Γράφει για taxalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης
Η περιγραφή που μου έκανε ήταν, πέρα από ειλικρινής, περίπου συλλογική, δεν αφορούσε μόνο την περίπτωσή του αλλά εκατομμύρια ακόμη Έλληνες: "Τα οικονομικά μου είναι όπως της Ελλάδας", είπε, βγάζοντας μία βαριά ανάσα και...
συνέχισε: "τον καιρό της πλαστής ευμάρειας δανείστηκα από τις πρόθυμες Τράπεζες και προοπτικά έτρωγα πολύ περισσότερα από όσα έβγαζα, όπως δηλαδή και η Ελλάδα. Δεν ανησυχούσα όμως γιατί είχα δουλειές. Έσφιγγα τα δόντια, δούλευα περισσότερο και πλήρωνα όχι μόνο τις δόσεις των δανείων αλλά και κέρδιζα αρκετά ώστε η οικογένεια μου να ζει άνετα. Είχα και φίλους στις Τράπεζες, που με συμβούλευαν. Γιατί λοιπόν να πετάω τα λεφτά μου σε ενοίκια; Πήρα στεγαστικό ώστε να πληρώνω μία δόση όση και το ενοίκιο και το σπίτι στο τέλος να μου μείνει. Γιατί να πάρω αυτοκίνητο με μετρητά; Το πήρα με δάνειο, έκανα ανακαίνιση στο σπίτι (δύο φορές) με δάνειο αφού τα μετρητά τα χρειαζόμουν για τη δουλειά, όπου πάλι με την... "στήριξη" των Τραπεζών άλλαξα τον εξοπλισμό μου, επεκτάθηκα και εκσυγχρονίστηκα...
Όπως δηλαδή (περίπου) και η Ελλάδα που κάλυπτε όλες τις ανάγκες της, ακόμη και τις δαπάνες για τις στρατιές των δημοσίων υπαλλήλων με δανεισμό!
Και μετά ήρθε η κρίση.
Η δουλειά μου σακατεύτηκε λόγω της έλλειψης ρευστού και (κυρίως) από την αδυναμία των καταναλωτών, που σταμάτησαν κάθε δαπάνη, κάθε αγορά αφού τα χρήματα που τους απέμειναν δεν φτάνουν να πληρώσουν καν τα χαράτσια, τα έκτακτα και τακτικά τέλη τους φόρους και τις εισφορές.
Η δουλειά μου σακατεύτηκε λόγω της έλλειψης ρευστού και (κυρίως) από την αδυναμία των καταναλωτών, που σταμάτησαν κάθε δαπάνη, κάθε αγορά αφού τα χρήματα που τους απέμειναν δεν φτάνουν να πληρώσουν καν τα χαράτσια, τα έκτακτα και τακτικά τέλη τους φόρους και τις εισφορές.
Κάπου εδώ οι δρόμοι μας με την Ελλάδα χωρίζουν!
Ενώ μέχρι το σημείο αυτό οι πορείες μας ήταν πλήρως ταυτισμένες, στο PSI η Ελλάδα με εγκαταλείπει! Πετυχαίνει κούρεμα των χρεών της κατά 50%, νέα, χαμηλότερα επιτόκια, επιμήκυνση του χρόνου αποποληρωμής και νέα παροχή γενναίας ρευστότητας! Ενώ εγώ; Τί πέτυχα εκείνη τη στιγμή εγώ; Η κρίση κατέστρεψε τα έσοδά μου αλλά τα χρέη μου σε Τράπεζες, Ασφαλιστικά Ταμεία, Εφορία και αλλού παρέμειναν επακριβώς τα ίδια!
Ενώ μέχρι το σημείο αυτό οι πορείες μας ήταν πλήρως ταυτισμένες, στο PSI η Ελλάδα με εγκαταλείπει! Πετυχαίνει κούρεμα των χρεών της κατά 50%, νέα, χαμηλότερα επιτόκια, επιμήκυνση του χρόνου αποποληρωμής και νέα παροχή γενναίας ρευστότητας! Ενώ εγώ; Τί πέτυχα εκείνη τη στιγμή εγώ; Η κρίση κατέστρεψε τα έσοδά μου αλλά τα χρέη μου σε Τράπεζες, Ασφαλιστικά Ταμεία, Εφορία και αλλού παρέμειναν επακριβώς τα ίδια!
Και (δυστυχέστατα) διοργκώθηκαν και διογκώνονται καθημερινά επειδή αδυνατώ λόγω αντικειμενικών συνθηκών να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου!
Και το ξεκαθαρίζω: δεν είμαι μέλος του κινήματος "Δεν πληρώνω", μπήκα αναγκαστικά στο κλαμπ του "Θέλω να πληρώσω αλλά δεν έχω"...
Και ερωτώ:
γιατί δεν εφαρμόζεται και στη δική μου περίπτωση αυτό που εφαρμόστηκε για τα δημόσια οικονομικά;
γιατί δεν εφαρμόζεται και στη δική μου περίπτωση αυτό που εφαρμόστηκε για τα δημόσια οικονομικά;
Άλλωστε τις Τράπεζες τις έχουν χρυσοπληρώσει οι φορολογούμενοι (Έλληνες και Ευρωπαίοι) με τα διαδοχικά πακέτα στήριξης, ανακεφαλοποίησης και σταθερότητας!
Εάν οι σημερινές οφειλές μου παύσουν να αποτελούν βαρίδι που με κρατά στον πάτο, τότε ίσως μπορέσω να ανασάνω και να ξανασηκωθώ σαν επιχειρηματίας. Και εάν ξανασηκωθώ θα προσλάβω το προσωπικό που αναγκάστηκα να απολύσω, θα αρχίσω να πληρώνω φόρους, ρεύμα, ΙΚΑ, ΟΑΕΕ και Τράπεζες κάτι που δώσει χρήμα στους φορείς αυτούς που σήμερα λιμοκτονούν!
Εάν δεν μου δώσουν μία ανάσα, όπως δώσαν στην Ελλάδα τότε πολύ δύσκολα θα επιβιώσω. Οπότε θέλω κούρεμα τώρα...
Έχω άδικο να διαμαρτύρομαι;" ρώτησε ο φίλος μου.
Έχει άδικο; Μάλλον όχι...
