Του Παναγιώτη Τσολάκη
«Όλα αυτά συνέβησαν στις πρώτες τέσσερις μέρες της γερμανικής κατοχής, με ήρωες έξι πατριώτες που αμέσως μετά θα τους ακολουθούσαν έξι εκατομμύρια Ελλήνων, σε μια πανεθνική αντίσταση που
θάμπωσε την Ευρώπη και που θα έπρεπε να τη γνωρίζουν και να τη μιμούνται, έστω με άλλους τρόπους, οι σημερινοί νέοι της γερμανικής κατοχής καθώς μαστίζονται από την ανεργία αλλά εκπαιδεύονται να περιμένουν αδρανείς το μοιραίο!…»
Αυτός είναι ο επίλογος του άρθρου του Χ. Πασαλάρη. Ενός δημοσιογράφου που στα 88 του χρόνια η πείρα του, η γνώση του, η διαίσθηση του για αυτά που βλέπει να έρχονται τον κάνουν να είναι τόσο οξύς στην γραφή του. Σε αυτή την ηλικία δεν έχει λόγους να πει κάτι άλλο πέρα από αυτό που βλέπει και οσμίζεται, καλύτερα και νωρίτερα από τον καθένα, λόγω γνώσεων και εμπειριών του επαγγέλματός του.
Η ανεργία και δη των νέων έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ. Στην περιοχή μου μάλιστα, Δυτική Μακεδονία, τα νούμερα και ειδικά σε νέους κάτω των 25 ετών γενούν τρόμο και ίλιγγο.
Τα τοπικά blogs αναφέρονται διαρκώς στην μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Κι όσοι (τυχεροί!) δουλεύουν ο καλύτερος μισθός τα 600 ευρώ, ασχέτου εργασίας και πτυχίου! (είτε ΤΕΙ ή Πανεπιστημίου!)
Η ΔΕΗ, η σημαντική πηγή εσόδων της περιοχής, εργαζόμενοι, δορυφορικές επιχειρήσεις και επαγγέλματα που τρέφονται από αυτήν, συρρικνώνεται και πωλείται.
Το συνδικαλιστικό κίνημα (εξουσιαστικό και συστημικό πάντα) είναι σε νιρβάνα. Λεκτικές μόνο κορώνες και λεκτικές επαναστάσεις από συνδικαλιστές και τοπικούς άρχοντες και οι νέοι και οι πολίτες περιμένουν άβουλοι το μοιραίο…
Τα νερά της περιοχής κινδυνεύουν, γιατί η νομή και η διαχείριση τους θα περάσουν στον ιδιώτη κι έτσι, ρεύμα και νερό, τα δύο σημαντικά κοινωνικά αγαθά, θα γίνουν καταναλωτικά προϊόντα. Έχεις; Αγοράζεις – Δεν έχεις; Δεν ζεις! Τα χωράφια, τα εργαλεία της παραγωγής δηλαδή, φορολογούνται! Κι οι άνθρωποι περιμένουν…
Επισκέπτονται οι νέοι τους διευθυντές σταθμών της ΔΕΗ της περιοχής για να προκηρύξουν οχτάμηνα και δίμηνα, να ανασχεθεί κάπως η ανεργία και η απάντηση είναι «αργούν» λόγω μνημονίων! (κοντά είναι και το να καταργηθούν). Κι οι νέοι περιμένουν…
Σε κάποια χωριά οι βρύσες τρέχουν με νερό που εμπεριέχει εξασθενές χρώμιο και κανείς δεν τους ενημερώνει από πότε και ποια είναι η αιτία! Τους λένε να περιμένουν 3-4-5-6 μήνες για να λυθεί το πρόβλημα. Και οι κάτοικοι περιμένουν….
Θα έρθει η ανάπτυξη, θα έρθουν οι επενδύσεις (ήρθε και ο Φούχτελ στην Κοζάνη. Ξαναήρθε δηλαδή) θα έρθουν καλύτερες μέρες λέει το σύστημα εξουσίας και οι πολίτες περιμένουν… (κι ο ασθενής χωρίς γιατρό, χωρίς φάρμακα, χωρίς υποστήριξη, περιμένει την ίαση… περιμένει…κάποιος θα τον επισκεφτεί, ίσως να το λένε και χάροντα!).
Όσο οι νέοι και οι πολίτες θα περιμένουν απαθείς και αδρανείς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Οι πολιτικοί και οι θεσμικοί που αμείβονται δεκαπλάσια, από τους νέους και τους απλούς πολίτες, που απολαμβάνουν δεκάδων προνομίων δεν αντιλαμβάνονται την αγωνία, τον πόνο και το μάτωμα των ανθρώπων γιατί δεν τα βιώνουν. Άλλωστε ποιος ο λόγος να τα αλλάξουν! Να χάσουν αυτοί και να κερδίσουν οι πολίτες; (άσχετα αν αυτός είναι ο ρόλος και το χρέος τους).
Το λεκτικό «ζορμπαλίκι» των πολιτικών ήταν πάντα το όπιο του λαού. Για να αλλάξει ένα σαθρό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, δεν θα το κάνουν αυτοί που το κατάντησαν εκεί γιατί έτσι τους βόλευε.
Θα το κάνει μόνο το «ζορμπαλίκι» των νέων και των πολιτών. Θα γίνει πράξη μόνο αν το επιβάλλουν. Κι απορώ γιατί δεν το πράττουν αφού δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν!
Απεναντίας οι δήθεν εκπρόσωποί του έχουν να χάσουν!
Είναι πια καιρός ο καθένας να κάνει πράξη αυτό που λέει και διακηρύττει. Να του επιβάλλεται να τα πράττει. Διαφορετικά θα συμβεί το μοιραίο που αναφέρει ο Πασαλάρης.
Πριν λίγους μήνες έλεγε ο Σαμαράς, τα δίκτυα διανομής της ΔΕΗ δεν θα πουληθούν και σήμερα είναι τα πρώτα που πωλούνται!
Ο καθένας λοιπόν πρέπει να κριθεί από το λαό, αλλά και από την δικαιοσύνη θα προσθέσω, για αυτά που λέει και δεν τα πράττει ή πράττει τα αντίθετα.
Έτσι θα έκανε ο Ζορμπάς με το «ζορμπαλίκι» του. Ο απλός και δουλευταράς πολίτης, που δεν γνωρίζει τι θα πει προνόμιο αλλά και που δεν θέλει και δεν επιθυμεί προνομιακή μεταχείριση.
Ποιοι λοιπόν είναι αυτοί που εκπαιδεύουν τους νέους να παραμένουν αδρανείς και μοιραίοι; Τρόικα, Δ.Ν.Τ, τραπεζίτες, συγκυβέρνηση. Αυτοί είναι οι ορατοί και από πίσω, οι αθέατοι, όσοι απολαμβάνουν τα προνόμια αυτής της πολιτικής.
Τι άραγε δεν καταλαβαίνουμε και περιμένουμε………
