του Σταύρου Κωνσταντινίδη
Τον Γιάννη Στουρνάρα τον γνωρίζω πολύ καλά, απο την περίοδο που ήταν διοικητής της Εμπορικής Τράπεζας κι εγω διοικητής της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, και ..
τον εκτιμώ βαθιά για την αδιαμεσολάβητη και ειλικρινή προσωπικότητά του. Στην χώρα μέχρι στιγμής έχει προσφέρει την απαράμιλλη εργατικότητά του, τον ρεαλισμό , τη μαχιμότητά του και την από φύση εντυπωσιακή αισιοδοξία του. Όλα αυτα ακριβώς χρειαζόμασταν σε αυτο το πόστο. Παρά το γεγονός ότι όλα εξακολουθούν να είναι τόσο ρευστά, φανταστείτε ποιός άλλος θα είχε το σθένος να σταθεί σε αυτή τη θέση.
Στη σημερινή του συνέντευξη σε κυριακάτικη εφημερίδα, όπου δηλώνει πως θαυμάζει τον Σόιμπλε για την ισχυρή του θέληση, ενυπάρχει από τη μία ένα λογικό συμπέρασμα ( για την όντως τόσο ισχυρή θέληση ενός ανθρώπου, που καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι, ασκεί τέτοια παγκόσμια πολιτική επιρροή) και από την άλλη ένα ασυγχώρητο τακτικό λάθος.
Στην εν´ εξελίξει διεξαγωγή ενός ´´πολέμου ´´, στην οποία είσαι στρατηγός, δεν μπορείς δημόσια να θαυμάζεις τον αντίπαλο στρατηγό. Αυτά είναι απλές ασκήσεις που ξεκαθαρίζει τοσο χαρακτηριστικά ο μέγας Μακιαβέλι, ως πρωτοπόρος της πολιτικής ανάλυσης των συγκρούσεων. Ο Στουρνάρας λειτούργησε ως εντυπωσιαμένος άνθρωπος - οικονομολόγος και λιγοτερο ως πρώτος τη τάξει υπουργός της κυβέρνησης.
Εξάλλου ο Σόιμπλε στην πραγματικότητα είναι μεν ένας απίστευτα ισχυρός και σκληρός χαρακτήρας, αλλά κυρίως είναι μία χολερική προσωπικότητα, για όποιον μπορεί να διεισδύσει στο ψυχανλυτικό υπόστρωμα, ακατάλληλη για την άσκηση μίας σύγχρονης φιλελεύθερης πολιτικής, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Υπάρχει ως αποτέλεσμα μιας συγκυριακής γερμανικής επικυριαρχίας, και αποτελεί τον ακρογωνιαίο , κυνικό της λίθο. Επειδή ο Στουρνάρας δε θα μπορούσε να φτιάξει το συνολικό πορτραίτο, που γνωρίζει κι ο ίδιος, καλύτερα να μην έλεγε τίποτα..
