Ένα άρθρο για την ελληνική αριστερά του 2013

από την Αμαλία Νεγρεπόντη

Μεγάλωσα πιστεύοντας πως η Αριστερά δεν είναι ένα Ιερό Δισκοπότηρο που ανήκει σε ένα συγκεκριμένο κόμμα, αλλά μία έννοια συνώνυμη με τον συμ-παθητικό ουμανισμό (με την αρχαία σημασία του “συμπάσχω”). Γι’ αυτό και παρότι μεγαλώνοντας...

αντιλήφθηκα ότι η Ηρακλίτεια ρευστότητα του σύμπαντος είναι η μόνη σταθερά, ο “αριστερός τρόπος σκέψης” παρέμεινε, στο μυαλό μου, ένα ιδεώδες προς το οποίο πάντα, όσο χαμηλά ή υψηλά κι αν βρεθεί, κοιτάει ο άνθρωπος που θέλει να είναι όσο πιο ανθρώπινος γίνεται.

Τις τελευταίες δεκαετίες οι εξελίξεις, σε εγχώριο και παγκόσμιο επίπεδο, μοιάζουν να κατέστησαν και αυτό το ιδεώδες ως κάτι περιττό, ή στην καλύτερη περίπτωση, μία όμορφη ουτοπία ορισμένα στοιχεία της οποίας θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε σε εποχές οικονομικής ευμάρειας και γεωπολιτικής ευτυχίας--πάντως όχι τώρα. Φανέρωσαν δέ ως υποκριτές και “κολλημένους” αναχρονιστές όσους επέμειναν να συστήνονται ως “αριστεροί”--πάρτε παράδειγμα τους “Σοσιαλιστές” Μπλερ, Σρέντερ-Φίσερ, τον Ολάντ, και φυσικά το ΠΑΣΟΚ στις εποχές της παντοδυναμίας. 

Κάπως έτσι η “Αριστερά” κατέληξε ένα οικοπεδάκι χωρισμένο ανάμεσα σε νοσταλγούς του Στάλιν, και ορισμένους τύπους που με πάθος απαιτούσαν τον πιο απόλυτο κρατισμό όταν επρόκειτο για παροχές κρατικές ή/και ευρωπαϊκές, και με το ίδιο πάθος συνοδευόμενο από τρόπους ακραίους (από παράνομες απεργίες, έως καταλήψεις, καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, διαδηλώσεις που παρέλυαν την ζωή όλων των υπολοίπων, ακόμα και τρομοκρατία) μάχονταν για το δικαίωμα να ζουν σε μία αταξική, ευδαιμονιστική, αναρχική κοινωνία με αποχρώσεις του ροζ και μυρωδιά χασίς.

Σήμερα η “Αριστερά” έχει καταντήσει ένα συνοθύλευμα αποτυχημένων άλλων πολιτικών κατευθύνσεων, και επαγγελματιών έξαλλων διαμαρτυρομενων. Είναι αυτοί που τώρα που καταγγέλουν ως “δεξιόστροφη” τη νέα κυβέρνηση, και που θέτουν ξανά υπό αμφισβήτηση ό,τι πέτυχαν οι θυσίες του μεγάλου συνόλου όλα αυτά τα ματωμένα χρόνια: οι συνδικαλιστές, και οι θύλακες σακνδαλωδώς ευνοημένων δημοσίων υπαλλήλων, εκείνοι που τώρα επαναστατούν με το κλείσιμο της ΕΡΤ ενώ προηγουμένως κατήγγειλαν τον κυρίαρχο ρόλο του Κράτους στη λειτουργία της, και την χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά ως εφαλτήριο των (οικονομικών, και πολιτικών) φιλοδοξιών τους. Οι άνθρωποι αυτοί επίσης, έχω τη βαθειά υποψία, ήταν οι ίδιοι που μάχονται υπέρ του...δικαιώματος όσων δεν έχουν/δεν θέλουν να μην πληρώνουν το μέρος του λογαριασμού της ΔΕΗ που αντιστοιχεί στην εισφορά για την ΕΡΤ, καθώς και υπέρ του δικαιώματος να χρησιμοποιεί κανείς δημόσιες συγκοινωνίες χωρίς να πληρώνει εισητήριο. 

Είναι οι ίδιοι που στοχοποιούν κάθε έναν που δεν κλαίγεται ή δεν εκφράζει την οργή του για την οικονομική κατάσταση δημοσίως, ώς “συνένοχο” (με τους λοιπούς Κακούς υποθέτω). Αυτοί οι άνθρωποι εχθρεύονται την ίδια την χώρα που τους εξέθρεψε και τρέφει, και μιλάνε υποτιμητικά εναντίον της σιωπηρής κοινωνικής πλειοψηφίας, χάρη στην οποία ακόμα έχουν δουλειά και ζωή. 

Είναι υπέρμαχοι του “ιδεώδους”: τα δικά μου, δικά μου, και τα δικά σου, δικά μου βρε αδελφέ, μία οικογένεια είμαστε! Κάποιοι λίγοι εξ’αυτών είναι απλώς ακόμα “στην κοσμάρα τους” ελπίζοντας ως άλλη Σκάρλετ πως “εάν δεν πραγματικότητα είναι αυτή, εγώ δεν την θέλω, προτιμώ τα όνειρα και τις αυταπάτες”. 

Και μεταξύ μας, μακάρι να μπορούσαν τα πράγματα να λύνονται έτσι. 

Περπατάω αργά το απόγευμα στην .......

περισσότερα