Το άλλο με την κοινωνική έκρηξη το ξέρετε;

[Βασίλης Παπακωνσταντίνου: «Αλληλεγγύη, ανθρωπιά, αντίδραση, ανυπακοή είναι τα τέσσερα μεγάλα «άλφα» που χρειάζεται ο Νεοέλληνας σήμερα!»]

Αυτούς που μας κυβερνούν τους λυπάμαι πολύ! Τους οικτίρω [σιχτίρω]. Τόσα χρόνια ζούσαν στο σκοτάδι και έπαθαν την πλάκα τους, μόλις ήλθαν στο φως διάφορα περίεργα πράγματα που ούτε είχαν περάσει από το νου τους.

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Έμαθαν στο εντελώς ξαφνικό ότι υπάρχουν στην Ελλάδα πλείστα όσα κλειστά επαγγέλματα και διερωτώντο τραβώντας τα μαλλιά τους: «ποιος πούστης τα έκλεισε;». Κάποιοι είπαν ότι τα έκλεισαν οι φασαριόζοι αριστεροί που δεν άφηναν τους εκλεγμένους ΠΑΣΟΚοΝεοΔεξιούς να τα κρατήσουν ανοικτά. Αλλά πάλι, πώς συμβαίνει και το 90% των βολεμένων με τα κλειστά επαγγέλματα είναι ΠΑΣΟΚοΝεοΔεξιοί; Μέγα το μυστήριο!

Μετά ενημερώθηκαν οι καημένοι οι κυβερνώντες ότι οι φορτηγατζήδες χρεώνουν πολλά και διαλύουν τον ανταγωνισμό. Άσε που διάγουν αδικαιολογήτως βίον πολυτελή. Έτσι, προχώρησαν οι κυβερνώντες στο άνοιγμα του επαγγέλματος. Μαζί τους είχαν την ανοχή του λαού που είχε κουραστεί από την αναλγησία των φορτηγατζήδων.

Στη συνέχεια κάποιος ψιθύρισε στ’ αυτί των κυβερνώντων ότι οι ταξιτζήδες είναι βρώμικοι και αγενείς, χρεώνουν δε διπλά και τριπλά, ενώ επίσης κάνουν διπλές και τριπλές μισθώσεις οι μπαγάσηδες. Άσε που πειράζουν τα ταξίμετρα και επιλέγουν κούρσες. Είπαν λοιπόν οι κυβερνώντες να ανοίξουν το επάγγελμα, ώστε να κατακλυσθεί ο κλάδος από καθαρούς και ευγενείς οδηγούς με απαστράπτοντα αυτοκίνητα και αδιάρρηκτα ταξίμετρα. Ο λαός στήριξε και αυτή την επιλογή των κυβερνητών, αφού ο ανταγωνισμός εμφανίσθηκε και στα ταξί. Για τη μη κατάργηση της ελάχιστης χρέωσης δεν διαμαρτυρήθηκε ο εκρηκτικός λαός στο όνομα του ανταγωνισμού. Πολλοί δύσμοιροι, πάντως, βρήκαν την τύχη τους παίρνοντας άδεια ταξί, ώστε να στήνονται με τις ώρες στις πιάτσες μήπως και πετύχουν πελάτη.

Ακολούθησαν οι δικηγόροι. Αυτοί κι’ αν ήταν συντεχνία του κερατά. Άνοιξε και αυτό το επάγγελμα προς μεγάλη τέρψη του λαού που επί τέλους θα είχε φτηνές δικηγορικές υπηρεσίες, μέχρι που επεβλήθη ΦΠΑ στις δικηγορικές αμοιβές, πράγμα που αναχαίτισε τις ορδές των πελατών που είχαν αρχίσει να εφορμούν στα δικηγορικά γραφεία. Το ίδιο έγινε με τους συμβολαιογράφους, τους μηχανικούς, τους φαρμακοποιούς και όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Η αγορά, όμως, όλως παραδόξως [!] νέκρωσε. Η ανεργία άρχισε να καλπάζει. Και τότε κάποιος κακεντρεχής σφύριξε στους κρατούντες ότι υπάρχουν στο Δημόσιο κοπανατζήδες, αργόμισθοι και επίορκοι. «Ποιός πούστης τους διόρισε και τους ανέχεται;» ανέκραξαν εμβρόντητοι και αποφάσισαν να τους διώξουν σε τέσσερα τέρμινα [δύο χρόνια το τέρμινο]. Επίσης, έμαθαν ότι υπάρχουν συνταξιούχοι ή επιδοματούχοι που δεν έπρεπε να υπάρχουν, ενώ το άκρον άωτον ήταν η πληροφορία για την ύπαρξη συνταξιούχων με 2 και 3 και 4 και 5 συντάξεις. Αν είναι δυνατόν. «Ποιός πούστης τους τις έδωσε;» αναρωτήθηκαν οι κυβερνώντες και βάλθηκαν να τους εντοπίσουν, για να κόψουν τις συντάξεις και, έτσι, να ανασάνει ο λαός που είχε κουραστεί να πληρώνει τόσες συντάξεις τόσα χρόνια.

