Στον απόηχο της φασιστικής γιορτής που διοργανώθηκε σήμερα στη Θεσσαλονίκη
Στις 11 και 14 Αυγούστου το καλοκαίρι του 1996 συνέβησαν δύο τραγικά γεγονότα, δύο εν ψυχρώ δολοφονίες Κυπρίων από τους Γκρίζους Λύκους, την αστυνομία και το στρατό του ψευδοκράτους.
Λίγο η θερινή ραστώνη λίγο ο 15-Αύγουστος και δυστυχώς πολλοί ξεχνάμε ή τουλάχιστον δε δίνουμε όλοι μας την αρμόζουσα σημασία στην μαύρη αυτή επέτειο για κάτι που συνέβη μόλις 18 χρόνια πριν. Τα γεγονότα θα έπρεπε να είναι γνωστά παρόλα αυτά θα επιχειρήσω μία σύντομη ιστορική αναδρομή.
Στις 11 Αυγούστου είχε προγραμματιστεί η κατάληξη μίας μεγάλης πορείας 7.000 μοτοσικλετιστών, Ελλήνων, Κυπρίων και Ευρωπαίων η οποία είχε ξεκινήσει από το Βερολίνο με τελικό στόχο να ϕτάσει μέχρι την Κερύνεια και κατόπιν να καταλήξει στην Aμμόχωστο ώστε να ϕανεί σαν πράξη απελευθέρωσης της πόλης έστω και συμβολικής. Μετά από πολλές πιέσεις και υπό το ϕόβο θερμών επεισοδίων το τελικό κομμάτι της πορείας ακυρώθηκε. Ωστόσο πολλοί μοτοσικλετιστές αποϕάσισαν να κινηθούν μόνοι τους με αποτέλεσμα την έλλειψη συντονισμού και μία «άναρχη» πορεία στην οποία τα επεισόδια δεν άργησαν να ξεκινήσουν. Οι Γκρίζοι Λύκοι έκαναν την εμφάνιση τους και μαζί με την αστυνομία του ψευδοκράτους κυνήγησαν και χτύπησαν πολλούς Ελληνοκύπριους. Ο Τάσος Ισαάκ στην προσπάθεια του να απελευθερώσει κάποιον από την μανία των Γκρίζων Λύκων πέϕτει στα χέρια τους όπου και ξεψυχάει υπό τα ανελέητα και δίχως σταματημό χτυπήματα τα οποία δέχθηκε με γροθιές, πέτρες, καδρόνια και σιδερολοστούς ενώ τα μέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Ήταν 24 χρονών.
Τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία του, 14 Αυγούστου ημέρα κατάληψης της Αμμοχώστου. Φίλοι και συγγενείς ϕτάνουν στο σημείο όπου «έπεσε μαχόμενος» ο Τ.Ισαάκ με βουβή πορεία για να καταθέσουν στεϕάνι στην μνήμη του. Η οργή, η θλίψη, ο θυμός για τα γεγονότα αλλά και για την ιστορική δικαίωση η οποία ακόμη δεν έχει έρθει για την Κύπρο, οδηγεί τον Σολωμό Σολωμού, ξάδερφο του Τ.Ισαάκ, σε μία πράξη ηρωισμού με μπόλικη δόση συμβολισμού. Προσπερνάει τους κυανόκρανους του ΟΗΕ αψηφώντας τους Γκρίζους Λύκους οι οποίοι για ακόμη μία φορά είχαν ξεκινήσει τον πετροπόλεμο και ανεβαίνει στον ιστό για να κατεβάσει την Τουρκική σημαία. Μόλις τον είδαν οι άλλοι διαδηλωτές ακούστηκε μια φωνή «Ρε μην πηγαίνεις κοντά. Έλα έξω ρε μαλάκα. Θα σου ρίξουνε». Oι Tούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές με αποτέλεσμα τον τραυματισμό πολλών εξ αυτών. Ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του Τουρκικού στρατού και πράκτορας των Tουρκικών Mυστικών Δυνάμεων. Ήταν 26 χρονών.
Αυτά συνέβησαν τον μαύρο Αύγουστο του 1996 και η ελάχιστη υποχρέωση που έχουμε είναι αφενός να μην ξεχάσουμε και αφετέρου να μην ξεγελιόμαστε από τη διπλωματία καθώς οι γείτονες έχουν αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν πως είναι αρχιτέκτονες στον αποπροσανατολισμό από τα εσωτερικά τους προβλήματα, τα οποία είναι μεγάλα αυτό τον καιρό. Για αυτό σήμερα ακούμε τον υπουργό Υγείας της Τουρκίας Μεχμέτ Μουεζίνογλου να δηλώνει πως η Θράκη είναι το κομμένο χέρι της Τουρκίας (για να λάβει την ανάλογη επιτέλους απάντηση από τον Υϕ. Εξ. κ. Γεροντόπουλο). Παράλληλα ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ηγέτης των Τουρκοκυπρίων φαίνεται να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης δηλώνοντας «από πολιτικής άποψης, φυσικά και είναι δυνατό να γίνει αυτό, λόγω του εντοπισμού υδρογονανθράκων».
Παρόμοιες καταστάσεις γνωρίσαμε εμείς οι νεότεροι το κοντινό ’96 με τα Ίμια, οι γονείς μας το ’74 με την εισβολή και κατοχή του Αττίλα και οι παππούδες μας το ’22 με την Μικρασιατική καταστροϕή, τον μεγάλο και βάναυσο ξεριζωμό. Τότε που ο Αμερικανός Γενικός Πρόξενος στη Σμύρνη δήλωσε μεταξύ άλλων για τα όσα είδε και έζησε «νιώθω ντροπή για το ανθρώπινο είδος με όσα συνέβησαν στη Σμύρνη».
Αυτές είναι εν τάχει μερικές από τις σύγχρονες τραγωδίες του Ελληνισμού και είναι επιβεβλημένο να μην ξεχνάμε την ιστορία μας και να μη την παραποιούμε για χάρη της «πολιτική ορθότητας» και της διπλωματίας. Εξάλλου όπως έχει πει ο Κ.Παλαμάς «Η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα».
Τάσος Μπανιώρας στο http://www.thinkfree.gr/
