Για την απεργία των εκπαιδευτικών εν μέσω πανελλαδικών

Με απεργία στις εξετάσεις απειλούν οι συνδικαλιστικοί φορείς των εκπαιδευτικών. Δεν αντέχουν τις δύο παραπάνω ώρες (διδακτικές όχι ... ολόκληρες) την εβδομάδα! Αντιπροτείνουν μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς, την «πολιτική επιστράτευση», καθώς θεωρούν αδιανόητο να κάνουν από μόνοι τους..
πίσω σε αυτό το ζήτημα.

Οι συνδικαλιστές υποδέχθηκαν με πιο ήπιες αντιδράσεις τις οριζόντιες περικοπές που εξίσωσαν τους εμπνευσμένους παιδαγωγούς με τους κοπανατζήδες. Ανέχθηκαν τα μαθήματα χωρίς βιβλία, τα ταβάνια που στάζουν, τις παγωμένες αίθουσες χωρίς πετρέλαιο. Άντεξαν τις δεκάδες περιπτώσεις συναδέλφων τους που απασχολούν την ποινική δικαιοσύνη. Συμφιλιώθηκαν με τους χιλιάδες αποσπασμένους σε πολιτικά γραφεία, κόμματα και άλλες «διοικητικές» θέσεις, την ενδημική «λούφα» με τα πλασματικά ωράρια, ακόμα και τα εικονικά «κενά» προς εξυπηρέτηση «εκλεκτών».

Όμως, ως εδώ και μη παρέκει! Οι μέχρι 21 εβδομαδιαίες ώρες διδασκαλίας να γίνουν μέχρι 23; Casus belli! Κι ας ακούγεται αυτό το ωράριο απίστευτο σε κάθε εργαζόμενο ή επαγγελματία που συχνά αναγκάζεται να δουλεύει σχεδόν τόσες ώρες, όχι την εβδομάδα, αλλά την ημέρα!

Εξίσου αλλοπρόσαλλη και η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Ψάχνει να βρει τι θα κάνει με τους καθηγητές ειδικοτήτων (π.χ. ξένων γλωσσών, γυμναστών, πληροφορικής) που αποσπώνται στην 1/βάθμια από τη 2/βάθμια. Πόσες ώρες να διδάσκουν; Όσες οι της 1/βάθμιας ή όσες οι της 2/βάθμιας; Μέγα πρόβλημα! (Το να θεωρήσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση ως ενιαία διοικητική βαθμίδα, όπως άλλα «οπισθοδρομικά» κράτη, προφανώς απαιτεί νοητικό άλμα ...)

Η «Δημιουργία, ξανά!» υπογραμμίζει ξανά το αυτονόητο: το εκπαιδευτικό λειτούργημα είναι το πιο σημαντικό σε μια κοινωνία. Πολύ πριν την Οικονομία, χρεωκόπησε η Παιδεία μας, γιατί «ξέχασε» να εφαρμόσει στον εαυτό της, την βασική αξία κάθε οργανωμένου συνόλου: την αξιοκρατία. Χρειαζόμαστε ένα νέο, επανασχεδιασμένο εκ βάθρων εκπαιδευτικό σύστημα, με πιθανώς λιγότερους, αλλά πολύ καλύτερα αμειβόμενους και αφοσιωμένους στο λειτούργημά τους εκπαιδευτικούς. Χρειαζόμαστε αξιολόγηση και του δάσκαλου και του σχολείου, σε όλες τις βαθμίδες, με επιβράβευση των άριστων, επιμόρφωση των εξελίξιμων και, ναι, απόλυση των ακατάλληλων. Το νέο σχολείο θα πρέπει να γίνει το γόνιμο περιβάλλον που θα ενθαρρύνει την σκέψη και την κριτική ικανότητα και θα διαμορφώνει ενσυνείδητους και ευσυνείδητους ΕΝΕΡΓΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ. Η εθνική μας ανά(σ)ταση ξεκινάει από την Παιδεία! Ας μην χρονοτριβούμε άλλο. Δεν αντέχουμε άλλες χαμένες γενιές.

Οι συνδικαλιστές «εκπαιδευτικοί» που συνήθως δεν επισκέπτονται καν την αίθουσα διδασκαλίας είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να έχουν άποψη για το θέμα. Και επειδή φαίνεται ότι ξεχάσαμε εντελώς κι αυτή τη δυνατότητα: αν θεωρούν πολλές τις ώρες διδασκαλίας, μπορούν, αντί να εκβιάζουν μαθητές και γονείς, να παραιτηθούν. Υπάρχουν αδιόριστοι εκπαιδευτικοί που λαχταρούν να μπουν στην αίθουσα και να προσφέρουν, με πολύ μεγαλύτερη αίσθηση καθήκοντος από εκείνους που κλείνουν τα σχολεία κάθε τρεις και λίγο, για να εξασκούνται, εν ώρα μαθήματος, σε επαναστατική συνδικαλιστική γυμναστική.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! • Τ.Θ. 20069, ΑΘΗΝΑ 118 10