Σάββατο πρωΐ. Ωνίων, όπως τόσα χρόνια τώρα. Άθληση, ήτοι βάδην και άρση βαρών, τουτέστιν λαϊκή αγορά και super market. The American way of life. Ψωνίζουμε...
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
... μόνον Σάββατο, αφού μόνον τότε «αδειάζουμε», και γεμίζουμε το ψυγείο με τα χρειώδη της επόμενης εβδομάδος, οι ποσότητες των οποίων όλο και μετριάζονται ελέω Μνημονίου. Τώρα, ίσως να μπορούμε να ψωνίζουμε και την Κυριακή. Ποιος τη χάρη μας. Η ανάπτυξη επί θύραις. Αλλά, είτε Σάββατο είτε Κυριακή ψωνίζουμε, πρόκειται για ρουτίνα του κερατά, η οποία κάπου-κάπου σπάει από αναπάντεχα περιστατικά που είτε σου ανοίγουν την καρδιά σαν τριαντάφυλλο είτε σου τη ραγίζουν.
Έτσι και χθες πήγα στο super market κατά τα ειωθότα, αφού είχα επισκεφθεί τη λαϊκή αγορά, όπου απήλαυσα για μία ακόμη φορά την έκδοση αποδείξεων που είχε επιβάλει ο Απαπαπαπαπακωνσταντίνου, ώστε να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή. Τη στιγμή που αυτός και η παρέα του έπαιζαν κρυφτούλι με τη λίστα Lagarde. Μόλις είχα βγει από το super market, λοιπόν, βυθισμένος στο μίσος για όλα αυτά τα δοχεία νυκτός που με σώζουν με το ζόρι 4 χρόνια τώρα, και ετοιμαζόμουν ν’ αδειάσω το καρότσι στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου, όταν με πλησίασε ένα δεκάχρονο κοριτσάκι με μια γλυκειά μελαχροινή φατσούλα. Τα μαλλάκια ίσια, πιασμένα αλογοουρά. Γυφτάκι ή αθιγγανάκι ή ρομά ή όπως θέλει το ονομάζει ο καθένας. «Μπορώ να πάρω κύριε το καρότσι να το πάω στη θέση του;». Ήταν προφανές ότι ήθελε να πάρει το νόμισμα που είχα τοποθετήσει στο καρότσι για να μπορώ να κάνω χρήση του. «Να το πάρεις» της αποκρίθηκα. Άρχισα ν’ απιθώνω τις σακκούλες στο πορτ-μπαγκάζ. Με βοηθούσε κι’ εκείνη πιάνοντάς τες δυο-δυο με τα λεπτά χεράκια της. «Τί να σκέφτεται άραγε;» συλλογίστηκα. «Θα λέει από μέσα της ότι εκείνη δεν έχει την τύχη να πηγαίνουν τόσες σακκούλες στο σπίτι της οι γονείς της». Τελείωσα και της παρέδωσα το καρότσι. «Ευχαριστώ πολύ» μου είπε. «Να είσαι καλά» της ευχήθηκα. Καθώς έβαζα μπρος το αυτοκίνητο, την είδα που επέστρεφε από τον χώρο, όπου είχε αφήσει το καρότσι. Σήκωσε το χεράκι της και με χαιρέτισε εκφράζοντας, έτσι, για μία ακόμη φορά τις ευχαριστίες της με ευγένεια και χαμόγελο. Αντιχαιρέτισα σκεπτικός.
Βούρκωσαν τα μάτια μου. Για μισό ευρώ ρε γαμώ το. Για μισό κωλο-ευρώ. Κι’ εμένα με λένε ρατσιστή όλ’ αυτά τα σούργελα που με κυβερνούν. Αυτοί που ψάχνουν τις ευθύνες στον Καραμανλή ή στον Αντρέα. Αυτοί που δεν λένε κουβέντα για τον Σημίτη και το συνεταιράκι του τον Στουρνάρα. Κουβέντα γι’ αυτούς που διέλυσαν τη χώρα με το Χρηματιστήριο το 1999 και ακολούθως την εξαφάνισαν με την είσοδο στο ευρώ με πλαστά στοιχεία. Αυτούς που οδήγησαν τους νεοέλληνες στο εικονικό διαζύγιο για να έχουν περισσότερες πιθανότητες τα παιδιά τους να γραφτούν στον παιδικό σταθμό. Τον νεοέλληνα που είναι άνεργος και ζη τη γυναίκα του και τα παιδιά του με τη σύνταξη του πατέρα του και ξάφνου αποφασίζει να χωρίσει εικονικά, ώστε η γυναίκα του να παντρευτεί τον πατέρα του, πάλι εικονικά, για να μη χαθεί η σύνταξη, όταν ο παππούς θα αποδημήσει εις Κύριον. Τελικά η ηθική κατάπτωση έφερε την οικονομική κατάπτωση ή η οικονομική κατάπτωση έφερε την ηθική κατάπτωση; Μήπως και τα δύο πάνε χέρι-χέρι; Για μισό κωλο-ευρώ, για μία κωλο-σύνταξη ρε γαμώ το. Για την επιβίωση την εποχή του success story, όπου το primum vivere στραγγαλίζει κάθε αναστολή. Κι’ εμένα να με λένε ημιφασίστα, επειδή προτιμώ τους ΑΝ.ΕΛ. Μέγα το κρίμα μου. Αν είναι δυνατόν να στέκομαι εγώ ο ταπεινός και ασήμαντος απέναντι στους ημίθεους δημοκράτες Ταμήλο, Βούλτεψη, Σίμο, Μαρκογιαννάκη, Βαρβιτσιώτη, Μητσοτάκη, Άδωνι, Μάκη, Διαμαντοπούλου, Κουκουλόπουλο, Φώφη, Χριστοφιλοπούλου, Πρωτόπαππα, Παπουτσή, Παπαϊωάννου, Σκανδαλίδη, Σηφουνάκη, Σαχινίδη και όλο το κακό συναπάντημα.
Για χάρη του ευρώ ρε γαμώ το πρέπει να σκεφτώ σοβαρά, μήπως επιβάλλεται κάποια στιγμή να γίνω δημοκράτης σαν τα μούτρα τους. Να σπεύσω να το κάνω με δική μου πρωτοβουλία πριν με στείλουν στα «στρατόπεδα εκδημοκρατισμού» που κυοφορούνται ή μήπως προτρέχω; Θα περιμένω λιγάκι ακόμη. Πού ξέρεις, ίσως να κουραστούν συντόμως οι αντιπρόσωποι του Έθνους επαληθεύοντας τους φόβους του Στουρνάρα και να πάψουν να ψηφίζουν «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ». Ίσως κάποτε διογκωθούν υπερμέτρως οι αιμορροΐδες τους και σωθώ.
Σωτήριος Καλαμίτσης – νυν και αεί αιθεροβάμων
Φίλος του γιατρού Γωγούση
