Ο γνωστός Πατρινός blogger , ηχολήπτης και μουσικός, ήταν γνωστός στον κόσμο του διαδικτύου ως George Kant.
Η κηδεία του έγινε πριν από λίγο. Ήταν 33 ετών.
Άφησε την τελευταία του πνοή χθες το πρωί στο σπίτι του στην Πάτρα, μετά από γενναία μάχη που έδινε με μια σπάνιας μορφής λεμφώματος.non hodgkin, με εξέλιξη στο κεντρικό νευρικό σύστημα και τον εγκέφαλο.
Ο Γιώργος όμως δεν το είχε βάλει κάτω. Δημιούργησε το
blog www.georgekant.com, στο οποίο είχε δημιουργήσει και τη στήλη c- answer, στην οποία με χιουμορ και γενναιότητα έγραφε για την περιπέτεια της υγείας του και τα διάφορα στάδια.
Περιέγραφε το σύστημα υγεία, όπως το βίωνε, την έλλειψη φαρμάκων, τη μάχη για να εξασφαλλισει ουρά στη λίστα αναμονής για χημειοθεραπεία.
Γράφει μεταξύ άλλων σε μία από τις αναρτήσεις του.
«…Μπήκαμε στον Φλεβάρη. Αυτόν το μήνα ανακάλυψα πολλά περίεργα παράπλευρα του Καρκίνου, γεγονότα και καταστάσεις που εμφανίζονται μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις . Έτσι, είχα το μήνα των αϋπνιών, του χασίματος αίσθησης του χρόνου, αλλά και μιας πνευμονικής εμβολής που με πήγε πίσω στο Σωτηρία και μου στέρησε πέντε μέρες ακτινοβολιών.
Κάπου εδώ ξεκινάει η καθημερινότητα στο ΥΓΕΙΑ, με νέο γιατρό και νέο τρόπο αντιμετώπισης. Όλες οι χημειοθεραπείες απέτυχαν και πλέον βρισκόμαστε στο σημείο που γίνεται η μεγάλη κουβέντα για την ανάγκη αποσυμφόρησης των όγκων με άλλο τρόπο. Με ένα τρόπο που δεν καλύπτεται στα δημόσια νοσοκομεία, που «δεν καλύπτεται χρονικά». Δεν καλύπτεται σε περιπτώσεις όπως η δική μου, δηλαδή, που χρειάζονται εξειδικευμένα μηχανήματα που να μην καταστρέψουν και όποιο άλλο όργανο υπάρχει δίπλα στο σημείο ακτινοβόλησης . Η «επιλογή», λοιπόν, ουσιαστικά ήταν μονόδρομος.
Νέο στιχάκι: Υπάρχει ΥΓΕΙΑ και ακτινοβολία, υπάρχει ηρεμία, σου το ορκίζομαι Ηλία. Θύρα 13. ( Ποιητική «αηδία», εννοείται ότι είμαι Ολυμπιακός, το έχω δηλώσει και στην Εφορία).
Οι μέρες κυλάνε, λοιπόν, με τον τομέα του θώρακά μου (στέρνο, κλείδα, στήθος) να είναι πλέον ανεξέλεγκτος και με μεγάλα πρηξίματα. Όχι τίποτα το φοβερό… σαν να εξέχει στο θώρακα ένα πράγμα λες και έχεις καταπιεί φυσαρμόνικα, έτοιμη και στερεωμένη κάτω από το λαιμό σου, ώστε αν δώσεις live να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα».
Και σε μια τον Μάρτη γράφει: ο Μάρτης γδάρτης
Τέλος ακτινοβολιών λοιπόν (με μπόλικες δυσκολίες αλλά και τσάμπα καφέ στην αίθουσα αναμονής του «Υγεία»).
Βέβαια, ώσπου να φτάσουμε στο σημείο αυτό έχουμε περάσει κάστρα, πριγκίπισσες και γύπες.
Οι εποχές που ξάπλωνα στο μηχάνημα και αυτό από μόνο του αρκούσε για να πεθαίνω στον πόνο και να παράλυει το αριστερό μου χέρι και ένα τεράστιο σημείο στη δεξιά μεριά, φαντάζουν μακρινές. Εποχές που, λόγω σύγχυσης και μόνιμης αϋπνίας, αυτή η πεντάλεπτη διαδικασία μού φαινόταν πως διαρκεί μία ώρα (και ήμουν και βέβαιος γι’ αυτό!).
Εποχές που δεν έχεις ούτε τον έλεγχο του σώματος αλλά ούτε και του μυαλού σου.
