Περί προσόντων

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Ένα σημαντικό κριτήριο για τη διάκριση του Δημόσιου από τον Ιδιωτικό Τομέα είναι τα προσόντα αυτών που τον υπηρετούν. Στον Ιδιωτικό Τομέα κυριαρχούν τα ουσιαστικά προσόντα, αφού...

ο εργοδότης δεν ενδιαφέρεται τόσο για το χαρτί που διαθέτει ο υποψήφιος εργαζόμενος όσο για το τί πράγματι γνωρίζει και τί μπορεί να προσφέρει με βάση τις γνώσεις του και την φιλοπονία του. Και τούτο διότι δεν είναι διατεθειμένος να πληρώνει κάποιον, ο οποίος δεν θα είναι παραγωγικός.

Αντιθέτως, στον Δημόσιο Τομέα, όπου υπάρχει άφθονο χρήμα προερχόμενο από μαλάκες, οι οποίοι κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται οτέ μεν «φορολογούμενοι» οτέ δε «πολίτες», σημασία έχουν τα τυπικά προσόντα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός, καθ’ α θρυλείται, ότι για να μην κατηγορηθεί κάποια κυβέρνηση για διορισμό των «δικών της παιδιών», το σύστημα προσλήψεων αντικειμενικοποιείται. Έτσι, οι υποψήφιοι καταθέτουν τα «χαρτιά» τους, ενίοτε πλαστά, αφού είναι βέβαιον ότι ουδείς θα ενδιαφερθεί να ελέγξει τη γνησιότητά τους, και εντάσσονται σε κατάλογο με βάση τα χαρτιά. Όσο πιο πολλά χαρτιά έχεις, τόσο πιο πολλά μόρια παίρνεις και ανεβαίνεις την κλίμακα. Αν διαθέτεις και «κοινωνικά κριτήρια» π.χ. είσαι ΑΜΕΑ, είσαι παιδί θανόντος εν υπηρεσία, άγαμη μητέρα κ.λπ. παίρνεις πιο πολλά μόρια και ανεβαίνεις ακόμη περισσότερο την κλίμακα. Αυτό συμβαίνει και με την πρόσληψη μέσω ΑΣΕΠ.

Άρα τα μόρια είναι ένας γενικός συντελεστής που χρησιμοποιείται σε πολλούς τομείς για να διακρίνονται οι έχοντες από τους μη έχοντες προσόντα. Κλασικό παράδειγμα ο αριθμός των μορίων που συγκεντρώνει ένας υποψήφιος στις πανελλαδικές εκτάσεις. Παντού κυριαρχούν τα μόρια.

Άλλη τρανή απόδειξη: στο υψηλότερο σκαλί του Δημόσιου Τομέα κατοικοεδρεύει από αιώνων η επαγγελματική τάξη των πολιτικών. Και εκεί επικρατούν τα μόρια. Μόνο που εκεί τα μόρια έχουν κάποιο διαφορετικό χαρακτηριστικό. Έπονται του επιθετικού προσδιορισμού «γεννητικά». Προς Θεού, μην πάει ο νους σας στη λέξη «αρχίδια» που χρησιμοποιούν πολλοί ανάγωγοι πολίτες για να χαρακτηρίσουν τους πολιτικούς. Καθόλου. Εννοώ ότι πολλοί πολιτικοί καταλαμβάνουν κυβερνητικούς θώκους ή έστω βουλευτικά έδρανα ή το πολύ-πολύ δημαρχίες ή θέσεις δημοτικών συμβούλων απλώς και μόνον, επειδή προέρχονται από διάσημα γεννητικά μόρια. Το πώς αυτά τα γεννητικά μόρια απέκτησαν δημοσιότητα είναι παντελώς αδιάφορον.

Όλ’ αυτά σκεφτόμουν καθώς άκουγα τις ζητωκραυγές των Άγγλων για την έλευση στον κόσμο του πριγκιπικού βρέφους, το οποίο, άκουσον-άκουσον, είναι το βαρύτερο βρέφος της βασιλικής οικογένειας τα τελευταία 100 χρόνια, ή, όπως είπε ένας ευρυμαθέστατος Έλλην ανταποκριτής από το Λονδίνο, «η γεφύρωση του παρελθόντος με το μέλλον». Τί ατάκα ήταν αυτή ρεπούση μου. Τον κόβω τον ανταποκριτή να πέφτει στη δυσμένεια του εργοδότη του, αν είναι ορθή η θεωρία μου περί τυπικών και ουσιαστικών προσόντων.

Όμως, δεν είναι αυτό που με απασχόλησε τόσο πολύ, ενόσω ο εγκέφαλός μου δεχόταν χιλιάδες πληροφορίες για το πριγκιπικό βρέφος. Ήταν ο μοιραίος συνειρμός με ένα άρθρο που δημοσίευσε η ουσιαστική Εφημερίς της Κυβερνήσεως, ήτοι «ΤΟ ΒΗΜΑ». Άρθρο του Κώστα Αχ. Καραμανλή, συμβούλου ναυτιλιακών επιχειρήσεων. Το διάβασα τρεις φορές για να αξιολογήσω το βάθος και το ύψος του. Εν τέλει κατέληξα στο ακόλουθο συμπέρασμα: «Το άρθρο ήταν ένα γενικόλογο τετριμμένο κείμενο με πασίγνωστες θέσεις και αναλύσεις. Χιλιάδες συμπατριώτες μου της ηλικίας του αρθρογράφου θα έγραφαν πολύ καλλίτερα. Όμως, αυτοί δεν διαθέτουν τα κατάλληλα γεννητικά μόρια, εξ ου και είναι καταδικασμένοι να κτώνται τα αγαθά τους κόποις, αν υπάρχει διαθέσιμη θέση για να κοπιάσουν. Αν δεν υπάρχει, είτε θα πεινάσουν είτε θα μεταναστεύσουν. Στη Βουλή, πάντως, δεν πρόκειται να μπουν. Ούτε βεβαίως να γίνουν δήμαρχοι, ή υπουργοί, πόσω μάλλον πρωθυπουργοί. Τους λείπει ένα τυπικό προσόν που είναι απαραίτητο στον Δημόσιο Τομέα: τα γεννητικά μόρια».

Γαμώ το κεφάλι μου γαμώ ….ο μαλάκας που ψηφίζω όλο μόρια, για να παραφράσω τον πρωθυπουργό.

Σωτήριος Καλαμίτσης

Φίλος του γιατρού Γωγούση

Υ.Γ. Δεν αντέχω να μη μεταφέρω ένα σχετικό καλαμπούρι του Χάρρυ Κλυνν για τον Γιωργάκη: «Είναι τόσο έξυπνος που μέχρι 10 ετών δεν έβγαινε από το σπίτι, επειδή φοβόταν μην πετάξει το πουλί του».