Έγραψε η Αλεξάνδρα στο Νewpost:
Οι γιατροί, φυσικά, στον κόσμο ερευνούν, ανοίγουν νέες προοπτικές στην θεραπεία, προσφέρουν στην ανθρωπότητα. Ακόμα και όταν κάνουν λάθη! Και όταν ακόμα και αυτά τα λάθη προσφέρουν σε κάποιους από αυτούς αμύθητα πλούτη! Κάποτε ήταν οι ενέσεις θαλιδομίδης. Γιατροί και μια μεγάλη φαρμακευτική, ήταν σίγουροι πως καταπολεμά η ουσία αυτή την πρωινή ναυτία στις εγκύους. Και ήταν η δεκαετία του ΄50 και οι αρχές αυτής του ΄60 που 10.000 βρέφη είχαν γεννηθεί σε ολόκληρο τον κόσμο με ατροφικά ή χωρίς καθόλου μέλη, τυφλά, κωφά και με καρδιακά ή εγκεφαλικά προβλήματα!
Ο Φρόιντ προτεινε ως φάρμακο την κοκαΐνη! Το τσιγάρο στην Αμερική της δεκαετίας του ’40 διαφημιζόταν από γιατρούς γιατί έκανε καλό… στην υγεία! Sits happens όπως γλαφυρά λένε στις ΗΠΑ, την κοινωνία που έχει κάνει την εικόνα, το θέαμα 5η φάλαγγα της ανθρωπότητας όλης! Εκεί που μια σταρ αρκεί για να τρελάνει τον κόσμο όλον και να την αντιμετωπίζουν, «ωραία αυτή και γενναία» –το διαβάσαμε σε πρωτοσέλιδο αφιερωμένο σ΄αυτήν ελληνικής εφημερίδας- ως μια σύγχρονη εκδοχή ενός θηλυκού Αλβέρτου Σβάιτσερ, μια φωτογενή, αγία Ιωάννα της Λωραίνης, μια μητέρα Τερέζα καλλίγραμμη και στα σινιέ.
Η ωραία και ταλαντούχος με περίτεχνες και πολυεπίπεδες ερμηνείες Αντζελίνα Τζολί αποτελεί πρότυπο σε εκατομμύρια γυναίκες. Η δε διασημότητα της είναι καταλυτική σε καιρούς, που η φήμη ταιριάζει πιο πολύ με την καλλιέργεια εντυπώσεων παρά με την ίδια την ουσία. Οι ιατρικές έρευνες μιλούν για ένα γονιδίωμα, λοιπόν, που οι γυναίκες που το 'χουν μπορεί να νοσήσουν από καρκίνο του μαστού με υψηλά στατιστικά στοιχεία. Είναι μια έρευνα νέα, που τώρα ακούγεται στον κόσμο.
Η αγέλαστη κ. Τζολί, που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί σε όλα τα γκαλά και τα φεστιβάλ του πλανήτη, πάντα με μια θλίψη στο βλέμμα, αποστεωμένη, με κάτι εξίσου αγέλαστα παιδιά, υιοθετημένα από διαφορές χώρες που ζουν τον όλεθρο και κάποια αλλά δικά της με τον Μπραντ Πιτ, με τον οποίο σπανίως κοιτιούνται στις δημόσιες εμφανίσεις τους, ήταν η τέλεια πρωταγωνίστρια της αγκαλιασμένης από το life style, υπερπροβελημενης επιλογής της.
Εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο έμαθαν πως αν η μάνα τους, οι θείες, κάποια γιαγιά είχε καρκίνο του μαστού, ενός καρκίνου που παλεύεται αν οι γυναίκες κάνουν συχνά μαστογραφία και ακολουθούν τους κανόνες της πρόληψης, θα νοσήσουν αν έχουν γονίδιο. Λύση; Η προληπτική μαστεκτομή! Να είσαι δηλαδή καλά και να πας από μόνη σου να πεις, «ακρωτηριάστε μου το στήθος γιατί έτσι δείχνω πως είμαι καλή μάνα και πως τα παιδιά μου δε θα με χάσουν απ' αυτό»! Προσωπικά μου φαίνεται παράλογο και παράφορα υστερικό όλο αυτό!
Μπορεί να είναι δικό μου όμως το πρόβλημα γιατί δεν διεκδικώ πως εγώ είμαι σωστή και όλος ο πλανήτης λάθος. Μάλλον το αντίθετο θα συμβαίνει.
