Για απόλυτη δικαστική πλάνη κάνει λόγο ο Βασίλης
Παπαγεωργόπουλος. Ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης, μιλώντας...
στην «κυριακάτικη δημοκρατία», σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έχει δώσει πίσω από τα κάγκελα των Φυλακών Διαβατών, είναι αποκαλυπτικός, αλλά και συχνά ειρωνικός, περιγράφοντας αυτά που ζει το τελευταίο διάστημα. «Τι τύχη κι αυτή. Εχω τόσες και τόσες πρωτιές στη ζωή μου. Τώρα απέκτησα και άλλη μία. Ο πρώτος πολιτικός μετά τη Μεταπολίτευση που τιμωρήθηκε με ισόβια. Από λάθος» τονίζει σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προς την εφημερίδα μας, όπου αυτοχαρακτηρίζεται «εξιλαστήριο θύμα του 21ου αιώνα».
Ταυτόχρονα περιγράφει τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές και τη δύσκολη καθημερινότητά του. Και αν κάτι κρατάμε από τις πολλές αναφορές του για τη ζωή που μοιράζεται με άλλους εννέα συγκρατούμενούς του σε ένα κελί 20 τετραγωνικών μέτρων, αυτό είναι η απάντηση στην ερώτηση για τις δύσκολες ώρες. «Η νύχτα είναι βασανιστική» λέει - όπως και η τυραννία της σιωπής: «Από μικρή ηλικία ήμουν μέσα σε πολύ κόσμο. Αθλητισμός, κόσμος, χειροκροτήματα. Πολιτική, κόσμος, χειροκροτήματα. Και ξαφνικά αποκλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Σιωπή. Ελπίζω γρήγορα να έχω τη δυνατότητα να περπατάω στη νέα παραλία και να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα. Το ωραιότερο του κόσμου». Αλλά και το παράπονό του, που εμπεριέχει και μια εκτίμηση για τους λόγους της καταδίκης του: «Αν έκλεψα στην ζωή μου ένα ευρώ, να πεθάνω στη φυλακή. Οχι μόνο στα 12 χρόνια της δημαρχίας μου, αλλά σε όλη μου τη ζωή. Οχι όμως να πεθάνω στη φυλακή γιατί έπρεπε κάποιος πολιτικός -τώρα που, λόγω της οικονομικής ανέχειας, είναι όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί εναντίον των πολιτικών- να καταδικαστεί έστω και αν δεν έχει κάνει τίποτα».
Κύριε Παπαγεωργόπουλε, συμπληρώσατε ήδη τέσσερις μήνες στη φυλακή. Θα ήθελα να μου περιγράψετε λίγο την καθημερινότητά σας. Τι ώρα είναι το εγερτήριο; Τι περιλαμβάνει το καθημερινό πρόγραμμα;
Μία διόρθωση. Οχι τέσσερις μήνες! Ακριβώς 146 ημέρες… Γιατί κάνω αυτόν τον διαχωρισμό; Γιατί μέσα στη φυλακή μία ημέρα σού φαίνεται ολόκληρος αιώνας. Γι’ αυτό πλέον τον χρόνο τον μετράω σε ημέρες και όχι σε μήνες. Οσον αφορά την καθημερινότητα, αυτή καθορίζεται 99% από το πρόγραμμα της φυλακής. Στις 7.30 το απόγευμα κλειδώνει το κελί και ξεκλειδώνει στις 8.30 το πρωί. Αυτό φτάνει…
13 ώρες, 10 άνδρες, σε 20 τετραγωνικά μέτρα! Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιγράψω τίποτα παραπάνω. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το ίδιο πάλι συμβαίνει το μεσημέρι. Τρεισήμισι ώρες το πρωί και τεσσερισήμισι το απόγευμα έχεις τη δυνατότητα να βγεις στην «αυλή», δηλαδή έναν χώρο 25x30 μέτρα για 200 άτομα! Σκληρές οι συνθήκες και τελείως αφόρητες, αλλά και ανεξήγητες όταν δεν έχεις να απολογηθείς για τίποτα. Οταν ποτέ δεν έχεις καταπατήσει τον νόμο ούτε στο ελάχιστο, όταν δεν έχεις διανοηθεί να υπεξαιρέσεις ένα ευρώ. Οταν όλη σου η ζωή ήταν μία προσφορά στην πόλη όπου