Γράφει η Σωτήριος Καλαμίτσης
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς ιεραρχούν οι δημοσιογράφοι τις ειδήσεις. Ή μάλλον, το μόνο που έχω καταλάβει είναι ότι η ιεράρχηση υπαγορεύεται από τα αφεντικά των δημοσιογράφων. Αν το αφεντικό τούς αφήσει ελεύθερους, δεν υπάρχει λόγος να ερευνήσει κανείς πώς έγινε η ιεράρχηση, διότι δεν θα..
βρει άκρη.
Το γράφω αυτό, επειδή πέρα του ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουν πάρει διαζύγιο από την ελληνική γλώσσα [π.χ. λένε, μεταξύ πολλών άλλων, «λήξε το το θέμα», ενώ το ρήμα «λήγω» είναι αμετάβατο, πράγμα που σημαίνει ότι οι περισσότεροι εξ αυτών παίρνουν ληγμένα φάρμακα], δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει κανείς πώς ιεραρχούν τις ειδήσεις. ΄Ακουσα π.χ. από χθες το βράδυ την είδηση ότι σε συμπλοκή με αστυνομικούς τραυματίσθηκαν θανάσιμα δύο εκ των καταδιωκόμενων σκληρών κακοποιών που έχουν δραπετεύσει από τις φυλακές Τρικάλων επί υπουργίας Παπαφίγκου και σπέρνουν έκτοτε τον τρόμο στην ύπαιθρο με τραγικό απολογισμό μία νεκρή νέα από διασταυρούμενα πυρά και ένα νεκρό αστυνομικό σε μπλόκο της Αστυνομίας.
Σήμερα η είδηση υποχώρησε σε σειρά 5η ή 6η ενώ θα έπρεπε να είναι συνεχώς πρώτη συνοδευόμενη, μάλιστα, από συγχαρητήρια και ευχές στους αστυνομικούς που απήλλαξαν την κοινωνία από δύο καθάρματα. Μήπως τα συγκροτήματα έχουν κάτι με τον κ. Δένδια και δεν πρέπει να προβάλλουν τις επιτυχίες της Αστυνομίας, της οποίας αυτός προΐσταται; Μόνον έτσι μπορώ να εξηγήσω τη στάση των ΜΜΕ, διότι μόνον έτσι λειτουργούν τα βοθροκάναλα.
Αντιθέτως, σε πρώτη σειρά οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Τρία χρόνια τώρα η χώρα χορεύει στον ρυθμό των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίες εξακολουθούν να είναι πρώτο θέμα. Το τί έχει γραφεί και ακουσθεί δεν λέγεται. Το 1,5 εκ. των ανέργων δεν είναι πια είδηση. Το να απολυθούν, όμως, μερικές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων αποτελεί μόνιμη πρώτη είδηση.
Μεταξύ των πολλών επιχειρημάτων που άκουσα από τους πολέμιους των απολύσεων είναι και τούτο: απόλυση δημοσίων υπαλλήλων σημαίνει λιγότερη κατανάλωση, άρα μείωση τζίρου, άρα κλείσιμο επιχειρήσεων, άρα ανεργία στον ιδιωτικό τομέα. Ουδείς δημοσιογράφος είπε στους εν λόγω κυρίους το εξής απλό: για να παραμείνει ο δημόσιος υπάλληλος στη θέση του, πρέπει το κράτος να έχει χρήμα να τον πληρώσει, αλλά χρήμα δεν έχει, διότι οι μη δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν πλέον φοροδοτική ικανότητα. Αν η διατήρηση των θέσεων των δημοσίων υπαλλήλων ήταν η λύση στο πρόβλημα, ερωτάται: α] γιατί 3 χρόνια τώρα γίνεται λόγος για απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ενώ εξακολουθούν να προσλαμβάνονται δημόσιοι υπάλληλοι; β] μήπως έχει δίκηο ο ΣΥΡΙΖΑ που λέει ότι θα διορίσει και άλλους δημοσίους υπαλλήλους, αν ποτέ έλθει στην εξουσία;
Είδηση είναι και η απαίτηση της τρόικα να χαλαρώσουν οι όροι των ομαδικών απολύσεων, στον ιδιωτικό τομέα προφανώς. Άρα, δεν είναι μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι το πρόβλημα της οικονομίας μας. Είναι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Συνεπώς, το 1,5 εκ. ανέργων δεν αρκεί. Πρέπει να προστεθούν κι’ άλλοι πολλοί.
Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς Άδωνι κύριοι δημοσιογράφοι, προ πάντων της ΕΡΤ, που 3 [μήπως 30;] χρόνια περί άλλα τυρβάζατε υπείκοντες στις εντολές των κυβερνητικών ανδρεικέλων. Μόνον όταν νοιώσατε, όπως νοιώθουν 1,5 εκ. άνεργοι, αποφασίσατε να «εξεγερθείτε». Θυμηθείτε και τους επιστρατευμένους ναυτικούς, τους επιστρατευμένους εργαζόμενους στο «ΜΕΤΡΟ», τους επιστρατευμένους εκπαιδευτικούς κύριοι στρατευμένοι στη στρεβλή ενημέρωσή μου.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