Όμως, σε τόσα μεγάλα θέματα, δεν πρέπει ο λόγος να δίνεται, στους γιατρούς και στους ερευνητές και στις γυναίκες που αντιμετώπισαν στα αλήθεια την αρρώστια και έχουν άποψη ουσίας; Να υπάρχουν απ' αυτούς θέσεις, αντιθέσεις και ανταλλαγή απόψεων και όχι να εκλαμβάνονται ως θέσφατο οι επιλογές μιας γυναίκας καλομαθημένης να λούζεται από τα φώτα των προβολέων και προφανώς να είναι εθισμένη σ' αυτά;
Έχοντας αντιμετωπίσει το θέμα του καρκίνου του μαστού στην καθημερινότητα μου, έχοντας ταξιδέψει στον κάτω κόσμο των χημειοθεραπειών, ως συνοδός στο διάβασμα απέναντι, κάθε μέρα της Αχερουσίας, για το δικό μου πολύτιμο πλάσμα, αλλιώς έχω βιώσει την πραγματικότητα της ασθένειας που λυσσομανάει στις γυναίκες. Βιοψίες, χειρουργεία, εκτομές, πληγές, αδένες πειραγμένοι, θάλαμοι αναμονής, ανάνηψη, νάρκωση σα θάνατος, πεσμένα μαλλιά, κομμένα στήθη, ζαλάδες, εμετοί, εγκαύματα απ τις ακτίνες και νικήτριες γυναίκες που ναι, τα καταφέρνουν και που ναι, ο γα@@μένος ο καρκίνος συντρίβεται απ' αυτές τις θηλυκές εκδοχές του Αι Γιώργη να κατατροπώνει το κτήνος. Δεν αποχωρίζονται στήθος και μαλλιά για να τους πούνε μπράβο αλλά γιατί αντιμετωπίζουν τις απώλειες της μάχης τους και δεν το κάνουν χωρίς εσωτερικό χαλασμό, με την προοπτική πως θα βάλουν ένα άλλο καλύτερο.
Και οι πληγές αυτών των γυναικών είναι παράσημα έρωτα για τη ζωή τους. Και ζωή είναι αυτό που συμβαίνει πριν τον θάνατο. Ζώντας με τον φόβο του, δεν προλαβαίνεις να τη γευτείς καν. Με τον τρόμο πως υπάρχει πιθανότητα να νοσήσεις, κάνοντας λογιστικά και λύνοντας αξιώσεις για να υπολογίσεις τις πιθανότητες, να πηγαίνεις να κάνεις ολική μαστεκτομή, να βάζεις –γιατί επ' ευκαιρία αν είσαι σταρ του Χόλιγουντ συνδυάζεις την αισθητική με ένα φιλάνθρωπο τάχα στόχο ευαισθητοποίησης και έχεις με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια- καινούργιο στήθος σχεδιασμένο με όλες τις προδιαγραφές μια νεότερης γυναίκας και να ετοιμάζεσαι και να αφαιρέσεις τις ωοθήκες, είναι υστερικός φόβος ζωής και προσήλωση στο θάνατο, ενός βαθύτατα ναρκισιστικού, καταθλιπτικού, ανηδονικού και υπερτροφικού «εγώ».
Επίσης πόσο εφιαλτική τύπου κοινωνίας «Γκάτακα» είναι αυτή η αφοριστική αριθμητική των γονίδιων. Και αν σύμφωνα με την επιστήμη, σε λίγα χρόνια, τα γονίδια είχαν διαβαστεί λάθος; Θα έχουμε στηρίξει ζωές στις στατιστικές και στους υπολογισμούς δίνοντας προληπτικές λύσεις για ένα πρόβλημα που δεν θα μπορούσε να υπάρξει όσο και πράγματι να υπάρξει; Και όσοι βαθύτατα πιστεύουν στη θρησκεία, σε τι αδιέξοδα θα βρεθούν; Η αρρώστια πιθανολογείται πως θα συμβεί στο μέλλον βάση μαθηματικών και χημικών φορμουλών, ανύπαρκτη ακόμα, ενώ ο ένθεος άνθρωπος δεν έχει επιλογή και θεία χάρη; Και αν πολλές γυναίκες ακολουθήσουν το παράδειγμα της Τζολί, που σφαδάζει από θαυμασμό ο πλανήτης στα καλλίγραμμα της πόδια και αυτό είναι άλλη μια θαλιδομίδη και κάτι άλλο ευθύνεται ή συνευθύνεται για την εμφάνιση του καρκίνου του μαστού; Τότε οι δεκάδες γυναίκες, σαν τους ευνούχους στις αυλές των αυτοκρατόρων θα βάλουν τους υγείες μαστούς σε χρυσές θήκες κουβαλώντας τους μαζί τους μέχρι το τέλος και θα είναι εύκολα θύματα παρόπλισης ποιων απ΄ όλους; Ποιοι θα φταίνε; Ποιοι θα πουν «ούπς! λαθάκι;». Αν λέω, όχι πως έτσι θα 'ναι.
