Το άρθρο στο http://www.protagon.gr δεν δέχεται νέα σχόλια, στο taxalia δεν έχουμε πρόβλημα!
Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης στο protagon.gr
Υπάρχει το είδος της ανομίας που ανθούσε με την ανοχή όλων μας και τώρα περίπου πανθομολογείται η ανάγκη πάταξής του, κάτι που δημιουργεί την ελπίδα ότι κάποτε θα εκλείψει.
Εννοώ τα παράνομα ρουσφέτια, τα φακελάκια κλπ. που πολλές φορές έχετε διαβάσει εδώ. Υπάρχει όμως και μια άλλη μορφή ανομίας που όχι μόνο δεν συνειδητοποιείται και καταγγέλλεται αλλά επιβραβεύεται κιόλας από ένα κομμάτι της κοινωνίας. Δυστυχώς και από τον υποτιθέμενο κορυφαίο πνευματικό θεσμό της χώρας. Είναι η ανομία που σχετίζεται με το εθνικό μας παραμύθι.
Η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου που βραβεύτηκε πρόσφατα από την Ακαδημία Αθηνών παρέβη τα εξής: τον Κανονισμό και το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα, τους Νόμους του Κράτους για τα δικαιώματα των Ελλήνων Πολιτών ανεξαρτήτως θρησκείας και γλώσσας, την επίσημη μειονοτική πολιτική που έχουν αποφασίσει χωρίς να την ρωτήσουν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 ετών, το Σύνταγμα και τη Συνθήκη της Λωζάνης. Όχι λίγα. Αρκετά πάντως για να κάνουν την Ακαδημία να θυμηθεί τις κακές της στιγμές.
Ο λόγος που η κυρία αυτή βραβεύεται είναι ότι αποφάσισε να παραστήσει την κυρά της Ρω σε ένα μέρος που κατοικείται. Που αποφάσισε να χαράξει με θορυβώδη τρόπο προσωπική εκπαιδευτική και εθνική πολιτική, αρνούμενη να συμμορφωθεί στην υποχρέωση του σχολείου να διδάξει τα παιδιά της μειονότητας τη γλώσσα τους, να αντιμετωπίσει ισότιμα ως παιδαγωγός όλους τους μαθητές ασχέτως θρησκείας και να σεβαστεί όπως ορίζει το Σύνταγμα την ατομική εθνική συνείδηση. Με ύφος ιεραποστόλου εν διωγμώ μετέφερε τις εθνικιστικές της υστερίες από τοπικά κανάλια και εφημερίδες μέχρι πανελλήνιας εμβέλειας εκπομπές και αθηναϊκά έντυπα, συνεπικουρούμενη από τη γνωστή πολιτικοδημοσιογραφική αλλά και επιχειρηματική φρουρά των Θερμοπυλών. Η τελευταία είχε βρει και μια πρόσθετη αφορμή να πολεμήσει τη Θάλεια Δραγώνα που πρωτοστάτησε στην αλλαγή της συμπεριφοράς του κράτους στη Θράκη.
Για να καταλάβετε, αυτή η δασκάλα που κατά τα λοιπά υπηρετούσε τον κατεξοχήν θεσμό της ειρηνικής συμβίωσης, του αλληλοσεβασμού και της ισότητας που πρέπει να είναι το σχολείο, απαγόρευε στα δίγλωσσα παιδιά να μιλούν τη μητρική τους στα διαλείμματα , έβγαζε στα Μουσουλμανάκια λόγους για “την έλευση του θεανθρώπου” και υποχρέωσε μικρή Μουσουλμάνα να απαγγείλει την 25η Μαρτίου το υψηλής παιδαγωγικής και αισθητικής “Βαλε τους Τούρκους εμπροστά/σαν το χασάπη τα τραγιά/ καπετάνιε μας λεβέντη/που όλη η Τουρκιά σε τρέμει”. Και αυτά είναι λίγα μόνο από τον μακρύ κατάλογο των πράξεων μισαλλοδοξίας και διχασμού που η νέα αυτή Μαντώ Μαυρογένους της συμφοράς συμπλήρωσε στην προσπάθειά της, όπως υπερήφανα και με στόμφο ρητόρευε δεξιά και αριστερά, να εμφυσήσει την ελληνική εθνική συνείδηση στα παιδιά της μειονότητας και να θέσει τέλος στο δίγλωσσο σχολείο στη χώρα μας. Ντροπή για μια κοινωνία να έχει πρότυπο αυτό το απολίθωμα του παρελθόντος. Ντροπή και στην Ακαδημία που το προτείνει.