γεννήθηκες, τη Θεσσαλονίκη, τη Μακεδονία, την πατρίδα. Οταν έμαθες σε όλη σου τη ζωή να κινείσαι μέσα σε αυστηρά πλαίσια, έναν τρόπο ζωής που έμαθες από τον αθλητισμό, τον οποίο υπηρέτησες με πάθος στα νεανικά σου χρόνια. Σε όλη σου τη ζωή να είσαι παράδειγμα προς μίμηση, σε όλη σου τη ζωή να νιώθεις τον θαυμασμό από τον περίγυρό σου και, ξαφνικά, να πρέπει να εξηγήσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Αυτά σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι μέρα και νύχτα. Γιατί αυτή η δοκιμασία; Τι έκανα; Γιατί εξιλαστήριο θύμα τον 21ο αιώνα;
Υπάρχει χρόνος για αθλητισμό;
Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν υπάρχει διάθεση για αθλητισμό, ούτε βεβαίως υπάρχουν τα μέσα και ο απαραίτητος χώρος. Περιμένω το Εφετείο και μετά… Να αρχίσω να πηγαίνω πάλι στο Καυτανζόγλειο. Οπως στα νιάτα μου…
Aλήθεια, τις μπάρες για γυμναστική που ζητήσατε σας τις έφεραν;
Αλλη μία πικρή ιστορία. Υπάρχουν 15-20 κρατούμενοι που γυμνάζονται συστηματικά. Εχουν ανάγκη από βάρη. Είδα με έκπληξη ότι έκαναν βάρη σηκώνοντας πλαστικά μπουκάλια γεμάτα με άμμο, δεμένα μεταξύ τους με πανιά!
Εκανα δημόσια έκκληση να μας στείλουν μερικά βάρη, Η Γ.Γ. Αθλητισμού αντέδρασε αμέσως. Μέσα σε 24 ώρες πήραν τηλέφωνο στη φυλακή για να στείλουν βάρη. Δυστυχώς, η απάντηση ήταν αρνητική. Στις Φυλακές Διαβατών απαγορεύονται τα βάρη που κυκλοφορούν στην αγορά. Ετσι και εγώ όταν θέλω να δοκιμάσω λίγο τα μπράτσα μου αρχίζω και σηκώνω μπουκάλια με άμμο. Θα περάσει, πού θα πάει…
Στο κελί πώς είναι η κατάσταση; Γιατί στην αρχή δεν μπορούσατε να κοιμηθείτε…
Είναι αληθές ότι συνεχίζω να μην μπορώ να κοιμηθώ. Δεν είναι η ζέστη -απαγορεύεται η τοποθέτηση κλιματιστικού-, δεν είναι η συμβίωση με άλλους εννέα σε ένα ελάχιστο χώρο. Δεν είναι η μία τουαλέτα. Δεν είναι τα γνωστά έντομα με τα οποία υποχρεωτικά συμβιώνεις. Είναι το «γιατί»! Γιατί με στοχοποίησαν; Και η μεγάλη «απορία»: Τόσο εύκολα μπορεί να ξεγελαστεί η Δικαιοσύνη; Είναι δυνατόν; Αυτά με απασχολούν. Αυτά σκέφτομαι το βράδυ. Πώς λοιπόν να κλείσεις μάτι;
Ποια είναι η πιο δύσκολη ώρα; Τι είναι αυτό που σας λείπει πιο πολύ;
Η νύχτα. Ατελείωτη, βασανιστική. Περιμένεις το χάραμα. Συγχρόνως μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι. Η γυναίκα μου. Οι συγγενείς μου. Οι φίλοι μου. Από μικρή ηλικία ήμουν μέσα σε πολύ κόσμο. Αθλητισμός, κόσμος, χειροκροτήματα. Πολιτική, κόσμος, χειροκροτήματα. Και ξαφνικά αποκλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Σιωπή! Ελπίζω γρήγορα να έχω τη δυνατότητα να περπατάω στη νέα παραλία, για την οποία τόσο πολύ κουράστηκα, και να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα. Το ωραιότερο του κόσμου…
Το «βιβλίο» (των 2.516 σελίδων) της απόφασης
Το τρένο εξακολουθεί να περνά στις 5 το πρωί;
Πράγματι, τις πρώτες βραδιές που πέρασα ξάγρυπνος έκανα τη σχετική μελέτη! Είχα σημειώσει τις ώρες που περνούσε το τρένο. Το τρένο που περνούσε στις 5 το πρωί και σφύριζε δύο και τρεις φορές. Ναι. Εξακολουθεί να περνάει στις 5 το πρωί. Και εξακολουθεί να σφυρίζει όταν βρίσκεται στο ύψος της φυλακής! Δύο και τρεις φορές. Συνθηματικά...
