, προκαλούν και κερδίζουν πόντους «στου λαού την καρδιά». Εξασφαλίζουν λίγη καταστολή από τα ΜΑΤ (που πάντα ανταποκρίνονται με ευήθεια) και κερδίζουν τη μήνι του οχλοπολτού και την απώλεια του ηθικού ερείσματος των «μνημονιακών» κυβερνήσεων. Στις Πλατείες της αγανάκτησης, στα «δεν πληρώνω», στις Κερατέες, σε κάθε εκδήλωση αντιπολιτικής, όπου θεριεύει το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.)… Η επικοινωνιακή στρατηγική ΑΡ.ΑΚ.ΕΠ. του κ. Τόλη ερεθίζει το θυμικό, ώστε να μη βλέπει το μυαλό. Και τον επιβεβαιώνει: «Έτσι και έρθουνε τα ΜΑΤ, το παιγνίδι το έχουνε χάσει»...

Όταν η Αριστερά διαπλέκεται δομικά με το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας, χάνει την ηθική της υπεροχή, γίνεται ακυρωμένη «Αριστερά». Βέβαια, σιγά μην κλάψει η «Αριστερά», η πρόμαχος του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους και μπροστάρισσα του Π.Α.Φ., που μόνο για παίγνια εξουσίας ενδιαφέρεται. Είτε δολίως είτε βλακωδώς, οι παρακρατικές τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως τις περιγράφει ο προανακριτής που προφυλάκισε τους δύο (πιθανότατα συνεργάτες του κ. Τόλη) νύκτωρ συλληφθέντες, είναι οι σημερινές «Καρφίτσες». Ακριβώς στα χνάρια εκείνων που σκότωσαν τον Λαμπράκη. Τότε η Αριστερά ήταν θύμα των τραμπουκισμών. Σήμερα η «Αριστερά» είναι θύτης των τραμπουκισμών. Τότε οι Γκοτζαμάνηδες σκότωσαν τον Λαμπράκη για το «καλό του Έθνους». Τώρα οι Τόληδες σκοτώνουν τις επενδύσεις και τα Μαντεμοχώρια για το «καλό της Κοινωνίας». Και οι μεν και οι δε βλάπτουν τη Συρία το ίδιο.

Μεγάλη πίκρα, να κάνεις πράματα που νομίζεις ότι είναι «αριστερά» και να σου βγαίνουν ακροδεξιά… Να νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος και να μαθαίνεις ότι είσαι απλώς ένα πυροβολημένο νούμερο. Φοβερά πράματα συμβαίνουν πλέον μέσα στην ψεκασμένη ελληνική κοινωνία. Πορεύεται με καμένο λογισμικό, χωρίς πολιτική διεύθυνση, έτοιμη να ακολουθήσει κάθε ξελιγωμένο δημεγέρτη εξουσιαστή.

Αλλά υπάρχει και ένας μειονοτικός, μειοψηφικός στο εκλογικό σώμα κόσμος, που συλλαμβάνει τις δονήσεις στην ατμόσφαιρα και είναι καιρός να ξυπνήσει. Και να περιγράψει τι ρόλο παίζει κάθε θεατρίνος της Εθνικής Σόου Μπίζνες. Να νιώσει ότι η χώρα θα ανακάμψει, όταν έρθει η στιγμή της θετικής αγανάκτησης. Όταν κάτι τέτοια ακροδεξιά νούμερα, αντί να τα υποδεχόμαστε με χειροκροτήματα, θα τα κάνουμε να τρέχουνε μακριά, για να γλιτώσουνε τη χλεύη, την πίσσα και τα πούπουλα. Μόνο τότε!