Όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια

Έτσι λέει μια παλιά παροιμία και σε περιόδους κρίσης την πληρώνουν πάντοτε αυτοί που φταίνε λιγότερο. Διαβάζω σήμερα στον Επενδυτή για τις ομάδες εργαζομένων στον Δημόσιο Τομέα οι οποίοι θα δουν πρώτοι την έξοδο. Εργαζόμενοι στις κοινωνικές δομές. Τα προγράμματα Βοήθεια στο Σπίτι και οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης.

Της Κατερίνας Νικολάου

Και τελικά θα την πληρώσουν αυτοί που είχαν ανάγκη αυτές τις κοινωνικές δομές. Άνθρωποι τρίτης ηλικίας, εργαζόμενες μητέρες, άτομα με ειδικές ανάγκες και άνθρωποι που λόγω δεδομένων συνθηκών μόνο στις συγκεκριμένες θέσεις μπορούν να εργαστούν. Δηλαδή αυτοί που σε καμία περίπτωση δεν φταίνε!

To δημοσίευμα του Επενδυτή

Και κάπως έτσι αρχίζουν οι σκέψεις:

• Εδώ και χρόνια λέγεται πως την τοπική αυτοδιοίκηση γίνεται "το μεγάλο πάρτι" από πλευράς οικονομικών. Κονδύλια που πληρώνουν οι δημότες γίνονται "μελέτες" από γραφεία ημετέρων, οι οποίες δεν εφαρμόζονται ποτέ. Φυσικά οι περισσότερες ήταν (τότε) κάτω από 45.000€ για ευνόητους λόγους. Και κάθε τρεις και λίγο γινόταν και μια καινούρια, "επικαιροποιημένη".

• Επίσης στην τοπική αυτοδιοίκηση γινόταν και το "μεγάλο πάρτι" των προσλήψεων. Γινόταν διαγωνισμός για καθαρίστριες υποχρεωτικής εκπαίδευσης, περνούσε κάποιος και ξαφνικά μετακόμιζε σε γραφείο. Ο κάθε νέος Δήμαρχος έφερνε την συνοδεία του, που σε μεγάλο βαθμό ξέμενε προίκα στο Δήμο. Γνωρίζουμε περιπτώσεις σε Δήμο του Νομού Θεσσαλονίκης, υπάρχουν σχετικά ερωτήματα και καταγγελίες στο TAXALIA, στον οποίο εργαζόμενοι που θα έπρεπε να εργάζονται σε σπίτια ηλικιωμένων αράζουν σε γραφεία. 

Όμως:

• Δεν είναι ότι δεν χρειάζονται οι μελέτες. Το θέμα είναι αυτές να γίνονται υπεύθυνα να ωριμάζουν και να εφαρμόζονται. Να θυμίσουμε εδώ την πολύ χαμηλή απορροφησιμότητα του ΕΣΠΑ 2007-2013. Χάθηκαν εκατομμύρια ευρώ γιατί οι μελέτες δεν ωρίμαζαν ποτέ. 
• Υπήρχαν και άνθρωποι που έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Αλλά ζούμε σε μια χώρα που κανείς δεν εμπιστεύεται για τίποτα. Ούτε τους θεσμούς αξιολόγησης, "θα κρατήσουν τα δικά τους παιδιά", λένε κάποιοι, ούτε στη Δικαιοσύνη και την εφαρμογή των νόμων. 

Τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα στην χώρα αυτή και το μεγαλύτερο στοίχημα της κυβέρνησης δεν είναι η αποκατάσταση του κύρους και της εμπιστοσύνης της χώρας στο εξωτερικού. Το αιώνιο πρόβλημα είναι η δημιουργία σύμπνοιας και αισθήματος εμπιστοσύνης στο εσωτερικό. Και όσο υπάρχουν κομματικοδίαιτοι και "βαμμένοι" συνδικαλιστές αυτό πολύ δύσκολα θα γίνει.