Ανήκω στη σειρά του ’88, τότε που είχαμε την πρώτη μεγάλη απεργία των καθηγητών. Μια απεργία που πήγε πίσω τις πανελλήνιες (έτσι λεγόταν τότε) ένα μήνα και δώσαμε..
εξετάσεις κάπου στα μέσα Ιουλίου. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι τους συνδικαλιστο-πολιτικούς συσχετισμούς, πάντως κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου. Άρα…
εξετάσεις κάπου στα μέσα Ιουλίου. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι τους συνδικαλιστο-πολιτικούς συσχετισμούς, πάντως κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου. Άρα…
Γράφει ο Γιάννης Κεσσόπουλος στο Thinkfree.gr
Είναι προφανής αθλιότητα η συνδικαλιστική επιλογή να απεργούν οι καθηγητές την ώρα των πανελλαδικών εξετάσεων. Είναι σα να παραβιάζει ένας γιατρός τον όρκο του Ιπποκράτη –οι «κόκκινες γραμμές» δε χρειάζονται πάντοτε τύπους για να ισχύουν. Είναι ένα παιχνίδι στην πλάτη νεαρών παιδιών που ζουν την πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής τους –τουλάχιστον όπως το ‘χει καθιερώσει το σύστημα. Είναι μια ανήθικη πράξη μέσα στην ιερή σχέση καθηγητή μαθητή. Φυσικά, είναι θέμα προσωπικής επιλογής κάθε καθηγητή το τι θα κάνει, πως θα ιεραρχήσει το καθήκον σε σχέση με τη συνδικαλιστική συμπεριφορά η οποία κλείνει το μάτι στο ατομικό συμφέρον.
Οφείλω να πω ότι, δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή που τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα. Μια εποχή που η σκόπιμη θολούρα την οποία επιβάλλει ο στυγνός κομματισμός (με τη βοήθεια των κατευθυνόμενων media) δημιουργεί σύγχυση στον κόσμο –και στους καθηγητές φυσικά. Η επιλογή του ορθού έχει να κάνει με την καθαρή συνείδηση του καθενός –κι ο Θεός βοηθός.
Για όσους θυμούνται, η μεγάλη απεργία των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης το 1988, της ΟΛΜΕ, έχει και μια άλλη σημαντική σημειολογία. Ήταν το γεγονός που έβαλε δυνατά τον Γιώργο Παπανδρέου στην ενεργό πολιτική. Πάλι με «δαχτυλιδικό τρόπο». Ο μπαμπάς Ανδρέας καθαίρεσε τον Απόστολο Κακλαμάνη από το υπουργείο Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων και μας «φόρεσε» το Γιωργάκη (από το 1985 ως το 1987 είχε κάνει υπουργός Πολιτισμού), ο οποίος φυσικά κρατούσε στα χέρια του τη λύση –εκείνη την εποχή οι Μάικ Λαμάρ της πολιτικής ήταν στο φόρτε τους.
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ο Γιωργάκης έχει φύγει έχοντας χρεοκοπήσει τη χώρα -όχι μόνο την Παιδεία. Τη χρεοκόπησε τόσο, που η Ελλάδα ακόμη τσακώνεται και συνδικαλίζεται ποδοπατώντας τα παιδιά της… Απελπισία.
ΥΓ.: Του νου σας μήπως και μας «φορέσουν» τώρα το νέο «Γιωργάκη»…
