Τιμήσαμε και φέτος τη μνήμη των θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας 1914 – 1923. Πρόκειται για τραγωδία χωρίς κάθαρση και για έγκλημα χωρίς τιμωρία. Ακόμη!
Το τραγικότερο είναι ότι οι επίγονοι εκείνων των εγκληματιών αποδεικνύονται όμοιοι και επικινδυνότεροι από τους προγόνους τους.
Όμως σε αντίθεση με ό,τι συνέβη με τους Ισραηλινούς, οι οποίοι κατάφεραν να αναδείξουν το Ολοκαύτωμα παγκόσμιο σύμβολο και με τους Αρμενίους που πέτυχαν το σχετικώς ανάλογο, μολονότι πολλά χρόνια δεν υφίστατο αρμενικό κράτος το ζήτημα της Γενοκτονίας των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης αντιμετωπίστηκε αποσπασματικά και επιπόλαια.
Καθυστερήσαμε 80 χρόνια για να αναγνωρίσουμε εμείς οι ίδιοι την εις βάρος μας Γενοκτονία και αυτήν κατά δόσεις (Ποντιακή, Μικρασιατική. Των Θρακών δεν την αναγνωρίσαμε καν).
Είναι αφελές να προσδοκούμε την εθελούσια αναγνώρισή της από τους Νεοοθωμανούς γόνους των δραστών. Κρατική, εθνική μας προτεραιότητα πρέπει να αναδειχθεί η αναγνώρισή της από τη Διεθνή Κοινότητα.
Για να επιτευχθεί όμως αυτό πρέπει να διαμορφωθεί η εξωτερική πολιτική διεκδίκησης και να παύσει η εικόνα χωριστής εμφάνισης στα διεθνή κέντρα χωριστά, άλλοτε των Ποντίων, άλλοτε των Μικρασιατών κ.λ.π.
Για να μας πάρουν στα σοβαρά οι ξένοι πρέπει να γίνουμε σοβαροί εμείς.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής Ποντίων, Μικρασιατών, Θρακών είναι μία, όπως και ο δράστης της, το τουρκικό κράτος.
Στέλιος Παπαθεμελής
