Συνοψίζω ένα κατατοπιστικό άρθρο του Τάσου Αβραντίνη (αντιπρόεδρος της Δράσης και δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων:
1. Η δαπάνη για την μισθοδοσία των Δημοσίων Υπάλληλων το 2013 ανέρχεται σε 24 δις.
2. Ο μισθός κατά μέσο όρο κάθε Δημοσίου Υπαλλήλου είναι...
27.000 ευρώ το χρόνο (χωρίς να υπολογίζονται οι υπερωρίες, μετακινήσεις και οι ασφαλιστικές εισφορές καθώς και το λειτουργικό κόστος κάθε υπαλλήλου)
3. Οι ασφαλιστικές εισφορές κατά μέσο όρο υπολογίζεται σε 3000 ευρώ ανά υπάλληλο.
4. Χρόνια εργασίας κατά μέσο όρο στα 25 έτη
5. Απεργίες στα χρόνια αυτά 1500 μέρες , που σημαίνει ότι στα 25 χρόνια δεν εργάστηκαν τα 6.
6. Το κόστος σύνταξης ανά έτος υπολογίζεται σε 15.000 ανά έτος και συντάξιμα χρόνια 30. Περισσότερα από τα χρόνια εργασίας.
7. Κόστος ετών εργασίας (25x30.000=) 750.000 ευρώ
8. Εφάπαξ κατά μέσο όρο 75.000ευρω (έλεος!)
9. Κόστος συνταξιοδότησης (30x15.000=) 450.000 ευρώ.
10. Συνολικό κόστος ανά Δημόσιο Υπάλληλο 1.275.000 ευρω
Αν λοιπόν υπολογίσετε ότι από το Δημόσιο πέρασαν τα τελευταία χρόνια πάνω από 1.000.000 υπάλληλοι το κόστος λειτουργίας, ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΩΣ, ανέρχεται στο 1 τρις και 275 δις ευρώ.
Είπατε τίποτα;
Ας δούμε τώρα και το κόστος των απεργιών(στοιχεια του ΟΟΣΑ)
1.Από το 1980 έως το 2010 πραγματοποιήθηκαν 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες
2. Χαμένες εργάσιμες μέρες 1385 δηλ. κάθε χρόνο 45 μέρες απεργία. Με λίγα λόγια για τριάντα χρόνια το Δημόσιο ήταν κλειστό για δυο μήνες κάθε χρόνο .
3. Κόστος απεργιών 135 δις
4.Τα πρόσοδα που απεκόμισαν οι απεργίες (μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, προνόμια, υπερωρίες, μετακινήσεις ,καταβολή μισθοδοσίας των ημερών της απεργίας κ.ο.κ.), άλλα 140 δις.
5. Οι διεκδικήσεις για την προστασία των κλειστών επαγγελμάτων ανέρχεται σε άλλα 120 δις.
6. Από το 1933 ως το 2.010 προσλήφθηκαν περίπου 600.000, κόστος 500.δις ευρω
7. Στα χρόνια αυτά το κόστος των μη ανταποδοτικών συντάξεων(εθνικής αντίστασης, αναπηρικές, μαϊμού συντάξεις κλπ) ήταν 24 δις
8. Από τις απεργίες στο κέντρο της Αθήνας έκλεισαν 10.000 επιχειρήσεις με ανυπολόγιστο το κόστος της ανεργίας.
Όλη αυτή η διαρκής επανάσταση στα χρόνια της μεταπολίτευσης δημιούργησε ένα αντιπαραγωγικό κρατικίστικο μοντέλο που συμμετείχε κατά 70% στο ΑΕΠ της χώρας, με άλλα λόγια σήμαινε ότι υπήρξε μια τεράστια σε μέγεθος μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό στον δημόσιο τομέα η οποία είχε ως αποτέλεσμα την εκμηδένιση της οικονομικής ανάπτυξης και την υπονόμευση της παραγωγικότητας της χώρας. (υπάρχουν ακόμα κάποιοι που επιμένουν ότι αυτό που καταρρέει είναι ο καπιταλισμός;)
Η Ελλάδα κάθε χρόνο εισάγει προϊόντα αξίας 46 δις και εξάγει 16 δις, διαφορά 30 δις , υπολογιζόμενο για 10 χρόνια φτάνει τα 300 δις περίπου όσο το χρέος της χώρας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; Οι κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) νομοθετούσαν αυτά που διεκδικούσε η ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Η αλήθεια είναι πικρή για αυτούς που κουνούν το δάκτυλο.
Ολόκληρο το άρθρο του Τάσου Αβραντίνη εδώ :
Αντώνης Κρούστης
