«Μέρα Θυμάτων και Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος»

Του Ζαν Κοέν. Ανέκαθεν ήμουν επιφυλακτικός όταν άκουγα ότι διάφοροι νόμοι που επιβάλλονται «για το καλό μου» (όπως λέει και ο Γιάννης Μηλιώκας) είχαν μέσα απαγορεύσεις και τιμωρίες για τους παραβάτες.

Εξαίρεση, βέβαια, δεν μπορούσε να αποτελέσει ο αντιρατσιστικός νόμος ο οποίος και αυτός έγινε (ή πρόκειται να γίνει) για το καλό μας. Μάλιστα ως Εβραίος θα έπρεπε να είμαι δύο φορές ευχαριστημένος, αφού εκτός από ποινές για τυχόν αντισημιτικές ενέργειες ποινικοποιεί και την άρνηση του Ολοκαυτώματος.

Εδώ όμως είναι και το πρόβλημα. Διότι η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος μπορεί να γίνει η αρχή του ολοκαυτώματος της Δημοκρατίας. Στη δημοκρατία ο καθένας μας έχει το δικαίωμα στη γνώμη του και στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών του. Αυτή η έννοια είναι ένας από τους πυλώνες της δημοκρατίας, σε αντίθεση με θεοκρατικά καθεστώτα. Μάλιστα, μερικοί θα πουν –και δεν θα διαφωνήσω- ότι το δικαίωμα στη γνώμη και τη διακίνηση της είναι το υπ’αριθμ. ένα ζήτημα σε μια δημοκρατία.

Ποινικοποιώντας την άρνηση του Ολοκαυτώματος όχι μόνο ποινικοποιούμε το δικαίωμα στη γνώμη αλλά διώκουμε και το φρόνημα. Ας μην ξεχνάμε πως το φρόνημα δεν διώκεται” η πράξη διώκεται και κάθε φορά που το ξεχάσαμε αυτό η χώρα πέρασε τρομερές στιγμές, όπως στη δεκαετία του 1950 και κατά τη διάρκεια της χούντας.

Τουναντίον, δίνοντας το δικαίωμα στον καθένα να λέει ό,τι θέλει, υπάρχει η εγγύηση ότι κι εγώ μπορώ να λέω ό,τι θέλω χωρίς να διώκομαι.

Φυσικά, και για να μην παρεξηγηθώ, ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης δεν σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να προτρέπει σε βία εναντίον κάποιου, και να ισχυρίζεται ότι είναι ελευθερία γνώμης. Άλλωστε η έννοια της προτροπής σε βία ως παράνομη υπάρχει σε όλα τα ποινικά δίκαια των πολιτισμένων κρατών με τον νομικό όρο «ηθικός αυτουργός».

Ίσως μερικοί αναρωτηθείτε πώς ένας Εβραίος είναι εναντίον της ποινικοποίησης της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Κατ” αρχάς να διευκρινίσω ότι οι απόψεις αυτές είναι προσωπικές και δεν εκπροσωπώ κανέναν επίσημο εβραϊκό φορέα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.

Δεύτερον, ο Εβραϊσμός μου δεν είναι η μία και μοναδική ιδιότητα που με χαρακτηρίζει. Εκτός από Εβραίος είμαι και πολιτικά ενεργός, οπαδός τής, για την ώρα κακομοίρας, ΑΕΚ, καλός ή κακός άνθρωπος, υπέρ και κατά διαφόρων οργανώσεων, και άλλα. Έτσι πάνω από τον Εβραϊσμό μου, βάζω την προσωπική ελευθερία του ατόμου και το δημοκρατικό πολίτευμα, και η ποινικοποίηση του Ολοκαυτώματος είναι εναντίον των πολιτικών και κοινωνικών πιστεύω μου.

Αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί πως δεν θα πολεμήσω, με όποιο νόμιμο μέσο μού παρέχει ο νόμος, τον ρατσισμό και ειδικότερα τον αντισημιτισμό και τον ναζισμό. Και μια και αναφέραμε τον ναζισμό, επιτρέψτε μου μία τελευταία παρατήρηση σχετικά με την πάλη εναντίον του ναζισμού που έχει σηκώσει κεφάλι σε όλη την Ευρώπη.

Κάθε 27 Ιανουαρίου, ημέρα απελευθέρωσης του Άουσβιτς από τους Ρώσους, γιορτάζεται σε όλη την Ευρώπη η «Μέρα Εβραίων Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος» και καλώς γιορτάζεται διότι το έγκλημα των ναζί δεν έχει προηγούμενο.

Αλλά, μπορεί μεν οι Εβραίοι να έχασαν τους περισσότερους αλλά δεν ήμασταν οι μόνοι. Οι ναζί σκότωσαν και Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, άτομα διανοητικά καθυστερημένα, κομμουνιστές, πολιτικούς αντιπάλους και όποιον άλλο δεν τους άρεσε.

Αν λοιπόν πραγματικά θέλουμε να πολεμήσουμε τον ναζισμό, θα έπρεπε η μέρα αυτή να είναι η «Μέρα Θυμάτων και Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος» διότι εκτός από ηθικά σωστό είναι και πρακτικά καλό, καθότι όσο μεγαλύτερο είναι το αντιναζιστικό μέτωπο τόσο πιο εύκολο είναι να νικηθεί και να μη σηκώσει πάλι κεφάλι ο ναζισμός.

*ΕλληνοΕβραίος δημοσιογράφος, ανταποκριτής της Ισραηλινής Ραδιοφωνίας στην Ελλάδα.

http://www.efsyn.gr/?p=62966