Του Μάρκου ΜπόλαρηΣτη χώρα
που η πολιτική στον αριστοτελικό στοχασμό θεωρείται αρχιτεκτονική της κοινωνίας,
που γεννήθηκαν η δημοκρατία, η ιστορία, η φιλοσοφία, το θέατρο, ο αθλητισμός,
που το κάλλος εκφράστηκε με τρόπο ανεπανάληπτο στην τέχνη διαμορφώνοντας αισθητικές αρχές και πρότυπα καθολικής αναγνώρισης
αντί για γόνιμη τόλμη ενασχόλησης με τις μεγάλες προοπτικές και προκλητικές δυνατότητες που θα διαμορφώσουν το κρίσιμο πολιτικό μέγεθος για μια άλλη πορεία του τόπου, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού επιδίδεται σε παιχνίδια τακτικισμών. Δεν αποτολμά να αναμετρηθεί με τις ευθύνες μας ως χώρας, ως λαού, ως Υπουργείου για μια επικαιροποιημένη νοηματοδότηση αυτού του καταπιστεύματος. Όχι στη μεταπρατική εκδοχή του περιεχομένου σπουδών, αλλά της βιωματικής πρόκλησης και οικουμενικής πρότασης που θα μας επιτρέψει να αποφύγουμε την ιστορική περιθωριοποίηση ή την συντελεσμένη, όπως θέλουν να επιβάλλουν, παραίτηση από μια πορεία που θα έχει ως ένθετα χαρακτηριστικά της τη δική μας δημιουργική συνεισφορά.
Η ένδεια πολιτικής προοπτικής και αδυναμίας διαχείρισης του πολιτιστικού αποθέματος μάταια πασχίζει να κρυφτεί με την προσχηματική και επικοινωνιακή φενάκη. Αντί για την αναμέτρηση με τα ουσιώδη της εκπαίδευσης, της παιδείας, Υπουργείο και συνδικαλιστικοί φορείς επιδίδονται σε ένα ανόητο παιχνίδι αντισφαίρισης που μας υποτιμά. Επίδειξη πυγμής από τη μια πλευρά, δήθεν κινητοποιήσεις για την τιμή των συνδικαλιστικών όπλων απ’ την άλλη. Το πολιτικό έλλειμμα για μια ακόμη φορά εμφανές. Εντιμότητα κοινωνικών προτεραιοτήτων απαιτούν οι περιστάσεις και όχι τεχνικές παραπλάνησης. «Ουκ επί τέχνη, ως δημιουργός εσόμενος, αλλ’επί παιδείας, ως του ιδιώτην και του ελεύθερου πρέπει» μας υπενθυμίζει ο Πλατωνικός Πρωταγόρας.
