Ο Γιώργος Λιάνης γράφει για τον "θρύλο του 20ου αιώνα" Νίκο Γκάλη.
"Ιδού, εδόθη με καθυστέρηση 18 ετών στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, στο Παλαί ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης το όνομα του Νίκου Γκάλη! Όχι σε όλο όμως… γιατί και λογικά σκέφτηκαν αν μετονομαζόταν το Αλεξάνδρειο θα έμοιαζε σα να δρούμε αντεθνικά απέναντι στο μεγάλο Μακεδόνα βασιλιά! Αρκέστηκαν λοιπόν να δώσουνε το όνομα του Γκάλη μόνο στην αίθουσα του μπάσκετ. Καλό, δίκαιο αλλά λίγο!
Η ιστορία της ονομασίας ενός γηπέδου μεγάλου με το όνομα του Νίκου Γκάλη τραβάει πολύ μακριά και είναι στοιχειωμένη. Από τότε που εγώ ήμουν υφυπουργός αθλητισμού και θέλησα να δοθεί το όνομα αυτό στο ΟΑΚΑ δηλαδή στο κλειστό ολυμπιακό στάδιο του μπάσκετ. Γιατί είχα πάρει την απόφαση αυτή που την θεωρούσα δίκαιη; Γιατί παρά το γεγονός ότι ο Νίκος Γκάλης έδρασε καταξιώθηκε και συνήρπασε τους Έλληνες και τους ξένους κυρίως στη Θεσσαλονίκη, οι διαστάσεις ενός θρύλου και η προσφορά του ξεπερνούσαν ακόμα και την Θεσσαλονίκη και σαφέστατα έπαιρναν εθνική και παγκόσμια διάσταση.
Το είχα σκεφτεί πολύ απλά. Το Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 δικαίως έχει ονομαστεί σε Σπύρος Λούης. Διότι ο Κανατάς από το Μαρούσι, ο Μαραθωνοδρόμος που μπροστά του υποκλίθηκε ο Χίτλερ, ήταν ο θρύλος του 19ου αιώνα.
Με το ίδιο σκεπτικό το ολυμπιακό στάδιο του μπάσκετ έπρεπε να πάρει το όνομα ενός θρύλου στο αγώνισμα του μπάσκετ. Και αυτό το όνομα είναι ένα και μοναδικό. Νίκος Γκάλης. Ο θρύλος του 20ου αιώνα. Αν και από γκάλοπ της εποχής το 98% του ελληνικού λαού συμφωνούσε! Ο Γκάλης το ήθελε διακαώς και λυπήθηκε αφάνταστα που δεν έγινε. Ουσιαστικά πρέπει να απολογηθώ. Χώρια που δεν ήθελα έναν διασπασμένο αθλητισμό χώρια που δεν ήθελα ένα τόσο χαρμόσυνο γεγονός να γίνει διελκυστίνδα εμφυλίου στο χώρο του αθλητισμού σεβόμουν το Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού Γιώργο Βασιλακόπουλο. Τον κατά τη γνώμη μου καλύτερο Έλληνα παράγοντα ομαδικού αθλήματος μαζί με τον Γιώργο Παντελάκη του ΠΑΟΚ. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δεν το ήθελε με την ενδιαφέρουσα άποψη ότι δεν τιμούμε εν ζωή έναν αθλητή γιατί δεν γνωρίζουμε κιόλας τι μας επιφυλάσσει ο βίος του μετά το πέρας της αθλητικής του σταδιοδρομίας… Η αλήθεια είναι πως διαφωνώ με αυτή την άποψη και ξέρω πως σε όλο τον κόσμο δεν ισχύει αυτό. Θρυλικοί αθλητές έχουν δώσει το όνομά τους σε θρυλικά γήπεδα. Μια ολόκληρη χώρα η Αργεντινή τιμούσε σαν επίγειο θεό τον Μαραντόνα παρά το βαρύ και αποδεδειγμένο μητρώο του σε σχέση με τα ναρκωτικά.
Πιστεύω ότι όλη η ιστορία ήταν πρόσχημα. Γνωρίζω από πού πήγαζε η άρνηση αλλά δεν είναι της παρούσης στιγμής. Θα αρκεστώ σε κάτι χαριτωμένο.
Η μοίρα το φερε ώστε ένα γήπεδο της Πελοποννήσου, νομίζω του Πύργου, ένα κλειστό γυμναστήριο, να ονομαστεί «Γιώργος Βασιλακόπουλος» χωρίς καμία σχετική αντίδραση και δικαίως γιατί το αξίζει. Όλα τα προηγούμενα λοιπόν είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Θεωρώ ότι πάντα το θέμα του ΟΑΚΑ παραμένει ανοικτό για να πάρει το όνομα Νίκος Γκάλης. Τι κι αν δόθηκε ήδη το όνομα στην αίθουσα του Αλεξανδρείου. Τόσο το καλύτερο. Είναι ανοιχτό επίσης γιατί εκεί είναι η έδρα της εθνικής ομάδος.
