Η παραγωγή πρωτογενούς πλούτου βασισμένου στην παραγωγή είναι η μόνη βιώσιμη λύση στην
έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και όχι μόνο η δημοσιονομική χαλάρωση που θα φέρει μεγαλύτερη κατανάλωση και μετατόπιση στο παλιό λάθος καταναλωτικό μοντέλο .
έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και όχι μόνο η δημοσιονομική χαλάρωση που θα φέρει μεγαλύτερη κατανάλωση και μετατόπιση στο παλιό λάθος καταναλωτικό μοντέλο .
Με αφορμή το άρθρο του Αλέκου Παπαδόπουλου που αναδημοσιεύσαμε θα ήθελα να σχολιάσω κάποια σημεία του που μου κέντρισαν την προσοχή θετικά και αρνητικά .
Αλ. Παπαδόπουλος : "Η συμφωνία του 2010, όπως τροποποιήθηκε μεταγενέστερα, ανάμεσα στη χώρα μας και στο Τριμερές Σχήμα για την χρηματοπιστωτική διάσωσή της, καθώς και τα κάθε μορφής μέτρα που περιελάμβανε – και ανεξάρτητα από τις όψιμες θεωρίες και άλλοθι, που εν τω μεταξύ αναπτύχθηκαν, περί “λάθους υπολογισμού του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή” – ήταν απολύτως αναγκαία και επιβεβλημένη για τη διατήρησή της στο Ευρώ και την απαλλαγή της από παραμορφώσεις και δυσλειτουργίες, οι οποίες την οδήγησαν σε κατάσταση “χρεοστασίου”. "
Σχόλιο Παράγουμε : Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ίσως ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη διότι τα θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας ήταν οριακά προβληματικά σύμφωνα με τα διεθνή ανάλογα μεγέθη και τα νούμερα της Ελλάδας πειράχτηκαν τεχνητά . Όμως κε Παπαδόπουλε το μίγμα των μέτρων έπρεπε να είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένο δεδομένου του ότι η συμμετοχή μας στην ΕΕ μας στερεί βασικά εργαλεία ανασυγκρότησης. Άρα, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί νομισματική, συναλλαγματική και εμπορική πολιτική. Απομένουν, λοιπόν, η δημοσιονομική και η εισοδηματική πολιτική.
Αλ.Παπ : Η ελπίδα και η αισιοδοξία δομούνται, δεν διακηρύσσονται …….. Στην πολιτική υπάρχει μόνο η “δύσκολη αισιοδοξία” που οικοδομείται μόνο με σκληρή συλλογική προσπάθεια, με σχέδιο και θυσίες, με ρεαλισμό, ορθολογισμό και με κοινωνική δικαιοσύνη.
Σχόλιο Παράγουμε : Είμαστε απόλυτα σύμφωνοι .Όμως οι μπορούν οι πρωταγωνιστές της κατάντιας να επιδείξουν σχέδιο, με στοιχεία ρεαλισμού, ορθολογισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης ;
Αλ.Παπ :Πολλές χώρες βρέθηκαν στην ανάγκη καταφυγής σε διεθνή αρωγή. Οι διαφορετικοί χειρισμοί ήταν ανάλογοι με την ποιότητα και την βαρύτητα των αποφάσεων των χωρών αυτών να διαπραγματευτούν σωστά, να εφαρμόσουν τις συμφωνίες αποτελεσματικά και να εξέλθουν σύντομα από την κρίση. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα δύο (2) χωρών, οι οποίες υπέγραψαν “μνημόνια”, αλλά πολύ σύντομα αποφάσισαν να κινηθούν και πέραν αυτών έως ότου διασφαλίσουν μια παραγωγική, ανταγωνιστική και διατηρήσιμη οικονομία. Ανασυγκρότησαν την οικονομία τους πάνω σε δικό τους σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής ανάπτυξης, που οι ίδιοι κατέστρωσαν και υπεράσπισαν ως κοινωνίες που τις διακρίνει η ζωτικότητα και η ευθύνη.
