Με αφορμή το άρθρο "Ένα αποκαλυπτικό άρθρο για το κραχ των δικηγόρων", ας μου επιτραπεί να καταθέσω και τον δικό μου προβληματισμό για την κρίση στον δικηγορικό κλάδο.
Πράγματι τα στοιχεία αυτά είναι ενδεικτικά ότι ο κλάδος είναι σε ελεύθερη πτώση. Ελάχιστοι όμως δικηγόροι παραδέχονται ότι η κρίση αφορά κι αυτούς και όχι τους άλλους. Δεν έχετε άραγε βαρεθεί να ακούτε επανειλημμένως το παραμύθι που έχει γίνει μόδα στους δικηγόρους «Πνίγομαι στη δουλειά, αλλά δεν με πληρώνουν...».
Αν μου δώσει κάποιος μια λογική εξήγηση για το ως άνω παραμύθι, θα την ασπαστώ, γιατί πραγματικά αποτελεί την τέλεια αντίφαση.
Σε αυτό πάντως που εγώ καταλήγω να συμπεράνω είναι ότι ο ψευτοεγωισμός που προκάλεσε η γκλαμουριά του να είσαι δικηγόρος της περασμένης δεκαετίας, δεν σε αφήνει να αποδεχθείς την δυσάρεστη πραγματικότητα.
Ότι δηλαδή όπως όλοι οι επαγγελματίες, έτσι κι ο δικηγόρος του σήμερα, έχοντας πληγεί από την κρίση, δεν έχει πολλή δουλειά. Γεγονός καθ' όλα αναμενόμενο, καθώς υπηρεσίες παρέχουμε και είμαστε τόσοι πολλοί για μία πίτα που συνεχώς μικραίνει.
Γιατί αν ισχύει το πρώτο, ότι δηλαδή πνιγόμαστε στη δουλειά αλλά δεν πληρωνόμαστε, τότε όλοι επαγγελματίες με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, όταν μας συναντούν και συμπονετικά μας λένε «τι τραβάτε με τόση δουλειά και δεν πληρώνεστε», κατά βάθος μας θεωρούν και ηλίθιους που δουλεύουμε τσάμπα...
Αδυνατώ πάντως να πιστέψω ότι σήμερα, μετά από 3 χρόνια κρίσεως, υπάρχουν ακόμη συνάδελφοι που έχουν τη διάθεση, αλλά και την οικονομική δυνατότητα, να βάζουν συνέχεια από την τσέπη τους για την πληρωμή των γραμμάτιων προείσπραξης, παρίσταμενοι χωρίς αμοιβή.
Παλιότερα ναι, συνέβαινε. Τώρα πια όμως όχι.
Και επειδή αδυνατούμε να παραδεχθούμε ενώπιον των άλλων το προφανές ότι δηλαδή είμαστε κι εμείς θύματα της κρίσης, επιλέγουμε το παραμύθι ότι τάχα μου είμαστε η "Μητέρα Τερέζα" της Ευελπίδων...
B-Rok-er
