Πού να ανθήσει σήμερα ο λαϊκός πολιτισμός; Η τηλεόραση έχει πια τη μερίδα του λέοντος στη διαμόρφωσή του. Τα κανάλια των μπετατζήδων, από την εθνική περιουσία των συχνοτήτων, που νέμονται τζάμπα κι αυθαίρετα, ρίχνουν στα μυαλά κάνα τρίωρο τούρκικων σκουπιδιών ημερησίως. Φράγκο δεν δίνουν για
ελληνικές παραγωγές. Ελάχιστες. Η ανεργία σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τεχνικούς, αγγίζει ποσοστά πνευματικής γενοκτονίας. Κι όταν τα αφεντικά κάνουν κάτι, είναι συνήθως φτηνιάρικα πράγματα, όπου οι συντελεστές θα πληρωθούν όταν βγουν του σπανού τα γένια. Προτιμούν την τούρκικη -επιδοτούμενη, παρακαλώ- σαβούρα, που 'χει τηλεθέαση, γιατί σε πρότυπα θυμίζει… παλιές ελληνικές ταινίες!
Κι ας έχει αποδειχτεί ότι όταν, σπανίως, παράξουν εγχωρίως κάτι της προκοπής, που αγγίζει την ψυχή του λαού, ο κόσμος καθηλώνεται και τα «μηχανάκια» χτυπάνε κόκκινο.
Ο δε ελληνικός κινηματογράφος κοντεύει να πεθάνει από ασιτία. Τις εποχές των παχέων αγελάδων η ανακυκλωμένη αριστεράντζα σκορπούσε χρήμα μόνο για «πολιτικά ορθή» θεματολογία. Δικτατορία και φασισμός του χείριστου είδους σε βάρος της ελληνικότητας. Οταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα όλων των γενεών κινηματογραφιστών, ο ποιητής της κάμερας Νίκος Κούνδουρος, τόλμησε να γυρίσει το «1922», δεν έβρισκε αίθουσα να το παίξει. Το είδα έφηβος, ψάχνοντας, σε μια αίθουσα στην Κοκκινιά, που δεν υπάρχει πια. Οι αγώνες του έθνους μας, σενάρια βασισμένα στο μεγαλείο, στις νίκες και τις ήττες μας, δεν βρήκαν τον δρόμο για υλοποίηση και τις αίθουσες. Φάγαμε στη μάπα όλα τα ψυχολογικά της «προόδου», αλλά οι ήρωές μας, στον πόλεμο και στην ειρήνη, δεν άγγιξαν την κατεστημένη κινηματογραφική «κουλτούρα» μας. Μάταια οι Ελληνες περίμεναν να δουν κάτι για τον Αλέξανδρο, ήρθε μόνο η χλαπάτσα του Ολιβερ Στόουν. Γεμίζουμε τις αίθουσες για να βλέπουμε τον καημό των Αμερικανών για το Βιετνάμ. Τι κι αν ότι έκαναν ήταν μια τρίχα από τον ηρωισμό του Παπαμελετίου και των παλικαριών του το 1974 στην Κύπρο; Θα γέμιζαν οι αίθουσες ή μήπως ακριβώς γι’ αυτό δεν θα το ήθελαν οι ιερείς της αριστεροσύνης; Μια ποιοτική ταινία ή μια σειρά με τη συγκλονιστική ιστορία του Γρηγόρη Αυξεντίου, του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, θα άφηνε άφωνη τη νεολαία. Ποιος, όμως, πού;
Η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας συνεχίζεται. Δεκάρα δεν δίνουν για τον πολιτισμό και την Ιστορία μας. Η σχεδόν ανύπαρκτη και συνήθως κακής ποιότητας και κακοπληρωμένη ελληνική τηλεοπτική και κινηματογραφική παραγωγή συνεχίζεται στα ίδια χάλια. Ολοι αυτοί οι δήθεν «μαικήνες» είναι απρόθυμοι κι ανίκανοι να δημιουργήσουν έργα με την απήχηση αυτών που έφτιαξαν οι παλιοί παραγωγοί, χωρίς ούτε ένα ευρώ, τότε, από κρατική επιχορήγηση. Γιατί; Μα γιατί αυτά που δεν κάνουν και τα σκουπίδια που κάνουν όταν κουνάνε τη χλιδάτη ύπαρξή τους είναι αντανάκλαση του ανύπαρκτου φρονήματός τους και της ανύπαρκτης παιδείας τους. Σκυλάδες είναι, ντιριντάχτα γουστάρουν, ντιριντάχτα θα πουλάνε κι εισαγόμενα σκουπίδια των μεμέτηδων.
Εχουν δε, μέσω των τηλεδιαγωνισμών και των δισκογραφικών τους εταιριών, αναλάβει εργολαβικά να περιποιηθούν και τη μουσική. Την έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους. Δεν ξέρω αν η μουσική μου παιδεία δεν μου επιτρέπει να κάνω τις απαραίτητες υψηλές ποιοτικές διακρίσεις, αλλά νομίζω ότι όλα αυτά τα ανδρόγυνα ή αξύριστα αγοράκια, όπως και οι ξέκωλες κυρίες, τραγουδούν ένα ατελείωτο καψουροτράγουδο.
Συνήθως δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι ποια ή κάπως έτσι, αν με εννοείτε. Καψούρα, σαλαμούρα, αγιαστούρα. Ομοιοκαταληξία να κάνει και με λίγο κούνημα, όλα OK για το ταμείο.
Φωνές και δημιουργοί που έχτισαν το νέο ελληνικό τραγούδι δεν θα μπορούσαν σήμερα να κάνουν καριέρα. Δεν θα έμπαιναν στις play list των ραδιοφωνατζήδων, δεν θα μπορούσαν να βγουν στην πιάτσα, αφού δεν θα είχαν τις καλλίπυγες προδιαγραφές των τηλεριάλιτι για να τις καλέσει και το Αφεντικό στο κότερο.
Επειδή είμαι πρακτικός, αδέρφια, θα σας δώσω μια συμβουλή:
να βλέπετε ΕΤ3. Πιστέψτε με, θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Θα δείτε πράγματα για την Ελλάδα, τους Ελληνες, τον πολιτισμό και την Ιστορία τους. Θα ακούσετε μουσική της προκοπής, θα δείτε τους τόπους μας, τα επιτεύγματα των πνευματικών ανθρώπων και των επιστημόνων μας. Θα δείτε τους αληθινούς άριστους. Θα δείτε ωραίες ταινίες, ελληνικές και ξένες, θα ηρεμήσει το μάτι σας και θα συγκινηθείτε, όπως όταν ατενίζετε τους τόπους των πατεράδων μας και το βλέμμα των παιδιών σας…
