"Η κακή εκδοχή της ιστορίας είναι ότι όλοι έχουμε κάτι στο μυαλό μας, μια δική μας εκδοχή για το τι χρήζει κοινωνικής προστασίας".
Ομιλία του Δημοτικού Συμβούλου και επικεφαλής της παράταξης ‘’Ενεργοί Πολίτες- Οικολογία στην Πράξη’’ Χρήστου Μάτη, στην εκδήλωση της Παράταξης ‘’Πρωτοβουλία για τη Θεσσαλονίκη’’ για την κοινωνική πολιτική.
Θέλω κατ' αρχήν να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση.
Στην περίοδο η άσκηση πολιτικών κοινωνικής προστασίας για τις πλέον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, έχει εξελιχθεί σε προτεραιότητα και για την κοινωνία και για όσους θέλουν να ασκούν διοίκηση.
Η κακή εκδοχή της ιστορίας είναι ότι όλοι έχουμε κάτι στο μυαλό μας μια δική μας εκδοχή για το τι χρήζει κοινωνικής προστασίας.
Δεν λέω ότι είναι κακό! Και ακόμη καλύτερο είναι να διευρύνουμε διαρκώς αυτούς που νομίζουμε ότι πρέπει να βοηθηθούν.
Αρκεί βέβαια να ανταποκρινόμαστε στα βασικά τα οποία πρέπει να κάνουμε και τα οποία αποτελούν υποχρέωση της αυτοδιοίκησης.
Αυτά περιγράφονται πολύ συγκεκριμένα σε δύο νομοθετήματα.
Στο άρθρο 75 του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων και στο άρθρο 94 του Καλλικράτη.
Πριν δούμε αν αυτά είναι λίγα ή πολλά, ας δούμε, πως ανταποκρινόμαστε:
Και στο μεν Καλλικράτη, τα περισσότερα από αυτά που ανατίθενται είναι αρμοδιότητες γραφειοκρατικού χαρακτήρα, οι οποίες απαιτούν σφραγίδα επισημοποίησης από ένα δημόσιο φορέα, όπως για παράδειγμα “η εφαρμογή, οργάνωση και εποπτεία της τεχνητής σπερματέγχυσης και του συγχρονισμού του οίστρου των ζώων”, στον Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων όμως, προβλέπονται έξι συγκεκριμένοι τομείς.
Από τους έξι στους δυο, ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν έχει πολιτικές παρεμβάσεις. Δεν έχουν δημιουργηθεί τοπικά συμβούλια πρόληψης παραβατικότητας και δεν έχουν καταγραφεί δράσεις για την ένταξη αθίγγανων, παλιννοστούντων ομογενών, μεταναστών και προσφύγων στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή της τοπικής κοινωνίας.
Στον τρίτο, τη στήριξη των αστέγων, στηρίζεται στην ευγενή προσφορά της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών και στον τέταρτο, στην παροχή υπηρεσιών υγείας, είναι σε επίπεδο εξαγγελιών ακόμη.
Μένουν δύο, “η εφαρμογή πολιτικών ή η συμμετοχή σε δράσεις που αποσκοπούν στην υποστήριξη κα κοινωνική φροντίδα της βρεφικής και παιδικής ηλικίας και της τρίτης ηλικίας” και η προώθηση του εθελοντισμού. Τις ενστάσεις μου για τον τρόπο που γίνεται το τελευταίο τις έχω πει επανειλημμένα.
Όπως επανειλημμένα έχω εκφράσει και τις ενστάσεις μου για τον τρόπο εκδήλωσης της κοινωνικής φροντίδας τόσο στα παιδιά, όσο και στην τρίτη ηλικία.
Για παράδειγμα, δέστε τους παιδικούς σταθμούς. Με βάση τα επίσημα στοιχεία που είχαν για πέρυσι, ένα παιδί κοστίζει σήμερα σε παιδικό σταθμό του Δήμου Θεσσαλονίκης, περίπου 20% παραπάνω απ' ότι ένα παιδί σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό. Την ίδια στιγμή, περίπου 20% των αιτήσεων δεν γίνονται δεκτές, γιατί δεν υπάρχουν θέσεις
Η δική μας άποψη είναι ότι θα πρέπει να μειωθεί το κόστος έτσι ώστε με τα ίδια χρήματα να μπορούν να παρασχεθούν οι ίδιες υπηρεσίες σε περισσότερα παιδιά.
