Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
«Είναι αδιανόητο να είναι συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις οι οικονομικά ασθενέστεροι και να υπάρχει υπόνοια ότι οι οικονομικά ισχυροί δεν συνεισφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους, όπως τούτο επιβάλλεται από το Σύνταγμα» [σελίς 21 του πορδίσματος της πλειοψηφίας...
(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) της υπό τον κ. Μαρκογιαννάκη Εξεταστικής Επιτροπής για τη λίστα Lagarde].
Υπάρχει, λοιπόν, κάποια υπόνοια που στριφογυρίζει στο μυαλό των βουλευτών της πλειοψηφίας ότι οι ισχυροί δεν πληρώνουν φόρους ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Αυτό υποψιάζονται αυτοί που ψηφίζουν τις φοροαπαλλαγές των πανίσχυρων εφοπλιστών και εθνικών εργολάβων, τα μειωμένα χαράτσια για τα χιλιάδες μ2 που κατέχουν οι ισχυροί, την αναστολή εφαρμογής του φόρου για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, ώστε να μην επιβαρυνθούν οι ισχυροί, τα αφορολόγητα αποθεματικά των εταιρειών που ανήκουν σε ισχυρούς, τις μειώσεις των μισθών και συντάξεων αλλά και την κατάργηση του αφορολόγητου για τους ανίσχυρους μισθωτούς και συνταξιούχους κ.λπ. Αυτά υποψιάζονται με προεξάρχοντα τον κ. Μαρκογιαννάκη, πρώην εισαγγελέα, νυν δικηγόρο και συνήγορο εφοριακού, ο οποίος φιγουράρει στη λίστα Lagarde.
Παρεμπιπτόντως: τώρα που θα ψηφιστεί ο νέος Κώδιξ περί Δικηγόρων δεν είναι καλή ιδέα να απαγορευθεί σε οποιονδήποτε αποχωρεί από το Δημόσιο για οποιονδήποτε λόγο να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου; Είναι πρέπον ο συνταξιούχος αρεοπαγίτης ή εισαγγελέας ή εφέτης ή εφοριακός ή αστυνόμος να εκμεταλλεύεται τις «γνωριμίες» του [ελληνιστί «κονέ»] και την εμπειρία του εις βάρος των νέων δικηγόρων έχοντας καβάντζα και μια που πέφτει μήνας μεπι μήνας βγει; Ίσως και να δικηγορεί από το σπίτι του χωρίς έξοδα γραφείου. Μια ιδέα ρίχνω, κι’ ας πέσει κάτω. Και μη μου πει κανείς ότι αν γίνει κάτι τέτοιο, θα κλείσει το επάγγελμα του δικηγόρου, διότι άλλο είναι το «άνοιγμα» ενός επαγγέλματος και άλλο το «ξεχείλωμα». Α, και άλλη μια ιδέα. Ας διαχωρισθούν επί τέλους οι «επί παγία αντιμισθία» δικηγόροι από τους «μαχόμενους». Πώς είναι δυνατόν να κηρύσσουν όλοι μαζί αποχή από τα δικαστήρια και ο μεν «μαχόμενος» να μην πληρώνεται, επειδή η δίκη του πελάτη του αναβάλλεται ή ματαιώνεται, ενώ ο «επί παγία αντιμισθία» δικηγόρος ομοίως να απέχει, αλλά να μην χάνει το «μεροκάματο»; Πώς είναι δυνατόν ο έχων εξασφαλισμένα τα προς το ζην «επί παγία αντιμισθία» δικηγόρος που δικηγορεί χωρίς έξοδα γραφείου να έχει και μερικούς πελάτες, των οποίων τις υποθέσεις στερεί από τους «μαχόμενους» που έχουν να συντηρήσουν κι’ ένα γραφείο; Λέω εγώ τώρα…..
Αφού έκλεισα την παρένθεση, άρχισε κάτι άλλο να με βασανίζει. «Τί μου θυμίζει αυτό το πόρισμα, τί μου θυμίζει!». Ω ναι, θυμήθηκα. Το πόρδισμα μου θυμίζει ένα άρθρο του N. Kαραχάλιου με τον τίτλο «Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ ΚΑΙ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», το οποίο διάβασα ως ένθετο στο τεύχος Οκτωβρίου 2009 του περιοδικού «NEXUS».
