Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Παρακολουθώ το έργο «Μανιτάκης υπουργός» και θλίβομαι. Αφήνοντας κατά μέρος το γιατί φτάσαμε να μισθοδοτούμε επί έτη «επίορκους» υπαλλήλους, θα πω ότι έχει δίκηο ο κ. καθηγητής, αν ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να απολύσει επιόρκους, μέχρις ότου...
αυτοί αποδειχθούν επίορκοι με τελεσίδικη απόφαση ποινικού ή πειθαρχικού δικαστηρίου. Αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα και ο νόμος. Εν τούτοις, ο κ. καθηγητής παραγκωνίζεται, διότι η θέση αυτή και εν γένει το σχέδιό του για τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων δημιουργεί προβλήματα στην κυβέρνηση, η οποία δεν θέλει να δημιουργεί προβλήματα στην τρόικα. Ας βρει, λοιπόν, η τρικωλομερής τον τρόπο να μην απολύσει κανέναν δημόσιο υπάλληλο, όπως έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους προγραμματικώς, απολύοντας 25.000 δημοσίους υπαλλήλους. Εμένα άλλο με απασχολεί.
Ο κ. Μανιτάκης είναι καθηγητής Πανεπιστημίου. Μου είναι αδιάφορη η έδρα, την οποία κατέχει, και το μάθημα που διδάσκει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η απάντηση στο ακόλουθο ερώτημα: πώς αισθάνονται οι φοιτητές του βλέποντάς τον να γίνεται ρεντίκολο μίας οποιασδήποτε κυβέρνησης; Και πώς αισθάνεται εκείνος που αισθάνονται έτσι οι φοιτητές του; Γιατί δεν παραιτείται; Τί και ποιόν υπηρετεί και γιατί;
Ο καθηγητής οποιασδήποτε εκπαιδευτικής βαθμίδος οφείλει να διδάσκει πρώτ’ απ’ όλα ήθος και να μεταδίδει στους διδασκόμενους αρχές και αξίες που σφυρηλατούν ελεύθερες προσωπικότητες έτοιμες να διεκδικούν το δίκηο τους, να βλέπουν κατάματα την αλήθεια, να την υπηρετούν και να μην κρύβονται πίσω από πρόσωπα και καταστάσεις. Έτοιμες να μη λυγίζουν τη μέση και να ορθώνουν το ανάστημά τους στην αδικία. Έτοιμες να συνδράμουν τον συνάνθρωπό τους με ανιδιοτέλεια και να υπερασπίζονται τη νομιμότητα και με τη ζωή τους. Έτοιμες να αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του άλλου και να μην έρπουν και γλείφουν βάζοντας τρικλοποδιές. Έτοιμες να εγκαταλείπουν θώκους, όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιτελέσουν το καθήκον τους κατά συνείδηση και σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους.
Αν είχαμε τέτοια παιδεία, δεν θα ηρωοποιούσαμε τον Εισαγγελέα Πεπόνη, αφού όλοι οι εισαγγελείς θα έκαναν αυτό που κάνει ο Πεπόνης.
Μέχρι ν’ αποκτήσουμε τέτοια παιδεία, οι αντιμνημονιακοί θα γίνονται μνημονιακοί ανερυθριάστως και αμέσως μετά αντιμνημονιακοί εξ ίσου ανερυθριάστως και πάλι στη συνέχεια μνημονιακοί κ.ο.κ. Μέχρι τότε οι σοσιαλιστές θα γίνονται νεοφιλελεύθεροι και οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλιστές. Μέχρι τότε θα ανεχόμαστε τα «άντε καλέ» και τις παρόλες του κάθε μαϊντανού, βουλευτού ή μη, που έχει μόνιμο στασίδι στα βοθροκάναλα και μας βομβαρδίζει με τις ανοησίες του και τα ενσυνείδητα και ασύστολα ψεύδη.
Να μην παραλείψω να σημειώσω ότι ο μόνος καθηγητής που δεν ανέχθηκε υπουργική ξεφτίλα ήταν ο Μανώλης Δρεττάκης, ο οποίος παραιτήθηκε από το αξίωμα του Υπουργού Οικονομικών την 23.06.1982 ύστερα από διαφωνία του με τον τότε πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου για την απόφαση του τελευταίου να καταργήσει ουσιαστικά τον νόμο για τη Φορολογία της Ακίνητης Περιουσίας. Σίγουρα οι φοιτητές του θα είναι υπερήφανοι γι’ αυτόν και οπωσδήποτε κάτι θα απεκόμισαν από τη στάση του.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