Απάντηση του Ανδρέα Πετρουλάκη στα σχόλια των αναγνωστών
Σκληρός νόμος αλλά νόμος, έγραψε κάποιος αρθρογράφος. Αυτή η ακριβώς είναι η ουσία του κειμένου. Η δασκάλα διορίστηκε στη Θράκη ως υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας με την αυτονόητη εντολή να εφαρμόσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και τον κανονισμό του Υπουργείου Παιδείας και τους νόμους της χώρας .Τους παρέβη και εφάρμοσε προσωπική πολιτική την οποία εγώ θεωρώ εμπαθή και μισαλλόδοξη , οι περισσότεροι από τους σχολιαστές ορθή, αλλά σε κάθε περίπτωση βρίσκεται εκτός του πλαισίου του νόμου.' Εχω την άποψη ότι η συστηματική περιφρόνηση των νόμων μας έφτασε σε μεγάλο βαθμό στην σημερινή παρακμή και δεν δικαιολογώ καμμία ανυπακοή ασχέτως ιδεολογικής προσέγγισης. Πολύ περισσότερο από μια δασκάλα που ο ρόλος της είναι παιδαγωγικός και θα έπρεπε να αποτελεί και πρότυπο πολίτη.Λυπάμαι που δεν θα παρακολουθήσω πολλούς σχολιαστές στην ιδεολογική τους φόρτιση, θα με συγχωρήσουν να έχω τις δικές μου απόψεις χωρίς να απολογούμαι αν τις γράφω από το ασφαλές γραφείο μου ή όχι. Δεν ήξερα ότι για να γράφω οτιδήποτε θα έπρεπε να μετακομίζω κάθε φορά στον τόπο του ενδιαφέροντος. Επίσης δεν θα παρακολουθήσω αυτούς που έχουν έτοιμες απαντήσεις σε γραφόμενα που φαντάστηκαν , όπως πχ για την τουρκική γλώσσα. ΄Η αυτούς που προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν την διαφορά ανάμεσα στην ατομική και συλλογική εθνική συνείδηση.Θα τους στενοχωρήσω, οι γνώσεις μου είναι επαρκείς. Θέλω να συμπληρώσω ότι δεν αισθάνομαι κομμάτι ενός κλάμπ που έχει ένα πακέτο ιδεών. ΄Αρα δεν νιώθω καμμιά ανάγκη να απολογηθώ για πράγματα που δεν έχω γράψει εγώ, όπως πχ. για τις σπουδές και το ερευνητικό έργο της κ. Δραγώνα. Απαντώ μόνο για το θέμα που έθιξα και επιμένω ότι για τη Θράκη η συμβολή της υπήρξε ουσιώδης. Αν κάποιοι θέλουν εφ όλης της ύλης τοποθέτηση επί της συνήθους θεματολογίας τους, δεν θα τους κάνω το χατήρι.Το οδυνηρό περιστατικό του τραυματισμού της Χ.Ν. μπορεί να προξενεί δικαιολογημένα επιπρόσθετη συγκινησιακή φόρτιση αλλά δεν μεταβάλλει καθόλου το ιδεολογικό πλαίσιο. Η δράση της θα κρινόταν με τον ίδιο τρόπο, θετικά ή αρνητικά, ακόμα και αν δεν ήταν έγκυος. Οι υπερασπιστές της δεν θα έγραφαν λιγότερα και χωρίς αυτό το γεγονός, άρα θεωρώ έντιμο να μην το συμπεριλάβουμε σε μιά συζήτηση για θέματα ιδεών.
Τέλος θα ήθελα να παρατηρήσω 'οτι ανησυχητικά μεγάλο κομμάτι των σχολιογράφων πρέπει να ξαναμελετήσει τα τριγενή και δικατάληκτα
*Ο Ανδρέας Πετρουλάκης γεννήθηκε το 1958 στην Φλώρινα και είναι Χανιώτης.
Είναι γελοιογράφος αυτοδίδακτος και πρωτοδημοσίευσε στο Βημα το 1985. Για 15 χρόνια (1985-2000) υπήρξε ο γελοιογράφος της Αυγής ενώ από το 1995 μέχρι σήμερα συνεργάζεται και με τον Επενδυτή. Από το 2000 εργάζεται στην Καθημερινή. Παραλλήλως έχει συνεργαστεί και με άλλες εφημερίδες (Πρώτη, Εθνος,Μεσημβρινή) και περιοδικά (Αντί, Μετρό,Κλικ,Μεν,Γαλέρα).
Είνα μέλος της ΓΕΛ (Ελληνική Λέσχη Γελοιογραφίας) και της FECO (Διεθνής Ομοσπονδία Καρτούν). Εχει συμμετάσχει σε δεκάδες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις σην Ελλάδα και το εξωτερικό.