Σαν ένα συνηθισμένο βράδυ σε ουζάδικο δηλαδή. Αλλά…
ΔΕΝ υπάρχει ήλιος στον καρκίνο. Ναι μεν υπάρχει άνοιξη, αλλά πρόκειται για μια άνοιξη τόσο μουντή όσο και η πιο γκρίζα μέρα του Εδιμβούργου. Εμένα βέβαια μου αρέσουν τα καφετιά φύλλα των δέντρων, όπως και το Εδιμβούργο με την καταθλιπτική του άνοιξη, αλλά το γεγονός ότι οι εποχές στον καρκινοπαθή μπορεί να αλλάξουν με ταχύτητα φωτός είναι σίγουρο ότι θα τον διαλύσουν ψυχολογικά και θα τον ρίξουν πολλές φορές. Το θέμα είναι να μπορείς να σηκώνεσαι.
Και ποτέ δεν ξέρεις για πόσο θα μπορείς.
Έτσι, στο διάβα σου συναντάς δυσκολίες βουνό, που μάλλον δείχνουν αστείες σε άλλους. Δυσκολίες όπως το να ανοίξεις την πόρτα του συνοδηγού…
Όχι ότι ο κολλητός μου -που πηγαίναμε συχνά μαζί για τις θεραπείες και είχε τον ρόλο του σοφέρ- έχει αμάξι με βαριές πόρτες, απλά ήταν προτιμότερο πιστεύω να τις βγάλει τελείως μέχρι να γεννηθεί ο γιος του: ο νέος «Ηρακλής».
Ήταν τόσο βαριές οι πόρτες που αν άνοιγες τη μία και την ξέχναγες ανοιχτή, το αμάξι έγερνε ολόκληρο και στεκόταν σαν περιστέρι με σπασμένο φτερό.
Αφού τελειώσαμε τις ακτινοβολίες και πλέον το πλάνο ήταν αιματολογικές εξετάσεις κάθε βδομάδα και επανέλεγχος σε έναν μήνα με αξονικές, κάπου εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Εκεί που ανέμενα να χαλαρώσω…
Παυσίπονα και φάρμακα και χίλιες βιταμίνες, σου τις πετάνε στον γκρεμό και πριν αγγίξουν καν την γη , εσύ θα ζεις για μήνες (…με λίγα λόγια, ανάμεσα σε όσα μας ποτίζουν και σε όσα μας συμβαίνουν, μην ξεχνάμε και να ζούμε, ε;).
Πυρετός, μυοσκελετικοί πόνοι, ξανά καχεξία και χειρότερα από πριν, γιατί αλλοιώθηκε η γεύση του στόματος με αποτέλεσμα ό,τι τρώω να θέλω στην δεύτερη μπουκιά να το ξεράσω και τελικά να περνάει μια ώρα με εμένα να έχω καταφέρει να φάω μισό τοστ. Ώσπου να το καταλάβω ότι φταίει η γλώσσα μου, όλο γκρίνιαζα για το μαγείρεμα.
Αλλά μια μέρα αντί για νερό ήπια νέφτι και δεν κατάλαβα διαφορά ούτε σε αυτή την περίπτωση? εκεί ήταν πλέον φανερό ότι είχε χαλάσει η γεύση μου, όπως είχε συμβεί και παλιότερα στις χημειοθεραπείες. Βλακεία μου βασικά, θα μπορούσα να πάρω σβάρνα τα μπαρ και να κάνω διαγωνισμούς τύπου «ποιος θα πιει δέκα βανίλια γάλα τεκίλα» και να έχω κάνει την τύχη μου!
Φυσικά, απ” όλα αυτά δεν μπορούσε να λείψει και η κλασική νύχτα εξόδου με τους φίλους μου… Αυτή την φορά κάναμε clubbing στον Ευαγγελισμό. Ακτινογραφία θώρακος, βιοχημικές αίματος, καρδιογράφημα και ένα σωρό άλλα, όλα οκ και back home …
(γατί που ουρλιάζει) στις 04.00 τα ξημερώματα!
Απ” ότι φαίνεται οι παρενέργειες των ακτινοβολιών έχουν αρχίσει για τα καλά κι εγώ δεν μπορώ παρά να κάνω υπομονή. Το μόνο που ελπίζω είναι να γίνεται κάποια μάχη μέσα μου και να μη βρίσκομαι στα πρόθυρα κάποιας νέας υποτροπής.
Μάρτης γδάρτης λοιπόν…