Αλλά μήπως για τόσο σοβαρά θέματα που αφορούν στην παγκόσμια υγεία χρειάζεται και από τα ΜΜΕ του πλανήτη ψυχραιμία και σύνεση και όχι να σημειώνονται ομαδικές γονυκλισίες μπροστά στην ακρωτηριασμένη, αγία Τζολί;
Μια άλλη εκτίμηση για τον καρκίνο του μαστού λέει πως το 95% των γυναικών που χτυπιούνται μαζί του, είναι αυτές που αντιμετώπισαν ή θάνατο, ή χωρισμό, ή προβλήματα με παιδιά και πως είναι ένας καρκίνος που επιβαρύνεται η εμφάνιση από ψυχολογικές αιτίες. Τότε; Μήπως να μην αγαπήσουμε ποτέ, για να μην πληγωθούμε από θανάτους, χωρισμούς, ή άσωτα παιδιά, άρα και να μην αρρωστήσουμε; Οι γυναικολογικοί καρκίνοι πάλι αντιμετωπίζονται με εμβόλιο, σε ηλικίες πριν να αναπτυχτεί πλήρως η κοριτσίστικη σεξουαλικότητα σε γυναικεία. Εκεί ο καρκίνος αντιμετωπίζεται σαν ιογενής υπόθεση. Γιατί; Μήπως και εκεί, να μην αφήσουμε ποτέ τις κόρες μας, να κάνουν σεξ, για να τις προστατεύουμε;
Πώς ο δημόσιος διάλογος για τόσο σοβαρά θέματα, γίνεται υπόθεση του ποιοτικού life style, του πασπαλισμένου με γκλίτερ φιλανθρωπίας και ανακατασκευασμένων δημοσίων προφίλ σταρ – προιόντων; Πόσο υπεύθυνη είναι η στάση αυτή μπροστά σε όλες τις γυναίκες και ποιος παίρνει την ευθύνη να μας πει –σε όσες μας τέλος πάντων ζούμε στη σκιά του- πηγαίνετε όλες και κόψτε το στήθος σας, αύριο; Οι διευθυντές της Γκάρντιαν, που 'παθαν ρεύσεις θαυμασμού για την γενναιότητα της Τζολί, παίρνουν την ευθύνη ενώπιων των γυναικών αυτού του κόσμου;
Η Αντζελίνα Τζολί, με τα καλά γονίδια της ομορφιάς, του ταλέντου, της καλής κατασκευής και το ένα κακό της ασθένειας (μάλλον!), δεν είναι μια από μας. Είναι μια σούπερ σταρ που προφανώς έχει περάσει και στην αθανασία του σελιλόιντ για πάντα. Μια πάμπλουτη, παντοδύναμη, εκθαμβωτική γυναίκα. Στις αρχές της καριέρας της πήγαινε στις τελετές Όσκαρ και φιλιόταν στο στόμα με τον αδελφό της, υπονοώντας μια σχέση κάθε άλλο παρά αδελφική. Μετά κυκλοφορούσε με το αίμα του εραστή της Μπιλ Μπομπ Θόρτον σε ένα μπουκαλάκι ως μενταγιόν, σκοτεινή θεά που ανίχνευε το άβν γκαρντ και την πρόκληση ως έκφραση. Αργότερα πέρασε στην φωτεινή πλευρά του ιλουστρασιόν και έσμιξε με τον εντελώς καθαρόαιμο αμερικανό Μπραντ Πιτ για να υιοθετήσουν από παντού στον κόσμο αυτά τα αγέλαστα παιδιά που φωτογραφίζονται μαζί τους, ενώ ταξιδεύει στον πλανήτη ως πρέσβειρα συμπόνιας, πάντα καλοχτενισμένη και ελαφρά βαμμένη.
Όχι. Δεν θα παρασυρθώ από την κινηματογραφική της σαγήνη. Θα παρασυρθώ από την απόλυτη γοητεία των γυναικών στο ισόγειο του «Έλενας», στο «Αλεξάνδρας», στα ιδιωτικά νοσοκομεία, στον «Άγιο Σάββα» με τα μαντήλια τα δεμένα στα γυμνά κρανία, με τη δίψα για ζωή, με τα τρυπημένα χεριά και τις μωβ φλέβες, με την αλληλεγγύη να βοηθούν η μια την άλλη, με τις καθόλου προβεβλημένες αλλά ηρωικές προσωπικότητες, στα αλήθεια, που υπομένουν, επιμένουν και παρηγορούν τα παιδιά, τους άνδρες, τους δικούς τους ανθρώπους με περισσό κουράγιο και μαχητικότητα! Που κοίταξαν το θηρίο στο μάτια, αναμετρήθηκαν μαζί του και αγωνιστήκαν και όχι φοβήθηκαν μη και τους συμβεί για να το κάνουν θέμα, σαν υστερικές πριμαντόνες. Και είναι αυτές που σεβάστηκαν τη ζωή και τη ζωή που έφεραν στον κόσμο, των παιδιών τους, δίνοντας ένα παράδειγμα πως όλα θα σου συμβούν αλλά ο αγώνας μετράει γιατί τη ζωή απλά την ζεις χωρίς να φοβάσαι μονίμως τι θα σου συμβεί αν τη χάσεις και πως θα αντέξει η ανθρωπότητα χωρίς εσένα…
Σ.Σ.: Ίσως στο παραπάνω κείμενο να μην κράτησα τις πολιτικώς ορθές οπτικές και εκφράσεις –όχι πως τις έχω και φυλακτό ούτως ή άλλως!- αλλά θα μου δώσετε το άλλοθι της προσωπικής εμπειρίας και της φόρτισης για το θέμα, αλλά και της απορίας πόσο ελαφρά τη καρδία πήρε ένας ολόκληρος πλανήτης θέση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα…