Γράφει ο κ. Καραχάλιος:
«Η ήττα του Ματζικέρτ ήνοιξεν την οδόν όχι μόνον προς λεηλασίας, αλλά και προς κατάκτησιν της Μικράς Ασίας. Τα αποτελέσματα της ήττης αισθανόμεθα μέχρι σήμερον. Έκτοτε επί χίλια περίπου έτη αγωνίζεται ο Ελληνισμός προς τους νικητάς του Ρωμανού Διογένους και έμελλε, δυστυχώς, μετά τόσους αιώνας, να εκριζωθή εκ Μικράς Ασίας» [Κωνσταντίνου Ι. Αμάντου, ακαδημαϊκού, ομοτίμου καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών, «Σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων», τόμος Α΄, σελ. 31, Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, Αθήναι 1955] [ΣΗΜ. δική μου: τέτοια βιβλία εξέδιδε τότε ο ΟΕΣΒ για τη μαθητιώσα νεολαία και όχι σαν αυτά που εκδίδει μετονομασθείς σε ΟΕΔΒ των μεταπολιτευτών αγράμματων και ανιστόρητων θολοκουλτουριάρηδων].
Και καταλήγει ο κ. Καραχάλιος:
«Επί Ρωμανού Δ΄ του Διογένη, ο λαός βρίσκεται σε μαρασμό από την άθλια οικονομική πολιτική 45 ετών περίπου που εξυπηρετεί μόνον τους «δυνατούς» και η κεντρική εξουσία υπονομεύεται από την κλίκα της οικογένειας Δούκα, τον Ιωάννη Δούκα και τους γιούς του, τον Μιχαήλ Ψελλό, τον Πατριάρχη Ιωάννη Ξιφιλίνο και τον Γεώργιο Παλαιολόγο. Με τις συνωμοτικές μεθοδεύσεις όλων αυτών και με το πολιτικό λάθος της αυτοκράτειρας Ευδοκίας, οδηγηθήκαμε στον θάνατο του Ρωμανού, ο οποίος έλυσε τα χέρια των Τούρκων που δεσμεύονταν από τη συνθήκη Αλπ Αρσλάν και Ρωμανού.
Η πραγματική συμφορά, λοιπόν, ήταν ο θάνατος του Ρωμανού, όπως αυτός επήλθε, που έλυσε τα χέρια των Τούρκων και τους απέδειξε ότι το Βυζαντινό Κράτος ήταν στρατιωτικά εύκολος στόχος. Τότε οι τούρκοι έφτασαν στη Νίκαια, την πρωτεύουσα της Βιθυνίας και την έδρα δύο οικουμενικών συνόδων. Και όλα αυτά για να μην πληρώνουν τους φόρους τους οι «δυνατοί»……»
Σαν σήμερα, λοιπόν, [κατ’ άλλους την 19.08.1071] πριν 942 χρόνια ηττήθηκε στο Ματζικέρτ ο αυτοκράτωρ Ρωμανός Δ΄ ο Διογένης προδομένος από το τότε εργολαβοπολιτικό σύμπλεγμα. Ακολούθησε η καθαίρεσή του από τα λαμόγια της Βασιλεύουσας, αλλά και η διαπόμπευσή του, εν συνεχεία η τύφλωσή του δι’ εξορύξεως των οφθαλμών την 29.07.1072, εν τέλει δε ο θάνατός του την 04.08.1072 από μόλυνση των πληγών που προκάλεσε η τύφλωσή του.
942 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τη μάχη που θεωρείται η απαρχή των δεινών του Ελληνισμού, αλλά κατά κάποιο τρόπο και της Ευρώπης που λίγο κόντεψε να κατακτηθεί από τις τουρκικές ορδές. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Για να μην πληρώνουν φόρους οι δυνατοί, όπως υποψιάστηκε ο εντελώς ανυποψίαστος κ. Μαρκογιαννάκης και η παρέα του ότι είναι ενδεχόμενο να συμβαίνει 942 ολόκληρα χρόνια μετά.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