Τι βιβλία διαβάζετε;
Καταρχάς διαβάζω τις 2.516 σελίδες της απόφασης του δικαστηρίου. Διαδικασία πολύ επώδυνη, ειλικρινά! Οταν γνωρίζεις την αλήθεια και διαβάζεις ότι έκανες πολλά και διάφορα που ούτε καν πέρασαν από το μυαλό σου -και όλα αυτά χωρίς καμία απόδειξη, αλλά μόνο με υποθέσεις-, τότε πραγματικά πονάς. Και αναρωτιέσαι: Ετσι αποδίδεται η δικαιοσύνη; Χωρίς αποδεικτικά στοιχεία; Με υποθέσεις; Για έναν άνθρωπο που δεν έδωσε δικαίωμα ποτέ στη ζωή του για κατηγορία και ο οποίος στα 12 χρόνια που ήταν δήμαρχος κανένα καινούργιο άξιο λόγου περιουσιακό στοιχείο απέκτησε; Στον υπόλοιπο χρόνο διαβάζω πολλά και διάφορα. Τώρα τελευταία διαβάζω Βάρναλη: «Ως έκραξα, έτσι κ’ έγινε. Διπλά φτερούγια με σηκώσαν, η ίδια μου ανάσα με ύψωνε ως εκεί σπαράζοντας, μέρες πολλές και νύχτες το 'χα μελετήσει: είμουνα λέφτερη ψυχή».
«Πλήρωσα για άλλους»
Υπάρχει κάτι που να σας δίνει δύναμη για να μπορέσετε να αντιμετωπίζετε αυτόν τον μεγάλο γολγοθά;
Οταν έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου αισθάνεσαι δυνατός. Αισθάνεσαι ότι τίποτα δεν μπορεί να σε κάμψει. Ανεβαίνεις τον γολγοθά σου με ψηλά το κεφάλι. Και περιμένεις την Ανάσταση.
Διαβάσατε όλη την απόφαση του δικαστηρίου. Μήπως τελικά την πληρώσατε και για άλλους; Γιατί ήσασταν ο πρώτος πολιτικός που καταδικάστηκε;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την πλήρωσα για άλλους. Νιώθω και είμαι εξιλαστήριο θύμα. Οποιος διαβάσει την απόφαση της καταδίκης μου αμέσως αντιλαμβάνεται το λάθος. Ενώ δηλαδή ο επίορκος υπάλληλος καταδικάζεται γιατί υπεξαίρεσε 145.169,70 ευρώ το 1998 -όταν εγώ ήμουν βουλευτής και ουδεμία σχέση είχα με τον δήμο-, συγχρόνως καταδικάζομαι και εγώ για «άμεση συνέργεια», ότι δηλαδή χωρίς εμένα δεν μπορούσε να υπεξαιρεί ο υπάλληλος. Ενώ η ίδια η απόφαση λέει ότι υπεξαιρούσε πριν από μένα. Χωρίς εμένα. Απόλυτη δικαστική πλάνη.
Η απόφαση για τον Καραμπέρη, η έφεση (που ήδη έχει καταθέσει) και το μήνυμα στους Θεσσαλονικείς
Θα έχετε ακούσει την απόφαση της δίκης του Μάρκου Καραμπέρη, όπου η ποινή ήταν με αναστολή. Η απόφαση ελήφθη από τον ίδιο δικαστή που δίκασε κι εσάς. Πώς αισθανθήκατε στο άκουσμα της απόφασης;
Οπως αντιλαμβάνεστε δεν μπορώ να κρίνω αποφάσεις για άλλες υποθέσεις, τις οποίες μάλιστα αγνοώ. Εκείνο που ξέρω πολύ καλά είναι ότι στη δική μου περίπτωση το λάθος ήταν τεράστιο.