Οι αναδυόμενες πλέον ως σημαντικές οικονομικές υπερδυνάμεις της Βραζιλίας και της Τουρκίας αυτό τον δρόμο ακολούθησαν.
Σχόλιο Παράγουμε: Πώς όμως μπορείς να εκπονήσεις δικό σου σχέδιο όταν οι Ευρωπαϊκές συνθήκες απαγορεύουν τα περισσότερα εργαλεία που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα κράτος για την παραγωγική του ανασυγκρότηση ; Βλέπε επιδότηση στις τιμές βιομηχανικής ενέργειας , κόστος εμπορικών μεταφορών με επιδότηση διοδίων , επιδότηση εξαγωγών κλπ.
Αλ.Παπ : Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί το πνεύμα “του ακαταμάχητου λαϊκισμού”, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του “ατομισμού” και ενός εγκαθιδρυμένου καταναλωτισμού, την έφερε, και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τη διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη, σε καθεστώς “Διεθνούς Ζητείας”. Να εκλιπαρεί δηλαδή η χώρα νέες περικοπές χρέους, νέες παρατάσεις αποπληρωμής του καθώς και νέα δάνεια. Και όλα αυτά να προβάλλονται ως οι νέες μέλλουσες “επιτυχίες” της χώρας. Αλλοίμονο! Υπεύθυνες γι’ αυτό είναι όλες ανεξαιρέτως οι σημερινές ηγέτιδες τάξεις της χώρας
Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, για να διεκδικήσει και την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών προκειμένου να στεριώσει μια νέα υγιή παραγωγική οικονομία. Το πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού που κυριάρχησε στη χώρα παραμένει ακόμα και καλλιεργείται δυστυχώς και σήμερα σαν δήθεν “κεκτημένος” τρόπος ζωής και συμπεριφοράς σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Πρέπει σύντομα ν’ αντικατασταθεί από την αντίληψη του “λιτού βίου” ως αξιακής επιλογής. Διαφέρει εννοιολογικά και ουσιαστικά από την λιτότητα, που είναι ο κάθε φορά επιλεγόμενος “εχθρός” του δημαγωγικού λαϊκισμού και του πνεύματος του άκρατου καταναλωτισμού.
Η Ελλάδα ή θα αποφασίσει τώρα την οριστική διάσωσή της και την αξιοπρεπή παραμονή της στο ευρώ ή θα οδηγηθεί μέσα στην επόμενη τριετία έξω από αυτό. Ο χρόνος όμως που έχει στη διάθεσή της για να το αποφασίσει εξαντλείται.
…………………Η «Μεγάλη Απόφαση» πρέπει να ληφθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα, χωρίς βραδύτητα, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Η χώρα δεν μπορεί να “σταφιδιάζει” άπραγη και επί ματαίω μέσα σε αδιέξοδες προοπτικές. Ούτε να “σαπίζει” από την ανημπόρια για εθνικές πρωτοβουλίες. Το δίλημμα είναι βαρύ, οι ευθύνες γιγάντιες και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της απραξίας απαιτεί να διατρέξουν την κοινωνία ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις.
…….. Η ιστορία θα είναι ανελέητη για όσους θα έχουν τελικά την ευθύνη της διολίσθησης της χώρας εκτός ευρώ. Θα είναι όμως περισσότερο ανελέητη με την ολιγωρία και την έλλειψη διορατικότητας εκείνων που θα την οδηγήσουν σε μια καταστροφική άτακτη έξοδο από την Ευρωζώνη.
Σχόλιο Παράγουμε : Είμαστε απόλυτα σύμφωνοι .
Πιθανόν η επιλογή αποσπασμάτων από το συνολικό κείμενο να θεωρηθεί Γκαιμπελική όμως θεωρούμε των Αλέκο Παπαδόπουλο ένα από τα δημιουργικότερα άτομα της Ελληνικής πολιτικής σκηνής , χωρίς αυτό να τον απαλλάσσει από την συμμετοχή του σε καταστροφικές κυβερνήσεις .
Paragoume.wordpress.com
