 |
Η «άρνηση» του Νικήτα Κακλαμάνη, του Δ. Κυριαζίδη και του Γ. Βλάχου να υπερψηφίσουν νομοσχέδιο – προαπαιτούμενο για την δανειοδότηση της χώρας - προκαλεί ...
για μια ακόμη φορά προβληματισμούς, αναφορικά με τον σημαντικό πυρήνα της κρυφοκομμουνιστικής δεξιάς που στεγάζεται εντός της Νέας Δημοκρατίας.
για μια ακόμη φορά προβληματισμούς, αναφορικά με τον σημαντικό πυρήνα της κρυφοκομμουνιστικής δεξιάς που στεγάζεται εντός της Νέας Δημοκρατίας.
Μιας κρυφοκομμουνιστικής δεξιάς που δεν επιθυμεί ν’ αλλάξει τίποτα στον τόπο και βογγά κάτω από τις πολιτικές που επέλεξε να ασκήσει τον τελευταίο χρόνο ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Μιας κρυφοκομμουνιστικής δεξιάς στην οποία στηρίχτηκε κατά κόρον ο Αντώνης Σαμαράς για να διεκδικήσει και εν τέλει κατακτήσει την ηγεσία του κόμματός του.
Μιας κρυφοκομμουνιστικής δεξιάς, που αυτοχαρακτηριζόμενη «λαϊκή», περιθάλπει τους θλιβερούς κρατιστές και τους συνδικαλιστές που όσα υποστηρίζουν τα υποστηρίζει κι ο Λαφαζάνης στον ΣΥΡΙΖΑ ή τα παλικάρια του ΠΑΜΕ.
Μιας κρυφοκομμουνιστικής δεξιάς, που διαθέτει χιλιάδες αποκατεστημένους πελάτες στο δημόσιο και κόπτεται με κάθε τρόπο υπέρ των συμφερόντων τους. Τα οποία, όμως, δεν συμβαδίζουν ούτε με τα συμφέροντα των πολλών, ούτε με του Έθνους.
Μιας κρυφοκομμουνιστικής δεξιάς που βρήκε μεν μια μικρή φωνή έκφρασης στο και ψεκασμούς ανακαλύπτον κόμμα που στεγάζει - μεταξύ άλλων- τους σημαντικούς πολιτικούς εγκεφάλους των κ.κ Νότη Μαριά, Παύλου Χαϊκάλη, Βασίλη Καπερνάρου και την σπουδαία πολιτική φυσιογνωμία της κυρίας Ραχήλ Μακρή, αλλά μεγάλο μέρος της κρύβεται αγωνιζόμενο υπέρ των ιερών και οσίων του Κράτους – Έθνους, από τα έγκατα των κόλπων της Νέας Δημοκρατίας.
Η στάση του Νικήτα Κακλαμάνη και των άλλων στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών, δεν είναι στάση υπεύθυνων πολιτικών ανδρών, αλλά θλιβερών πολιτικάντηδων που κινούνται με βάση τα στενότερα συντεχνιακά ή άλλα συμφέροντα κι επιδιώξεις τους. Δεν είναι υπευθυνότητα η αποφυγή προσωπικού κόστους, ούτε η εκ του ασφαλούς «επανάσταση», ειδικά όταν διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα της χώρας.
Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζουν ότι οι άλλοι συνάδελφοί τους θα τους καλύψουν με την ψήφο τους. Είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι ο βουλευτής έχει ελεύθερη βούληση κι οφείλει να κρίνει και να ψηφίζει κατά συνείδηση. Όταν, όμως, διακυβεύονται τεράστια ζητήματα δεν μπορεί να πηγαίνει ενάντια στη λογική, μόνο και μόνο για να γίνεται αρεστός σ’ αυτούς που τον εκλέγουν. Αν έχει διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής, την εκφράζει και ψηφίζει ότι θέλει, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη των συνεπειών της ψήφου του.
Όταν, όμως, κρύβεται, όπως οι κρυφοκομμουνιστές Κακλαμάνης, Κυριαζίδης, Βλάχος, πίσω από ένα «παρών», δηλαδή ούτε θέση ούτε αντίθεση, καθίσταται παλαιοκομματικής κοπής γραφική φιγούρα θιάσου σκιών…