Τι μέλει γενέσθαι από εδώ και πέρα; Τι θα κάνετε σε νομικό επίπεδο;
Ηδη έχω καταθέσει έφεση. Ελπίζω να εκδικαστεί γρήγορα. Ελπίζω αυτήν τη φορά να έχω πραγματικά μια δίκαιη δίκη, μέσα σε ένα κλίμα ψυχραιμίας και νηφαλιότητας. Αν έκλεψα στην ζωή μου ένα ευρώ, να πεθάνω στη φυλακή. Οχι μόνο στα 12 χρόνια της δημαρχίας μου, αλλά σε όλη μου τη ζωή. Οχι όμως να πεθάνω στη φυλακή γιατί έπρεπε κάποιος πολιτικός -τώρα που λόγω της οικονομικής ανέχειας είναι όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί εναντίον των πολιτικών- να καταδικαστεί έστω και αν δεν έχει κάνει τίποτα. Τι τύχη και αυτή. Εχω τόσες και τόσες πρωτιές στη ζωή μου. Τώρα απέκτησα και άλλη μία. Ο πρώτος πολιτικός μετά τη Μεταπολίτευση που τιμωρήθηκε με ισόβια. Από λάθος…
Ενα μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε με την ευκαιρία της συνέντευξης;
Θέλω να απευθυνθώ σε όλους του Θεσσαλονικείς, σε όλους του συμπολίτες μου, σε όλους του συμπατριώτες μου, σε όλους όσοι μου έσφιξαν το χέρι, σε όλους όσοι με χειροκρότησαν, είτε στα στάδια είτε στα αμφιθέατρα ή στις γειτονιές ή στην πλατεία Αριστοτέλους, και να τους πω: Μην έχετε καμία αμφιβολία για τον φίλο σας, για τον βουλευτή σας, για τον υπουργό σας, για τον δήμαρχό σας. Δεν σας πρόδωσε ούτε για ένα λεπτό. Ο άνθρωπος όπως γεννιέται έτσι πεθαίνει. Εγώ διάλεξα τον δρόμο τον ευθύ, αλλά συγχρόνως τον ανηφορικό, τον δρόμο της αξιοκρατίας, τον δρόμο των αξιών και των ιδανικών, τον δρόμο της εντιμότητας. Ετσι πορεύτηκα σε όλη μου τη ζωή. Η Δικαιοσύνη πιστεύω ότι, αφού επανεξετάσει τα πραγματικά δεδομένα, θα αποκαταστήσει την αδικία που έγινε εις βάρος μου. Θα αποκαταστήσει την τιμή και την υπόληψή μου. Το όνομά μου.
Οι επισκέψεις είναι πολλές; Υπάρχει κάποιος που σας συγκίνησε;
Επισκέψεις, πάρα πολλές. Ευχάριστη έκπληξη για μένα. Αλλά και στενοχώρια, διότι δύο πολύ καλοί φίλοι μου ήρθαν στη φυλακή αλλά δεν μπόρεσαν να με δουν, γιατί δεν ήξεραν τις διαδικασίες. Ο Γιώργος Μικελίδης, ο συναθλητής μου, που πήρε την πρώτη μέρα της ταλαιπωρίας μου το αεροπλάνο από την Κύπρο και ήρθε να με δει. Και ο Πέτρος Γαλακτόπουλος, ο καλός μου φίλος, ο ολυμπιονίκης, που πήρε και αυτός το αεροπλάνο από την Αθήνα και ήρθε στη φυλακή. Δεν πειράζει. Ξέρω πολύ καλά ότι ψυχικά είναι κοντά μου. Οπως και όλοι οι παλιοί συναθλητές μου. Ιδιαίτερα με συγκίνησε η επίσκεψη ενός μεγάλου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου του πνεύματος. Του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Πραγματικός φίλος. Μεγάλη προσωπικότητα. Ο ήρεμος λόγος του με γέμισε γαλήνη.