Όπως επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί οι παιδικοί σταθμοί του Δήμου Θεσσαλονίκης θα πρέπει να είναι κλειστοί ένα μήνα το καλοκαίρι και να κάνουν διακοπές, όπως τα σχολεία, Χριστούγεννα και Πάσχα. Ο παιδικός σταθμός είναι για να βοηθάει τους γονείς να δουλεύουν και να μην έχουν στο μυαλό τους, τι θα κάνουν με τα παιδιά τους. Η πολιτική κοινωνικής προστασίας είναι αυτό να το διασφαλίζει πάντα. Δεν το κάνουμε. Άρα υπάρχει έλλειμμα, το οποίο δεν σχετίζεται με επιπλέον χρήματα.
Δυστυχώς σε μία περίοδο κρίσης, η κοινωνική πολιτική είναι και γενεσιουργός αιτία και θύμα της κρίσης.
Γενεσιουργός αιτία, διότι απορροφά ένα μεγάλο κονδύλι, η μείωση του οποίου εξυγιαίνει τα οικονομικά αλλά και θύμα, διότι αυτά τα κονδύλια μειώνονται πρώτα.
Εμείς λοιπόν πρέπει να μειώσουμε το κόστος χωρίς να μειώσουμε την ποιότητα των υπηρεσιών. Και νομίζω ότι είναι εφικτό γιατί έχουμε πολλά περιθώρια. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να λειτουργούμε παιδικό σταθμό στο Πανόραμα, όπου τα παιδιά πηγαίνουν με λεωφορείο.
Το ζήτημα σε περιόδους οικονομικής στενότητας είναι ότι πρέπει να περικόψεις.
Για να μπορείς να περικόψεις όμως, πρέπει να ξέρεις και τι έχεις.
Δυστυχώς τα οικονομικά των δήμων με τις αναμενόμενες μειώσεις είναι δύσκολα. Άρα λοιπόν πρέπει να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, τι μπορείς να κάνεις και τι θέλεις να κάνεις. Και με αυτή τη σειρά.
Αυτά που πρέπει να κάνουμε προηγούνται, αυτών που θέλουμε να κάνουμε επειδή έχουμε ωραίες ιδέες.
Τώρα η πολιτική αποκτά μεγαλύτερη σημασία γιατί καθορίζει τις προτεραιότητες στα λίγα. Στα πολλά αυτό ήταν πιο εύκολο.
Όταν όμως τα λίγα, γίνονται λιγότερα, υπάρχει πρόβλημα. Και εμείς νομίζουμε ότι η διοίκηση του δήμου δίνει ένα κακό μήνυμα στην κοινωνία όταν δεν φροντίζει να εισπράξει αυτά που πρέπει. Όπως για παράδειγμα στο maison crystal. Τα χρέη του maison crystal είναι το 40% της μειωμένης επιχορήγησης που αποφασίσαμε για τα ΚΑΠΗ. Οι 500.000 ευρώ από το 1,3 εκ. ευρώ. Από που θα βγει η επιχορήγηση αν δεν μπουν τα έσοδα;
Και αυτό το έλλειμμα δεν υπάρχει λόγος να καλυφθεί ούτε με φιλανθρωπία, όπως αυτή που προσφέρεται να κάνει στην πόλη το ίδρυμα Σορός, ούτε με τα σάντουιτς που θέλει να μοιράσει στα σχολεία το ίδρυμα Νιάρχος. Όποιος θέλει να κάνει φιλανθρωπία, ας την κάνει μόνος του. Ο Δήμος δεν μπορεί να είναι το μέσο της σωτηρίας της ψυχής κανενός. Τα θέματα της κοινωνικής αλληλεγγύης θα τα λύσουμε μόνοι μας αποφασίζοντας μόνοι μας τις προτεραιότητες μας.
Θέλω να κλείσω, ευχαριστώντας σας και πάλι για την πρόσκληση και να δηλώσω ότι θα είμαστε μαζί στην προσπάθεια για περισσότερη κοινωνική πολιτική. Αλλά η κοινωνική πολιτική χρειάζεται περισσότερη πολιτική. Και αυτό είναι το βασικό έλλειμμα. Και αυτό το έλλειμμα απειλεί να μας οδηγήσει στην επιτήρηση.
Πρέπει να το αποτρέψουμε.
Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε κοινωνική πολιτική και να μην επιβεβαιώσουμε ότι η κοινωνική πολιτική είναι και γενεσιουργός αιτία αλλά και θύμα των οικονομικών ελλειμμάτων.
Σας ευχαριστώ πολύ.
