Γράφει ο Έρμιππος
Για τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο διοικείται πλέον η χώρα ίσως θα έπρεπε να αρχίσουν να...
ανησυχούν κάποια στιγμή και οι ίδιες οι ιερές αγελάδες, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Τουλάχιστον όσοι από αυτούς διαθέτουν λίγο μυαλό, λίγο φιλότιμο, στοιχειώδη συνείδηση και κάποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Όσο δεν ζητούν αυτοί, μόνοι τους, την αξιολόγηση και την αξιοκρατία, όσο δεν σέβονται τον ιδρώτα της κοινωνίας, που τους προσφέρει την ασφάλεια που απολαμβάνουν και το ψωμί που τρώνε και δεν φροντίζουν για την αναβάθμιση των υπηρεσιών που έχουν ταχθεί να προσφέρουν, όσο δεν απομονώνουν και δεν πολεμούν με δικές τους πρωτοβουλίες τους διαφθαρμένους στους κόλπους τους, όσο στηρίζουν και καλύπτουν το αίσχος του κλεπτοκρατικού, συντεχνιακού συνδικαλισμού, τόσο προετοιμάζουν την ώρα που, όταν το άθλιο πολιτικό σύστημα χρειαστεί καινούργιο άλλοθι, θα τσουβαλιάσει αδιακρίτως κάποιους τυχαία επιλεγμένα από αυτούς, θα τους στιγματίσει συλλήβδην ως παράσιτα και κηφήνες και θα τους παραδώσει στην δημόσια χλεύη.
Η ισχύουσα ταύτιση του πολιτικού συστήματος με την υπαλληλία δεν υπακούει σε ζητήματα αρχών. Το πολιτικό προσωπικό δεν διαθέτει παρόμοιες ευαισθησίες. Όταν λοιπόν χρειαστεί δεν θα διστάσει να φάει και κάποια από τα ίδια τα παιδιά του. Και θα το κάνει με τον τρόπο που ξέρει. Απειλώντας, εξαγοράζοντας και σπιλώνοντας.
Ένα υγιές δημοσιουπαλληλικό σώμα δεν συμφέρει στο πολιτικό σύστημα. Συμφέρει όμως μακροπρόθεσμα στην δημοσιουπαλληλία και, το σημαντικότερο, στην Ελλάδα.