Αισθάνεστε μόνος ή έχετε την αίσθηση ότι υπάρχει κόσμος που συμπάσχει μαζί σας;
Είναι συγκινητική η συμπαράσταση του κόσμου. Εκφράζεται δε με όλους τους τρόπους. Πέρα από τα άπειρα τηλεφωνήματα, έχω μείνει έκπληκτος από τον πολύ μεγάλο αριθμό γραμμάτων που έχω λάβει στη φυλακή. Ενα τρόπο επικοινωνίας που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει. Τον ανακάλυψα ξανά και μάλιστα με πολύ έντονο τρόπο. Από όλη την Ελλάδα. Από την Αλεξανδρούπολη έως την Κρήτη. Σε όλους ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Νίκος Oικονόμου
στην «κυριακάτικη δημοκρατία», σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έχει δώσει πίσω από τα κάγκελα των Φυλακών Διαβατών, είναι αποκαλυπτικός, αλλά και συχνά ειρωνικός, περιγράφοντας αυτά που ζει το τελευταίο διάστημα. «Τι τύχη κι αυτή. Εχω τόσες και τόσες πρωτιές στη ζωή μου. Τώρα απέκτησα και άλλη μία. Ο πρώτος πολιτικός μετά τη Μεταπολίτευση που τιμωρήθηκε με ισόβια. Από λάθος» τονίζει σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προς την εφημερίδα μας, όπου αυτοχαρακτηρίζεται «εξιλαστήριο θύμα του 21ου αιώνα».
Ταυτόχρονα περιγράφει τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές και τη δύσκολη καθημερινότητά του. Και αν κάτι κρατάμε από τις πολλές αναφορές του για τη ζωή που μοιράζεται με άλλους εννέα συγκρατούμενούς του σε ένα κελί 20 τετραγωνικών μέτρων, αυτό είναι η απάντηση στην ερώτηση για τις δύσκολες ώρες. «Η νύχτα είναι βασανιστική» λέει - όπως και η τυραννία της σιωπής: «Από μικρή ηλικία ήμουν μέσα σε πολύ κόσμο. Αθλητισμός, κόσμος, χειροκροτήματα. Πολιτική, κόσμος, χειροκροτήματα. Και ξαφνικά αποκλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Σιωπή. Ελπίζω γρήγορα να έχω τη δυνατότητα να περπατάω στη νέα παραλία και να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα. Το ωραιότερο του κόσμου». Αλλά και το παράπονό του, που εμπεριέχει και μια εκτίμηση για τους λόγους της καταδίκης του: «Αν έκλεψα στην ζωή μου ένα ευρώ, να πεθάνω στη φυλακή. Οχι μόνο στα 12 χρόνια της δημαρχίας μου, αλλά σε όλη μου τη ζωή. Οχι όμως να πεθάνω στη φυλακή γιατί έπρεπε κάποιος πολιτικός -τώρα που, λόγω της οικονομικής ανέχειας, είναι όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί εναντίον των πολιτικών- να καταδικαστεί έστω και αν δεν έχει κάνει τίποτα».
Κύριε Παπαγεωργόπουλε, συμπληρώσατε ήδη τέσσερις μήνες στη φυλακή. Θα ήθελα να μου περιγράψετε λίγο την καθημερινότητά σας. Τι ώρα είναι το εγερτήριο; Τι περιλαμβάνει το καθημερινό πρόγραμμα;
Μία διόρθωση. Οχι τέσσερις μήνες! Ακριβώς 146 ημέρες… Γιατί κάνω αυτόν τον διαχωρισμό; Γιατί μέσα στη φυλακή μία ημέρα σού φαίνεται ολόκληρος αιώνας. Γι’ αυτό πλέον τον χρόνο τον μετράω σε ημέρες και όχι σε μήνες. Οσον αφορά την καθημερινότητα, αυτή καθορίζεται 99% από το πρόγραμμα της φυλακής. Στις 7.30 το απόγευμα κλειδώνει το κελί και ξεκλειδώνει στις 8.30 το πρωί. Αυτό φτάνει…
