Το δικό του μήνυμα έστειλε ο Υφυπουργός Αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης συμμετέχοντας στην παρουσίαση του βιβλίου "Ζωή χωρίς όρια". Το βιβλίο έχει γράψει ο Νικ Βουίσιτς ο οποίος γεννήθηκε χωρίς άκρα όμως δεν επέτρεψε στην αναπηρία του αυτή να βάλει φραγμούς στην ζωή του.
'
'«Ζωή χωρίς Όρια» είναι ο τίτλος και πραγματικά μιλάει για τις άπειρες δυνατότητες που προσφέρει η ζωή σε όσους είναι αποφασισμένοι να τη νιώσουν, παρά τις τεράστιες προσωρινές ή μόνιμες δυσκολίες.Τα παραδείγματα μοναδικής δύναμης της θέλησης, τα μαθήματα ζωής και κυρίως τα διδάγματα από αυτήν αφορούν όλους μας" δήλωσε ο Γιάννης Ιωαννίδης.
Ο Σέρβος στην καταγωγή, Νικ Βούισιτς (Nick Vujicic), γεννήθηκε στην Αυστραλία, με την σπάνια ασθένεια της τετρα-αμελίας. Δηλαδή γεννήθηκε χωρίς να έχει άκρα (χέρια και πόδια). Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως τα οποία έχει υπόψιν του ο ίδιος ο Βούισιτς.
Στα πρώτα του χρόνια, αντιμετώπισε δυσκολίες και πρώτα απ' όλα με το σχολείο, καθώς σύμφωνα με τον τότε αυστραλιανό νόμο, λόγω της σωματικής του αναπηρίας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα σε κανονικό σχολείο, αν και ο Βούισιτς δεν αντιμετώπιζε κάποιου είδους νοητική διαταραχή. Την εποχή εκείνη όμως, άλλαξε ο νόμος κι έτσι ο Βούισιτς ήταν απ' τα πρώτα άτομα με αναπηρία που ενσωματώθηκαν στα γενικά σχολεία. Εκεί όμως, γνώρισε την απόρριψη κι απ' την τρυφερή ηλικία των οχτώ ετών σκεφτόταν την αυτοκτονία. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους, απίθανο να πάει στο κολλέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Μια φορά προσπάθησε να πνιγεί.
Αποφασιστικό σημείο καμπής στη ζωή του, στάθηκε η στιγμή που η μητέρα του, όταν ήταν δεκατριών ετών, τού έδειξε ένα άρθρο εφημερίδας με έναν άνθρωπο που είχε παρόμοια προβλήματα αναπηρίας και τα αντιμετώπιζε με θάρρος. Ο Βούισιτς τότε συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο μόνος που έδινε μια μεγάλη μάχη.
Αν και όπως προαναφέρθηκε, συχνά τον πείραζαν, τον απειλούσαν και τον απέρριπταν στο σχολείο έμαθε να χρησιμοποιεί το πηγούνι του για να χειρίζεται αντικείμενα και τα μικροσκοπικό του «πόδι» με τα δύο δάχτυλα για να περπατάει, να παίζει βόλους, να κολυμπάει, να κάνει πατίνι, να ξυρίζεται μόνος του, να βάζει ένα ποτήρι νερό, ν' απαντά στο τηλέφωνο και να παίζει ποδόσφαιρο. Επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα των ποδιών του για να γράφει, να δαχτυλογραφεί και να οδηγεί το καροτσάκι του. Πολλές απ' αυτές τις δεξιότητες που έχει αναπτύξει, τις παρουσιάζει και κατά την διάρκεια των ομιλιών του στο κοινό.
Ο Νικ Βούισιτς θεωρώντας τον Θεό και την πίστη του σ' αυτόν, σύμμαχο στο πρόβλημά του και στον αγώνα που έδινε (σ.σ.: μάλλον αδικεί τον εαυτό του ο Βούισιτς) άρχισε να δίνει διαλέξεις σε θρησκευτικό κοινό και σιγά σιγά δημιούργησε την Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Ζωή χωρίς άκρα» (Life without limbs). Οι ομιλίες του έφερναν δάκρυα. Σύντομα, είχε πολλές προσκλήσεις και έτσι το περιορισμένο κοινό που είχε αρχικά επεκτάθηκε παγκοσμίως, σε αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων που παρακολούθησαν κι εξακολουθούν να παρακολουθούν τα μαθήματα ζωής που δίνει...
"Χρειάζεται η θέληση που πηγάζει μέσα από την ψυχή μας και ενυπάρχει στο είναι μας αλλά και η βοήθεια της πίστης που νιώθεις. Είναι απαραίτητα για να αλλάξει το έως χθες θεωρούμενο ως πεπρωμένο αλλά και για να αποδειχθεί ότι ο Θεός δεν κάνει ποτέ λάθος όπως πίστευε εξ αρχής ο πατέρας του συγγραφέα και μας δίδαξε η μετέπειτα ζωή του Νικ Βούισιτς. Δεν υπάρχουν όρια στην πρόοδο, στην προκοπή, στη μόρφωση και στις γνώσεις, στην αγάπη, στην ανθρωπιά ή στην προσφορά, τουλάχιστο για όσο διάστημα η φθορά του χρόνου δεν μας αγγίζει" τόνισε ο Γιάννης Ιωαννίδης στην παρουσίαση του βιβλίου του Βουίσιτς και κατέληξε:
"Τελειώνοντας, δανείζομαι και παραφράζω τα λόγια του Νικ στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε από τις δύσκολες στιγμές και τις σκληρές συνθήκες. Ας τις μετατρέψουμε σε ευκαιρίες, ας ανακαλύψουμε ποιο είναι το νόημα της ύπαρξής μας και ποιες από τις δωρεές που μας έγιναν μπορούμε να τις μοιραστούμε με τους άλλους.''
