Πριν λίγο βρισκόμουν σ' ένα δισκοπωλείο στα Εξάρχεια. Μπαίνει ένας άνδρας γύρω στα 35 και κατευθύνεται στο ταμείο. Κρατούσε 5-6 δίσκους στο χέρι. Όταν πλησίασα κατάλαβα ότι ήθελε να...
τους πουλήσει.
τους πουλήσει.
Παρόλο που δεν κατάλαβα ποιο ήταν το είδος της μουσικής, τον άκουσα που μιλούσε για την ιστορία των δίσκων του, από πού τους είχε αγοράσει πριν πολλά χρόνια, την σπανιότητα των ηχογραφήσεων, ότι δεν έχει γίνει επανέκδοση κλπ. Έπρεπε να δείτε με τι φροντίδα τους παρέδωσε στον δισκοπώλη για να ελέγξει την κατάστασή τους. Σαν να ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. Και οι δίσκοι σε άριστη κατάσταση, με τη ζελατίνα τους για να μη φθείρεται το εξώφυλλο, γυαλισμένοι και πεντακάθαροι σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από τότε που τους αγόρασε. Όσοι έχουν βινύλιο μπορούν να καταλάβουν.
Όση ώρα τους περιεργαζόταν στα χέρια του ο δισκοπώλης, μπορούσες να διακρίνεις την αγωνία στο πρόσωπο του άνδρα. Η συνομιλία τους συνεχίστηκε για λίγη ώρα και στο τέλος ο δισκοπώλης του προσέφερε 30 ευρώ για να τους αγοράσει.
Με φωνή σπασμένη, που ίσα - ίσα έβγαινε, ο άνδρας του είπε ότι δεν μπορούσε να τους δώσει με 30 ευρώ, γιατί τόσο περίπου είχε αγοράσει μόνο τον ένα.
Το επανέλαβε μια φορά, περισσότερο - έχω την αίσθηση - για να πείσει τον εαυτό του να μην υποχωρήσει. Τελικά, πήρε πίσω τους δίσκους του, χαιρέτησε ευγενικά και γύρισε για να φύγει με αξιοπρέπεια και με ένα χαμόγελο μισό, γεμάτο θλίψη.