13 ώρες, 10 άνδρες, σε 20 τετραγωνικά μέτρα! Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιγράψω τίποτα παραπάνω. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Το ίδιο πάλι συμβαίνει το μεσημέρι. Τρεισήμισι ώρες το πρωί και τεσσερισήμισι το απόγευμα έχεις τη δυνατότητα να βγεις στην «αυλή», δηλαδή έναν χώρο 25x30 μέτρα για 200 άτομα! Σκληρές οι συνθήκες και τελείως αφόρητες, αλλά και ανεξήγητες όταν δεν έχεις να απολογηθείς για τίποτα. Οταν ποτέ δεν έχεις καταπατήσει τον νόμο ούτε στο ελάχιστο, όταν δεν έχεις διανοηθεί να υπεξαιρέσεις ένα ευρώ. Οταν όλη σου η ζωή ήταν μία προσφορά στην πόλη όπου γεννήθηκες, τη Θεσσαλονίκη, τη Μακεδονία, την πατρίδα. Οταν έμαθες σε όλη σου τη ζωή να κινείσαι μέσα σε αυστηρά πλαίσια, έναν τρόπο ζωής που έμαθες από τον αθλητισμό, τον οποίο υπηρέτησες με πάθος στα νεανικά σου χρόνια. Σε όλη σου τη ζωή να είσαι παράδειγμα προς μίμηση, σε όλη σου τη ζωή να νιώθεις τον θαυμασμό από τον περίγυρό σου και, ξαφνικά, να πρέπει να εξηγήσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Αυτά σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι μέρα και νύχτα. Γιατί αυτή η δοκιμασία; Τι έκανα; Γιατί εξιλαστήριο θύμα τον 21ο αιώνα;
Υπάρχει χρόνος για αθλητισμό;
Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν υπάρχει διάθεση για αθλητισμό, ούτε βεβαίως υπάρχουν τα μέσα και ο απαραίτητος χώρος. Περιμένω το Εφετείο και μετά… Να αρχίσω να πηγαίνω πάλι στο Καυτανζόγλειο. Οπως στα νιάτα μου…
Aλήθεια, τις μπάρες για γυμναστική που ζητήσατε σας τις έφεραν;
Αλλη μία πικρή ιστορία. Υπάρχουν 15-20 κρατούμενοι που γυμνάζονται συστηματικά. Εχουν ανάγκη από βάρη. Είδα με έκπληξη ότι έκαναν βάρη σηκώνοντας πλαστικά μπουκάλια γεμάτα με άμμο, δεμένα μεταξύ τους με πανιά!
Εκανα δημόσια έκκληση να μας στείλουν μερικά βάρη, Η Γ.Γ. Αθλητισμού αντέδρασε αμέσως. Μέσα σε 24 ώρες πήραν τηλέφωνο στη φυλακή για να στείλουν βάρη. Δυστυχώς, η απάντηση ήταν αρνητική. Στις Φυλακές Διαβατών απαγορεύονται τα βάρη που κυκλοφορούν στην αγορά. Ετσι και εγώ όταν θέλω να δοκιμάσω λίγο τα μπράτσα μου αρχίζω και σηκώνω μπουκάλια με άμμο. Θα περάσει, πού θα πάει…
Στο κελί πώς είναι η κατάσταση; Γιατί στην αρχή δεν μπορούσατε να κοιμηθείτε…
Είναι αληθές ότι συνεχίζω να μην μπορώ να κοιμηθώ. Δεν είναι η ζέστη -απαγορεύεται η τοποθέτηση κλιματιστικού-, δεν είναι η συμβίωση με άλλους εννέα σε ένα ελάχιστο χώρο. Δεν είναι η μία τουαλέτα. Δεν είναι τα γνωστά έντομα με τα οποία υποχρεωτικά συμβιώνεις. Είναι το «γιατί»! Γιατί με στοχοποίησαν; Και η μεγάλη «απορία»: Τόσο εύκολα μπορεί να ξεγελαστεί η Δικαιοσύνη; Είναι δυνατόν; Αυτά με απασχολούν. Αυτά σκέφτομαι το βράδυ. Πώς λοιπόν να κλείσεις μάτι;
Ποια είναι η πιο δύσκολη ώρα; Τι είναι αυτό που σας λείπει πιο πολύ;
Η νύχτα. Ατελείωτη, βασανιστική. Περιμένεις το χάραμα. Συγχρόνως μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι. Η γυναίκα μου. Οι συγγενείς μου. Οι φίλοι μου. Από μικρή ηλικία ήμουν μέσα σε πολύ κόσμο. Αθλητισμός, κόσμος, χειροκροτήματα. Πολιτική, κόσμος, χειροκροτήματα. Και ξαφνικά αποκλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Σιωπή! Ελπίζω γρήγορα να έχω τη δυνατότητα να περπατάω στη νέα παραλία, για την οποία τόσο πολύ κουράστηκα, και να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα. Το ωραιότερο του κόσμου…
Το «βιβλίο» (των 2.516 σελίδων) της απόφασης
Το τρένο εξακολουθεί να περνά στις 5 το πρωί;
Πράγματι, τις πρώτες βραδιές που πέρασα ξάγρυπνος έκανα τη σχετική μελέτη! Είχα σημειώσει τις ώρες που περνούσε το τρένο. Το τρένο που περνούσε στις 5 το πρωί και σφύριζε δύο και τρεις φορές. Ναι. Εξακολουθεί να περνάει στις 5 το πρωί. Και εξακολουθεί να σφυρίζει όταν βρίσκεται στο ύψος της φυλακής! Δύο και τρεις φορές. Συνθηματικά...
