Γράφει ο Ναπολέων Λιναρδάτος
Αναρωτιέται κανείς πόσες ανθρώπινες ζωές θα πρέπει να καταστραφούν πριν οι διοικούντες καταλάβουν ότι το πολυπολιτισμικό μοντέλο έχει αποτύχει. Αν κάτι θα έπρεπε να έχει γίνει κατανοητό εδώ και πολλές δεκαετίες στην γηραιά ήπειρο είναι ότι τα πειράματα που στρέφονται ενάντια στην ανθρώπινη φύση αποτυγχάνουν. Το πείραμα του φασισμού απέτυχε με θύματα 50 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Το πείραμα του κομμουνισμού απέτυχε και αυτό έχοντας σφαγιάσει πρώτα 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Αν κάτι θα έπρεπε να έχουμε μάθει στην γηραιά ήπειρο είναι να αποφεύγουμε τις θεωρητικές και ιδεαλιστικές φαντασιώσεις της θολοκουλτούρας. Η ανθρώπινη εμπειρία και παράδοση θα πρέπει να είναι οι βασικές πηγές παραγωγής πολιτικής.
Οι δύο ισλαμιστές που αποκεφάλισαν τον 25χρονο Λι Ρίγκμπι πέταξαν το πτώμα του στην μέση του δρόμου και μετά κάλεσαν τους περαστικούς για να κάνουν δηλώσεις. Σταμάτησαν μάλιστα και ένα λεωφορείο προσκαλώντας τους επιβάτες να πάρουν φωτογραφίες και βίντεο με τα τηλεφωνά τους. Η αστυνομία πήρε τον χρόνο της για να κάνει την εμφάνιση της.
Γράφτηκε ότι ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της Βρετανίας ο αριθμός των αστυνομικών υπερβαίνει αυτών των στρατιωτών. Πριν αναρωτηθείτε γιατί με τόσους πολλούς αστυνομικούς πήρε αρκετό χρόνο για υπάρξει αστυνομική αντίδραση στο συγκεκριμένο συμβάν, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι όλοι αυτοί οι αστυνομικοί πολεμούν νύχτα και μέρα το έγκλημα. Για παράδειγμα μετά τον σφαγιασμό του 25χρονου Λι Ρίγκμπι, η βρετανική αστυνομία έκανε τρεις απανωτές συλλήψεις. Οι πρώτες δύο για σχόλια στο twitter και η άλλη για σχόλιο στο facebook. Ο λόγος για αυτές τις συλλήψεις ήταν «κακόβουλες επικοινωνίες» που δυσφημούσαν την μουσουλμανική θρησκεία.
Οι έρευνες για τα σχόλια άρχισαν τις 3:20 π.μ., λίγο αργότερα και μέσα στην άγρια νύχτα η αστυνομία εισέβαλε στις κατοικίες των υπόπτων για να κάνει τις συλλήψεις. Θα πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι η Βρετανία ανήκει στις χώρες εκείνες που η κα Φώφη Γεννηματά χαρακτηρίζει ως «την πρωτοπορία αντιμετώπισης της ρατσιστικής βίας». Έτσι οι βρετανικές αρχές έχουν στήσει ένα μεγάλο και περίπλοκο μηχανισμό παρακολούθησης των απόψεων των πολιτών, που παρεμπιπτόντως, έχει προχωρήσει και πέρα από την αστυνόμευση ιδεών. Για παράδειγμα, οι τοπικές αρχές διέταξαν την Beverley Akciecek, ιδιοκτήτρια του καφενείου Snack Shack, να αλλάξει απορροφητήρα γιατί η μυρωδιά του μπέικον προσέβαλε τους μουσουλμάνους περίοικους. Εν τω μεταξύ, η Βρετανία τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μια ραγδαία και δραματική αύξηση της εγκληματικότητας. Μάλλον θα χρειάζονται περισσότερους νόμους λογοκρισίας.
Όπως μας “ενημερώνουν” τα ελληνικά ΜΜΕ χρειάζεσαι επίσης και ένα μεγάλο και γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας για τους μετανάστες. Αν και ένας μεγάλος αριθμός μεταναστών στην Βρετανία ζει από το κράτος πρόνοιας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το βρετανικό κράτος δεν είναι τόσο γενναιόδωρο όσο τα σκανδιναβικά. Ή μάλλον θα πρέπει να το ξεχνάμε, γιατί γεγονότα στην Σουηδία την εβδομάδα που πέρασε δημιουργούν κάποιες δυσκολίες για την μέχρι πρότινος εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ.
Μετά τις ταραχές και τις ολονύχτιες οδομαχίες στην Σουηδία επί σειρά ημερών, τώρα η αφήγηση για τον σκανδιναβικό μοντέλο αλλάζει, και όπως μας ενημέρωνε το δελτίο του ΣΚΑΙ την Πέμπτη, ή το Βήμα της Κυριακής μερικές μέρες μετά, «Η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός γεννούν την οργή» στην... Σουηδία. Να σημειώσουμε εδώ ότι η ανεργία στην πόλη των ταραχών είναι 8% και ότι το σουηδικό κράτος παρέχει σε κάθε μετανάστη από την πρώτη στιγμή, δωρεάν στέγαση, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δωρεάν εκπαίδευση και μια σειρά επιδομάτων. Αλλά ίσως όλα αυτά να μην είναι αρκετά, ίσως να χρειάζονται και οι Σουηδοί περισσότερους νόμους λογοκρισίας. Θα μπορούσαν ίσως να δανειστούν από τους Βρετανούς αυτό το εγχειρίδιο παρακολούθησης με τον κωδικό 1984, κάποιου εν ονόματι Τζορτζ Όργουελ.
Πίσω στα δικά μας, την Κυριακή το πρωί στην Κέρκυρα, Αφγανός στην προσπάθεια του να ληστέψει μια Ελληνίδα φοιτήτρια την έσπρωξε σε γκρεμό. Η φοιτήτρια τραυματίστηκε σοβαρά και «διακομίστηκε στο νοσοκομείο του νησιού, όπου νοσηλεύεται.» Υποθέτω ότι όταν ξαναβρεί τις αισθήσεις της, θα είναι υπερήφανη που ζει σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ έχουν επικεντρωθεί τις τελευταίες εβδομάδες στο να περάσουν ένα νόμο λογοκρισίας, τον λεγόμενο “αντιρατσιστικό”.