Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω προχθές τη νέα παράσταση του Χάρρυ Κλυν στο Βεάκειο δημοτικό θέατρο στον Πειραιά. Θα ξεκινήσω από τα αρνητικά, για να καταλήξω στα θετικά.
Ώρα έναρξης 21:00. Στη θέση μου από την 20:40. Περί την 21:30 ήταν γεμάτο το μισό θέατρο και ο κόσμος ακόμη συνέρρεε. Γιατί ρε γαμώ το δεν μπορεί να αρχίζει μια παράσταση την καθορισμένη ώρα; Η απάντηση είναι απλή. Διότι ο κόσμος έχει συνηθίσει, ή μάλλον τον έχουν συνηθίσει, να μην είναι ακριβής στα ραντεβού του. Ακριβώς όπως γίνεται και με τις προθεσμίες υποβολής φορολογικών δηλώσεων. Μια ζωή τώρα δίνεται δεν δίνεται παράταση και στο τέλος δίνεται παράταση. Γιατί, λοιπόν, να σπεύσει ο πολίτης να υποβάλει τη δήλωσή του εγκαίρως; Γιατί να προσέλθει εγκαίρως στο θέατρο, αφού ξέρει ότι η παράσταση θα τον περιμένει; Τελικά η παράσταση άρχισε την 21:40 με αποτέλεσμα να τελειώσει την 00:40. Ξημερωθήκαμε.
Ο γνωστός Τραμπάκουλας από τη δεκαετία του ’70 ήταν κάτι το χιλιοπαιγμένο και κουραστικό. Και μεγάλης διάρκειας σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια της παράστασης. Μία άνιση κατανομή. Ίσως για τους νεότερους να είναι κάτι καινούργιο, αλλά εμένα με κούρασε.
Κατά τα λοιπά ήταν μια εξαιρετική πατριωτική σατιρική παράσταση. Μια παράσταση γεμάτη Ελλάδα. Θυμίζει αυτά που πολλοί ξεχνάμε και προ πάντων τη γενοκτονία των Ποντίων, στην οποία ο Χάρρυ έκανε ειδική μνεία αφιερώνοντας αρκετά μεγάλο μέρος της παράστασης και ζητώντας τη βοήθεια όλων για τη δικαίωση της μνήμης 353.000 συμπατριωτών μας που σφαγιάσθηκαν στον Πόντο. Ήταν, πάντως, υπέρ το δέον ευγενής ο Χάρρυ και δεν αναφέρθηκε καθόλου στη Ρεπούση, η οποία σίγουρα κάπου πιο πέρα κλειδαμπαρωμένη στο σπίτι της θα έβγαζε σπυριά.
Μπράβο Χάρρυ! Συνέχισε έτσι προσπαθώντας να εξεγείρεις συνειδήσεις κατά των καταστροφέων του Έθνους. Όπως ο Γκαίμπελς έλεγε «Λέγε-λέγε ψέμματα, όλο και κάτι θα μείνει», εσύ λέγε και ξαναλέγε αλήθειες. Κάτι θα μείνει.
Σωτήριος Καλαμίτσης