Σε μια εποχή που ο ελληνικός αθλητισμός είναι τσαλακωμένος από την κρίση και πεταμένος στον κάλαθο των αχρήστων κάποιες τόσο συμβολικές ενέργειες έχουν την αναγκαιότητά τους.
Σήμερα μάλιστα που η Ελλάδα επιβάλλει δάκρυα και το μνημόνιο παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα είναι σπουδαίος συμβολισμός για τους νέους κυρίως πρόσωπα που χάραξαν τη μοίρα του αθλητισμού και της χώρας να τιμώνται. Εδώ ανεμίζουν παντού αμέτρητοι γραικύλοι, μας τρομάζει μια βράβευση του Νίκου Γκάλη;
Επι της ουσίας τώρα ο Γκάλης για μένα παραμένει ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής στον 20ο αιώνα. Θα τον βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας όχι στα ικριώματα της δημοσιότητας που στήνονταν ενόσω έπαιζε. Ούτε στους κακόφημους «οίκους» της επικαιρότητας κάτι που συνέβη όταν τη δεκαετία του 80 έφυγε από τη ζωή η Τζένη Γκάλη σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Κάποιοι ούτε λίγο ούτε πολύ τόλμησαν να υποστηρίξουν πως ηθικός αυτουργός αυτού του γεγονότος ήταν ο Νίκος. Το γεγονός συνέβη στις 28 Μαΐου 1988. Η Τζένη που πλήρωνε το τίμημα της δόξας ενός «θεού» άφησε την τελευταία της πνοή στην εθνική οδό Λαμίας- Θεσσαλονίκης.
Εξαιτίας ενός άρθρου με τον τίτλο «ποιος σκότωσε την Τζένη Γκάλη» διατάχτηκε εισαγγελική έρευνα!! Προφανώς δεν προέκυψε κανένα στοιχείο εις βάρος του Γκάλη…
Επανέρχομαι γα να ξεκαθαρίσω γιατί θεωρώ τον αθλητή αυτό τον μεγαλύτερο στον 20ο αιώνα. Πάνω ακόμα και από τους ολυμπιονίκες μας Πύρο, Κάχι και Βαλέριο την Βούλα Πατουλίδου, τον Κακλαμανάκη τον Κεντέρη και την Θάνου πάνω από τον Μηγιάκη και τον Γαλακτόπουλο. Το ξέρουν όλοι και είναι μεγαλειώδες ότι το αποδέχονται. Η Βούλα το λέει σταράτα «Δεν γεννήθηκε τέτοιος αθλητής. Αν έβλεπε κανένας από μας πως προπονιότανε θα σταματούσε τον αθλητισμό!» Ο Γκάλης καθόρισε το μέλλον ενός αθλήματος και αυτή την δόξα δεν μπορεί να του την κλέψει κανείς. Είχε μια παθιασμένη ψυχολογία νίκης και ένα τρομερό ένστικτο. Ήταν χάρμα ιδέσθαι. Τα επίθετα περισσεύουν: «ο Νιζίνσκι του μπάσκετ», «ο Γκαγκάριν με τις εξωγήινες πτήσεις», «ο άνθρωπος που περπατούσε στον αέρα», «το τέλειο γλυπτό». Η αρμονία σκέψεων κινήσεων και σώματος δεν έχει υπάρξει έτσι σε άλλο αθλητή. Ένα λάθος έκανε μόνο ο Γκάλης στο μπάσκετ. Ότι δεν έκανε ποτέ λάθη. Από κάποιο σημείο και πέρα ήταν ο Έλληνας που κάθε ελληνόπουλο ήθελε να ταυτιστεί μαζί του. Σκόρπιζε εθνική υπερηφάνεια ο Γκάλης. Και οι ξένοι υποκλίνονταν στο μεγαλείο του. Ένας μόνο τον συναγωνιζόταν ο αδικοχαμένος Ντράζεν Πέτροβιτς. Να σας θυμίσω τι έλεγε ο Πέτροβιτς «Αν εγώ είμαι ο γιος του διαβόλου τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο διάβολος!»
Καλή λοιπόν η βράβευση της Θεσσαλονίκης περισσότερο γιατί αφορά την μαγική αυτή πόλη και μια θρυλική ομάδα τον Άρη που εκείνα τα χρόνια τα «αυτοκρατορικά» είχε ταυτιστεί με την Ελλάδα. Οι Έλληνες έβλεπαν τον Άρη σαν την εθνική τους ομάδα. Όπως διαπιστώσαμε όλοι μας προχθές ο Γκάλης όχι μόνο παραμένει αρκούντως σεμνός αλλά πλέον και βαθύτατα ανθρώπινος. Τα διαρκώς βουρκωμένα μάτια του και τα λίγα σταράτα όπως πάντα λόγια στην τελετή μας δίνουν την ανθρώπινη διάσταση ενός αθλητή που «ούρλιαζε μέλλον». Που μας ανέβασε στα άστρα και είχε μια ωκεάνια διαδρομή τέτοια που φοβάμαι ότι δεν θα επαναληφτεί από άλλον αυτό το άθλημα. Άμποτε να διαψευστώ".
http://www.enikos.gr