Τι βιβλία διαβάζετε;
Καταρχάς διαβάζω τις 2.516 σελίδες της απόφασης του δικαστηρίου. Διαδικασία πολύ επώδυνη, ειλικρινά! Οταν γνωρίζεις την αλήθεια και διαβάζεις ότι έκανες πολλά και διάφορα που ούτε καν πέρασαν από το μυαλό σου -και όλα αυτά χωρίς καμία απόδειξη, αλλά μόνο με υποθέσεις-, τότε πραγματικά πονάς. Και αναρωτιέσαι: Ετσι αποδίδεται η δικαιοσύνη; Χωρίς αποδεικτικά στοιχεία; Με υποθέσεις; Για έναν άνθρωπο που δεν έδωσε δικαίωμα ποτέ στη ζωή του για κατηγορία και ο οποίος στα 12 χρόνια που ήταν δήμαρχος κανένα καινούργιο άξιο λόγου περιουσιακό στοιχείο απέκτησε; Στον υπόλοιπο χρόνο διαβάζω πολλά και διάφορα. Τώρα τελευταία διαβάζω Βάρναλη: «Ως έκραξα, έτσι κ’ έγινε. Διπλά φτερούγια με σηκώσαν, η ίδια μου ανάσα με ύψωνε ως εκεί σπαράζοντας, μέρες πολλές και νύχτες το 'χα μελετήσει: είμουνα λέφτερη ψυχή».
«Πλήρωσα για άλλους»
Υπάρχει κάτι που να σας δίνει δύναμη για να μπορέσετε να αντιμετωπίζετε αυτόν τον μεγάλο γολγοθά;
Οταν έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου αισθάνεσαι δυνατός. Αισθάνεσαι ότι τίποτα δεν μπορεί να σε κάμψει. Ανεβαίνεις τον γολγοθά σου με ψηλά το κεφάλι. Και περιμένεις την Ανάσταση.
Διαβάσατε όλη την απόφαση του δικαστηρίου. Μήπως τελικά την πληρώσατε και για άλλους; Γιατί ήσασταν ο πρώτος πολιτικός που καταδικάστηκε;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την πλήρωσα για άλλους. Νιώθω και είμαι εξιλαστήριο θύμα. Οποιος διαβάσει την απόφαση της καταδίκης μου αμέσως αντιλαμβάνεται το λάθος. Ενώ δηλαδή ο επίορκος υπάλληλος καταδικάζεται γιατί υπεξαίρεσε 145.169,70 ευρώ το 1998 -όταν εγώ ήμουν βουλευτής και ουδεμία σχέση είχα με τον δήμο-, συγχρόνως καταδικάζομαι και εγώ για «άμεση συνέργεια», ότι δηλαδή χωρίς εμένα δεν μπορούσε να υπεξαιρεί ο υπάλληλος. Ενώ η ίδια η απόφαση λέει ότι υπεξαιρούσε πριν από μένα. Χωρίς εμένα. Απόλυτη δικαστική πλάνη.
Η απόφαση για τον Καραμπέρη, η έφεση (που ήδη έχει καταθέσει) και το μήνυμα στους Θεσσαλονικείς
Θα έχετε ακούσει την απόφαση της δίκης του Μάρκου Καραμπέρη, όπου η ποινή ήταν με αναστολή. Η απόφαση ελήφθη από τον ίδιο δικαστή που δίκασε κι εσάς. Πώς αισθανθήκατε στο άκουσμα της απόφασης;
Οπως αντιλαμβάνεστε δεν μπορώ να κρίνω αποφάσεις για άλλες υποθέσεις, τις οποίες μάλιστα αγνοώ. Εκείνο που ξέρω πολύ καλά είναι ότι στη δική μου περίπτωση το λάθος ήταν τεράστιο.
