Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ένας πολίτης βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: "να αγοράσω ή να νοικιάσω σπίτι;"
Ήταν τολμηρός και επέλεξε να αγοράσει.
Του Τάκη Κωτσιόπουλου
Το ίδιο διάστημα ένας άλλος πολίτης, συντηρητικός αυτή τη φορά, μπροστά στο ίδιο δίλλημα, επέλεξε να νοικιάσει.
Η δόση που πλήρωνε ο ένας ήταν ισόποση με το ενοίκιο που πλήρωνε ο άλλος.
Μέχρι σήμερα, τα χρήματα που ξόδεψε ο ένας για σπίτι, είναι περίπου όσα ξόδεψε κι ο άλλος.
Τώρα, που η “παχιά αγελάδα” …. “αδυνάτισε”, αδυνατούν και οι δυο να πληρώσουν αυτά που πλήρωναν όταν “η αγελάδα ήταν παχιά”.
Όποιος πολιτικός, παράγοντας της αγοράς ή πολίτης, διατυπώνει μια πρόταση, πρέπει πρώτα να απαντά στο εξής απλό ερώτημα:
Ποιος, από τους δυο πολίτες που προανέφερα, πρέπει να δαπανά μηνιαίως περισσότερα χρήματα για σπίτι;
Η δική μου απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι η εξής:
Πρέπει να δαπανούν μηνιαίως περίπου τα ίδια χρήματα για σπίτι.
Το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί πρέπει να λυθεί έξυπνα και δίκαια ΤΩΡΑ.
Με την υλοποίηση της πρότασης που θα διατυπώσω θα αποφευχθούν οι πλειστηριασμοί, οι τράπεζες θα πάρουν τα χρήματά τους, θα μειωθούν πολύ τα ενοίκια, θα αποφευχθούν ακραίες και ανεπιθύμητες καταστάσεις, θα σταθεροποιηθεί η αγορά των ακινήτων.
Η πρότασή μου είναι η εξής:
Όταν ένας πολίτης, για οποιονδήποτε λόγο, αδυνατεί ή δε θέλει να πληρώσει τη δόση (ή τις δόσεις) του στεγαστικού που έχει πάρει, να έχει το δικαίωμα αποφυγής όλων των ανεπιθύμητων συνεπειών (πλειστηριασμοί κλπ), παραχωρώντας στην τράπεζα το δικαίωμα της εκμετάλλευσης του ακινήτου του μέχρι να αποπληρωθεί το δάνειο από την εκμετάλλευση του ακινήτου του.
Με αυτό το τρόπο θα δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία ακινήτων που την ονομάζω: “νεκρά ακίνητα”.
Στα ακίνητα αυτά για όσο διάστημα παραμένουν “νεκρά”(μέχρι να αποπληρωθεί το δάνειο από τα ενοίκια) δεν πρέπει να υπάρχει καμία απολύτως φορολογική επιβάρυνση για κανέναν, ούτε το παραμικρό τεκμήριο. Να είναι δηλαδή “φορολογικά νεκρά” . Εντελώς "ανύπαρκτα".
Η τράπεζα θα παραχωρεί το ακίνητο προς ενοικίαση και από τα ενοίκια θα πάρει τα χρήματά της.
Όταν πάρει τα χρήματά της και τα έξοδα που θα έχει κάνει εντόκως, το “νεκρό ακίνητο” θα πηγαίνει αυτόματα στον ιδιοκτήτη του άνευ βαρών.
Η τράπεζα πλέον θα ορίζει το ποσό του ενοικίου. Δεδομένου δε ότι οι τραπεζίτες δεν είναι ηλίθιοι, το ενοίκιο θα διαμορφώνεται από την αγορά των ενοικίων (και θα τη διαμορφώνει).
Ο “ιδιοκτήτης” θα έχει το δικαίωμα να νοικιάσει το “νεκρό ακίνητο”, αλλά εάν δεν πληρώνει τα ενοίκια η τράπεζα θα του κάνει έξωση και θα νοικιάζει το “νεκρό ακίνητο” όπου αυτή επιθυμεί (αναθέτοντάς το σε εταιρεία διαχείρισης ακινήτων).
Επί των “νεκρών ακινήτων” έχουν δικαιώματα (τα οποία αναφέρθησαν) και η τράπεζα και ο ιδιοκτήτης.
Με την υλοποίηση της πρότασής μου είναι προφανές ότι θα δημιουργηθούν δυο νέες αγορές:
1. Θα μπορεί ο ιδιοκτήτης να πουλά τα δικαιώματα που έχει επί του “νεκρού ακινήτου”. Εδώ θα πρέπει να γίνουν κάποιες προβλέψεις και ειδικές ρυθμίσεις (πχ συμβόλαια).
Εάν ένας ιδιοκτήτης αδυνατεί να πληρώσει το ενοίκιο και η τράπεζα του κάνει έξωση, το πιθανότερο είναι ότι θα πουλήσει το δικαίωμα που έχει στο “νεκρό ακίνητο”.
2. Η τράπεζα θα μπορεί επίσης να πουλά τα δικαιώματα που έχει επί του “νεκρού ακινήτου”, το να εισπράττει δηλαδή τα ενοίκια από το “νεκρό ακίνητο” μέχρις ότου να εισπράξει εντόκως το υπόλοιπο της, συν τα εκάστοτε έξοδά της. (Πιθανώς να το πουλά με ένα μικρό discount).
Αγοραστές αυτού του δικαιώματος θα είναι επενδυτές, ασφαλιστικά ταμεία, ο εκάστοτε “ιδιοκτήτης” του ακινήτου, κλπ.
Η επένδυση σε “νεκρά ακίνητα” θα είναι από τις πιο ασφαλείς.
Ο χρόνος αποπληρωμής των “νεκρών ακινήτων” και επιστροφής τους στους ιδιοκτήτες τους, θα εξαρτάται από το πώς θα διαμορφώνονται τα ενοίκια και τα επιτόκια.
Είναι βέβαιο πως τα “νεκρά ακίνητα” θα συμπιέσουν προς τα κάτω τις τιμές των ενοικίων.
Το όφελος από τη μείωση των ενοικίων θα είναι τεράστιο, δεδομένου ότι από τη μείωση των ενοικίων θα αυξηθεί σημαντικά η αγοραστική δύναμη των οικονομικά ασθενέστερων.
Δεν πρέπει να μας ξεφεύγει το ότι οι χαμηλόμισθοι που ζουν σε ενοίκιο δαπανούν το 30% - 50% του μισθού τους για το ενοίκιο. Εάν μειωθούν τα ενοίκια και δαπανούν το 15% - 25% του μισθού τους για ενοίκιο, η αγοραστική τους δύναμη θα αυξηθεί κατακόρυφα και θα μπορούν να ζήσουν “ανθρώπινα”.
Το χρήμα αυτό θα πηγαίνει στην κατανάλωση και όχι στο να γεμίζουν τα “σκυλάδικα” από τα παιδιά των μεγαλοιδιοκτητών ακινήτων, να το παίρνουν οι “καλλιτέχνες” και αυτοί με τη σειρά τους να “βιάζουν” το Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών.
frenostonkatiforo.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html