Του Βασίλη Φωτάκη
Στις 23 Απριλίου του 2010 η Ελλάδα μπήκε στην δίνη των μνημονίων. Eως σήμερα, συγκεκριμένα γεγονότα και αποφάσεις καθόρισαν εξελίξεις που σφραγίζουν το μέλλον της...
χώρας και αρκετών γενεών αυτής.
Στην επιχειρούμενη δημοσιονομική προσαρμογή μιας καταρρέουσας χώρας δεν έλειψαν παρόλο αυτά ούτε στιγμή οι φωνές του άκρατου λαϊκισμού, αλλά και η ολιγωρία των ιθυνόντων, επιβαρύνοντας έτσι κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ με τις λάθος αποφάσεις και την δυσκαμψία τους, τους πολίτες . Υστέρα λοιπόν από 6 έτη ύφεσης της Ελληνικής οικονομίας (φέτος πρόβλεψη για 4,2% ) και μια συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 20% ποσοστιαίες μονάδες διαπιστώνουμε ότι από το 2010 έως το 2013 η Ελλάδα έχει απολέσει το 1/5 του μεγέθους της οικονομίας της.
Το δημόσιο χρέος πλέον έχει ανέλθει στο 175% του ΑΕΠ καθιστώντας το μη βιώσιμο. Παρόλο αυτά το ά τρίμηνο του 2013 θα έχουμε για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα. Το πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο θα βελτιωθεί κατά 10% του ΑΕΠ έως τέλος του 2013.Ενώ για το 2014 υπάρχει πρόβλεψη σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ ( χαρακτηρίζεται ως θετική) αύξησης 0,6% του Εθνικού εγχώριου προϊόντος.
Αφού καταφέραμε λοιπόν να απομειώσουμε εκείνο το δυσθεώρητο έλλειμμα των 24 δις ευρώ που παράγαμε το 2009, μένει πλέον να προχωρήσουν συγκεκριμένες δομές, ώστε να μπορούμε με ασφάλεια να μιλάμε για βέβαιη τροχιά ανάκαμψης.
Ο Ελληνικός λαός και οι πολίτες γενικά αυτής της χώρας δεν αντέχουν άλλο σε μέτρα αύξησης της φορολογίας ,ενώ άλυτο παραμένει το θέμα της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής. Οι αποκρατικοποιήσεις συνεχώς βρίσκουν μια καλή δικαιολογία ώστε να αναβληθούν, πλην όσων χαρακτηρίζονται φιλέτα που κατά καιρούς ανακινούνται. Η καθυστέρηση που παρατηρείται στις σχεδιαζόμενες διαρθρωτικές αλλαγές στο σύνολο της δημόσιας διοίκησης χωλαίνει εις βάρος πάντα της ανάπτυξης και της εξυγίανσης. Ενώ οι άνεργοι δυστυχώς αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη για μια χώρα μόλις 11 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Επιβάλλεται επίσης η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και μακάρι να επιταχυνθούν οι διαδικασίες εντος ευρωζώνης για τραπεζική ένωση των χωρών - μελών.
Όλα αυτά υπό το βλέμμα στο δρόμο του μεταξιού για την προσέλκυση επενδύσεων. Ωστόσο δάνεια δεν εξυπηρετούνται, ενώ η διαχείριση των επισφαλειών είναι σημαντικό θέμα, λόγω πρόσθετων αναγκών που έτσι θα προκύψουν σε κεφάλαια. Οι τιμές των προϊόντων και ειδικά στα βασικά αγαθά παραμένουν σε υψηλά επίπεδα με αποτέλεσμα μέτρα, ύφεση και λιτότητα να καθιστούν το κοινωνικό κόστος ανυπολόγιστο. Ενώ και η πολυδιαφημιζόμενη μείωση στο κόστος ανά μονάδα εργασίας επετεύχθη καθαρά λόγω των περικοπών στις αμοιβές και άρα της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και όχι από την αύξηση της παραγωγικότητας.
Τα αποτελέσματα λοιπόν που παρήχθεισαν έως τώρα (της μη παραγωγής ελλειμμάτων) στην οικονομία από τις θυσίες των Ελλήνων πρέπει να αποτελέσει ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί προς τους δανειστές. Για μια πολιτική απόφαση που πρέπει να ληφθεί για σταδιακή απομείωση του χρέους ώστε να μπορεί να εξυπηρετηθεί από τα προσδοκώμενα πλεονάσματα και παράλληλα να μπορεί να δοθεί μια βαθιά ανάσα.
Ίσως η οικονομία μια χώρας να μπορεί να αποτυπωθεί σε αριθμούς ή και να εξηγείται μερικώς όμως η Αγορά στο σύνολό της που καθορίζει την γενική οικονομία περικλείει ψυχισμό, συμπεριφορές, οράματα, ιδεολογίες , ωφελιμισμό. Το μέγιστο κοινωνικό αποτέλεσμα μπορεί να προκύψει σε μια οικονομία εφόσον την εξίσωση Πλούτος – Άνθρωπος βρεθεί κάποιος φωτισμένος να την λύσει.