Τι μέλει γενέσθαι από εδώ και πέρα; Τι θα κάνετε σε νομικό επίπεδο;
Ηδη έχω καταθέσει έφεση. Ελπίζω να εκδικαστεί γρήγορα. Ελπίζω αυτήν τη φορά να έχω πραγματικά μια δίκαιη δίκη, μέσα σε ένα κλίμα ψυχραιμίας και νηφαλιότητας. Αν έκλεψα στην ζωή μου ένα ευρώ, να πεθάνω στη φυλακή. Οχι μόνο στα 12 χρόνια της δημαρχίας μου, αλλά σε όλη μου τη ζωή. Οχι όμως να πεθάνω στη φυλακή γιατί έπρεπε κάποιος πολιτικός -τώρα που λόγω της οικονομικής ανέχειας είναι όλοι εναντίον όλων και όλοι μαζί εναντίον των πολιτικών- να καταδικαστεί έστω και αν δεν έχει κάνει τίποτα. Τι τύχη και αυτή. Εχω τόσες και τόσες πρωτιές στη ζωή μου. Τώρα απέκτησα και άλλη μία. Ο πρώτος πολιτικός μετά τη Μεταπολίτευση που τιμωρήθηκε με ισόβια. Από λάθος…
Ενα μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε με την ευκαιρία της συνέντευξης;
Θέλω να απευθυνθώ σε όλους του Θεσσαλονικείς, σε όλους του συμπολίτες μου, σε όλους του συμπατριώτες μου, σε όλους όσοι μου έσφιξαν το χέρι, σε όλους όσοι με χειροκρότησαν, είτε στα στάδια είτε στα αμφιθέατρα ή στις γειτονιές ή στην πλατεία Αριστοτέλους, και να τους πω: Μην έχετε καμία αμφιβολία για τον φίλο σας, για τον βουλευτή σας, για τον υπουργό σας, για τον δήμαρχό σας. Δεν σας πρόδωσε ούτε για ένα λεπτό. Ο άνθρωπος όπως γεννιέται έτσι πεθαίνει. Εγώ διάλεξα τον δρόμο τον ευθύ, αλλά συγχρόνως τον ανηφορικό, τον δρόμο της αξιοκρατίας, τον δρόμο των αξιών και των ιδανικών, τον δρόμο της εντιμότητας. Ετσι πορεύτηκα σε όλη μου τη ζωή. Η Δικαιοσύνη πιστεύω ότι, αφού επανεξετάσει τα πραγματικά δεδομένα, θα αποκαταστήσει την αδικία που έγινε εις βάρος μου. Θα αποκαταστήσει την τιμή και την υπόληψή μου. Το όνομά μου.
Οι επισκέψεις είναι πολλές; Υπάρχει κάποιος που σας συγκίνησε;
Επισκέψεις, πάρα πολλές. Ευχάριστη έκπληξη για μένα. Αλλά και στενοχώρια, διότι δύο πολύ καλοί φίλοι μου ήρθαν στη φυλακή αλλά δεν μπόρεσαν να με δουν, γιατί δεν ήξεραν τις διαδικασίες. Ο Γιώργος Μικελίδης, ο συναθλητής μου, που πήρε την πρώτη μέρα της ταλαιπωρίας μου το αεροπλάνο από την Κύπρο και ήρθε να με δει. Και ο Πέτρος Γαλακτόπουλος, ο καλός μου φίλος, ο ολυμπιονίκης, που πήρε και αυτός το αεροπλάνο από την Αθήνα και ήρθε στη φυλακή. Δεν πειράζει. Ξέρω πολύ καλά ότι ψυχικά είναι κοντά μου. Οπως και όλοι οι παλιοί συναθλητές μου. Ιδιαίτερα με συγκίνησε η επίσκεψη ενός μεγάλου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου του πνεύματος. Του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Πραγματικός φίλος. Μεγάλη προσωπικότητα. Ο ήρεμος λόγος του με γέμισε γαλήνη.
Αισθάνεστε μόνος ή έχετε την αίσθηση ότι υπάρχει κόσμος που συμπάσχει μαζί σας;
Είναι συγκινητική η συμπαράσταση του κόσμου. Εκφράζεται δε με όλους τους τρόπους. Πέρα από τα άπειρα τηλεφωνήματα, έχω μείνει έκπληκτος από τον πολύ μεγάλο αριθμό γραμμάτων που έχω λάβει στη φυλακή. Ενα τρόπο επικοινωνίας που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει. Τον ανακάλυψα ξανά και μάλιστα με πολύ έντονο τρόπο. Από όλη την Ελλάδα. Από την Αλεξανδρούπολη έως την Κρήτη. Σε όλους ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Νίκος Oικονόμου