Μόλις κήρυξαν απεργία οι απλήρωτοι επί μήνες ναυτικοί, όλοι θυμήθηκαν ότι τα ζαρζαβατικά τους σαπίζουν στα φορτηγά που δεν μπορούν να ταξιδέψουν με τα πλοία από τη νησιωτική στην ηπειρωτική Ελλάδα και άρχισαν τις ελεεινολογίες. Οι κυβερνώντες αφουγκράστηκαν τον παλμό των δυσφορούντων αγροτών, χοντρεμπόρων κ.λπ., αλλά και του εκρηκτικού καταναλωτικού κοινού και επιτέλεσαν το καθήκον τους επιστρατεύοντας τους ναυτικούς.

Και τότε ήλθε η σειρά των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ. Αμάρτησαν απεργούντες. Όσοι δεν είχαν την τύχη να είναι άνεργοι έσκουζαν ολημερίς που δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους λόγω της απεργίας των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ. Οι κυβερνώντες τούς εισάκουσαν και επιστράτευσαν τους απεργούς που είχαν το θράσος να διεκδικούν εν μέσω Μνημονίου.

Γενικώς, παρατηρήθηκε μία ανεξήγητη κατακραυγή. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά οι κρατούντες δεν ήξεραν τί είναι αυτό, παρά τα σοφά ανταγωνιστικά μέτρα που είχαν πάρει. Έτσι, για να κατευνάσουν τα πνεύματα καθώς μοίραζαν χρήμα στις τράπεζες με την εγγύηση του λαού που πλήρωνε πολλά στους φορτηγατζήδες, στους ταξιτζήδες, στους δικηγόρους, στους γιατρούς, στους μηχανικούς, στου συμβολαιογράφους, στους φαρμακοποιούς και εν γένει σε όλους αυτούς τους άθλιους που ασκούσαν τόσα χρόνια αυτά τα επαγγέλματα και απομυζούσαν σαν βδέλλες τους φορολογούμενους, ψήφισαν οι λιτοδίαιτοι κυβερνώντες μια διαταξούλα που ανέστελλε τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Αυτό, όμως, κάνει κακό στον ανταγωνισμό και στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών που δεν αρκούνται στα δισ. που έχουν εισπράξει για να ανακεφαλαιοποιηθούν, εξ ου και πρέπει να μπορούν πλέον να βγάζουν στο σφυρί και την πρώτη κατοικία του οφειλέτη που την αγόρασε όταν είχε μισθό, αλλά τώρα είναι άνεργος και δεν μπορεί να πληρώνει το δάνειο, ή είναι ελεύθερος επαγγελματίας και έβγαζε χρήμα, ενώ τώρα δεν βγάζει μία.

Μερικοί λένε ήδη «μολών λαβέ» υπονοώντας ότι όποιος πειράξει το σπίτι του θα πάει στα θυμαράκια, οπότε θα γίνει η κοινωνική έκρηξη, την οποία φοβούνται πολλοί βουλευτές, υπουργοί, ο πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Μπαρόζο, η Μέρκελ, ο Ρομπάι, ο Ομπάμα, ακόμη και ο Πούτιν. Όχι επειδή θα χάσει ο κοσμάκης τα σπίτια του, αλλά επειδή υπάρχει κίνδυνος να πάψει ο κοσμάκης να ψηφίζει τους βολευτάς που ανησυχούν σφόδρα. Με την πρώτη «πρώτη κατοικία» που θα εκπλειστηριασθεί αντί πινακίου φακής, εγώ είμαι βέβαιος ότι όλοι οι γείτονες θα εκφράσουν τη βαθειά θλίψη τους, αλλά από μέσα τους θα πουν «ας πρόσεχες» και ακολούθως θα μπουν στο διαμέρισμά τους, θα σφαλίσουν την πόρτα και θ’ αράξουν ξανά στον καναπέ για να παρακολουθήσουν Σουλεϊμάν, Φατμαγκιούλ και άλλες λαμπρές διεθνείς υπερπαραγωγές. Προ πάντων αυτοί που είναι βολεμένοι με διάφορα προνόμια και μπορούν ακόμη να έχουν τον άρτον τον επιούσιον. Ο Δημόσιος Τομέας, βλέπεις, εξακολουθεί να είναι μεγάλος και γαλαντόμος.

Με άλλα λόγια: μία κοινωνική έκρηξη προϋποθέτει αλληλεγγύη. Και τέτοια δεν υπάρχει. Άλλωστε, 400 χρόνια δεν κάναμε μέχρι να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους; Έχουμε, λοιπόν, μπροστά μας άλλα 208 χρόνια για να απελευθερωθούμε από τον κακό εαυτό μας και τον παρτακισμό μας που μας οδηγεί εκ του ασφαλούς να ψηφίζουμε ανθρώπους που είναι τόσο έντιμοι και χρήσιμοι, ώστε να πέφτουν από τα σύννεφα μόλις διαπιστώσουν π.χ. ότι η γραμματέας που διόρισαν στο γραφείο τους με παχυλό μισθό είναι και γκόμενά τους. Αλλοίμονό τους αν μάθουν ότι ο καθένας απ’ αυτούς έχει κάνει μέχρι 10.000 διορισμούς στον Δημόσιο [πάντοτε] Τομέα. Τους λυπάμαι ειλικρινά για την ταραχή που θα νοιώσουν.

Σωτήριος Καλαμίτσης

Φίλος του γιατρού Γωγούση