Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου που βρίσκεται σε εξέλιξη τα έχει όλα. Έχει πολιτική ισχύ, έχει έρωτα, έχει πλούτο και έχει και μία τρομακτική ανατροπή. Την φυλάκιση ενός ανθρώπου, ο οποίος εξουσίαζε ζωές.
Του Χρήστου Μάτη*
Παράλληλα, όμως, έχει πολλή υποκρισία. Διότι ο κάποτε πανίσχυρος υπουργός Άμυνας των κυβερνήσεων Σημίτη έχει απόλυτο δίκαιο, όταν προσδιορίζει ως μήτρα του κακού την περίφημη προμήθεια των εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Έχει απόλυτο δίκαιο, όταν καλεί ως μάρτυρες στο δικαστήριο, όσους συμμετείχαν στη λήψη της απόφασης για την περίφημη παραγγελία.
Κι έχει δίκαιο, γιατί μόνο αφελείς μπορεί να είναι όσοι θεωρούν ότι το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ), που την αποφάσισε με τη συμμετοχή των υπουργών Εξωτερικών και Οικονομικών και του Αρχηγού του ΓΕΕΘΑ, δεν είχε ακούσει ποτέ ότι στους εξοπλισμούς, όπως σε όλες τις κρατικές προμήθειες, πέφτουν μίζες.
Δεν είχε ακούσει ποτέ τον Ανδρέα Παπανδρέου στην αγορά του αιώνα, το 1982, να λέει ότι δεν ανεχτεί καμία προμήθεια σε τρίτους.
Δεν είχαν δει το 1 εκ. μάρκα που η SIEMENS είχε δώσει για την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ μέσω Θόδωρου Τσουκάτου.
Οι σύντροφοι του κ.Τσοχατζόπουλου πρέπει να αποφασίσουν, εάν ήταν αφελείς, αν δηλαδή ο Άκης τους ξεγέλασε να κάνουν τη συγκεκριμένη παραγγελία για να πάρει τις μίζες και να τις κάνει ακίνητα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου ή αν γνώριζαν ότι ο Άκης θα πάρει μίζες και συναίνεσαν, επειδή έμαθαν ότι ετοιμαζόταν να φτιάξει τη ζωή του με μία άλλη γυναίκα και ήθελαν να τον βοηθήσουν στο νέο ξεκίνημα, άρα είναι συνένοχοι.
Προφανώς η ευθύνη του καθενός για τις πράξεις και τις παραλείψεις του είναι ατομική. Όμως, η ευθύνη ενός οργάνου που αποφάσισε κάτι με το οποίο υποθηκεύτηκε η οικονομία της χώρας είναι συλλογική. Γιατί στις περισσότερες προμήθειες το κριτήριο δεν είναι η ανάγκη.
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος δεν είναι το μίασμα του συστήματος, με βάση το οποίο εξακολουθεί να διοικείται η χώρα, αλλά το πιο προβεβλημένο παιδί του.
Ο Κορυδαλλός δεν είναι η Σπιναλόγκα της πολιτικής μας ζωής και την ιστορία των προμηθειών δεν θα την γράψει τρυφερά η Βικτόρια Χίσλοπ, όπως έκανε στο “Νησί”.
Την γράφουν οι πολίτες απαξιώνοντας την πολιτική συλλήβδην.
Η χρησιμότητα και η ανάγκη
Η χώρα στις προμήθειες χρειάζεται αμέσως διαδικασίες διαφάνειας, που δεν θα τις έχουν ορίσει αυτοί που θα παίρνουν τις αποφάσεις για την πραγματοποίηση τους.
Και η πρώτη διαδικασία διαφάνειας είναι ο έλεγχος της χρησιμότητας της προμήθειας. Το παράδειγμα των αμυντικών εξοπλισμών είναι χαρακτηριστικό. Όταν προκύπτει ότι η προμήθεια άφησε “προμήθεια” σε αυτούς που προμηθεύθηκαν δεν είναι λογικό να σκεφτεί κανείς, ότι ο λόγος για τον οποίο κατέστη αναγκαία η προμήθεια δημιουργήθηκε από αυτούς που τελικά την έκαναν;
Η ένταση με την Τουρκία, για παράδειγμα, έχει μία διαρκή παρουσία και επιρροή στην εσωτερική πολιτική σκηνή της χώρας. Ποιος μπορεί μετά απ” όλα όσα μάθαμε για τα …αποτελέσματα των προμηθειών, ότι δεν χρησιμοποιείται για την ανάγκη ενίσχυσης τους;
Για να δώσω ένα πιο τοπικό παράδειγμα, ας πάμε στην καθαριότητα μιας πόλης. Εάν δεν ζητήσουμε από τον πολίτη να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο, θα αφήσουμε την τύχη της στον τοπικό δήμο. Εάν αυτό συμβεί, δηλαδή εμείς να πετάμε ό,τι θέλουμε, όπου θέλουμε, όποτε θέλουμε, ο κάθε Δήμος θα χρειάζεται περισσότερο εξοπλισμό και περισσότερο προσωπικό, για να ανταποκριθεί στις ανάγκες που θα έχουν δημιουργηθεί.
Αυτό θα ενισχύσει την ανάγκη για προμήθεια εξοπλισμού, η οποία ως γνωστόν δεν είναι και ιδιαίτερα φτηνός.
Όμως καμία πόλη δεν μπορεί να είναι καθαρή, χωρίς να φροντίζουν γι” αυτό οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Άρα η ανάγκη για ενίσχυση της προμήθειας εξοπλισμού, μπορεί να είναι τεχνητή, αν δεν έχουν δοκιμαστεί άλλες μέθοδοι για την αντιμετώπιση της.
Το βασικό μας μέλημα πρέπει να είναι η θέσπιση κανόνων οι οποίοι θα τεκμηριώνουν με διαφάνεια την ανάγκη για την προμήθεια, κανόνων για την οργάνωση της ζωής και της καθημερινότητας μας.
Οι καταναλωτικές ανάγκες που δημιουργούνται για το δημόσιο τομέα πρέπει να ελεγχθούν και μπορούν να ελεγχθούν.
Διότι αν δεν το κάνουμε, θα συνεχίσουμε να “αντιμετωπίζουμε την τουρκική επιθετικότητα” αγοράζοντας υποβρύχια που γέρνουν κι είναι αμφίβολο αν μπορούν να προστατεύσουν καν την Σπιναλόγκα.
Την κανονική, όχι του Κορυδαλλού…
*Ο Χρήστος Μάτης είναι Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης
Πηγή: Καρφίτσα
