Στις 14 Σεπτεμβρίου του `44, δεν χτύπησαν οι καμπάνες των εκκλησιών που όλες έμειναν κλειστές.στην πόλη των...
Γιαννιτσών,
Από τα ξημερώματα οι Γερμανοί του Σούμπερτ είχαν κυκλώσει την πόλη, ενώ τα τέρατα, οι ταγματασφαλίτες του Πούλου, έτρεχαν από γειτονιά σε γειτονιά φωνάζοντας τους κατοίκους να μαζευτούν οι μεν άντρες, από 15 χρονών και πάνω, στην αυλή του 1ου Δημοτικού σχολείου, οι δε γυναίκες και τα παιδιά στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου, κοντά στο Ρολόι.
Και πήγαν οι άντρες στο 1ο Δημ. σχολείο και τους έδωσαν κασμάδες και φτυάρια και τους είπαν να σκάψουν...Κι έσκαβαν για ώρες κάτω από τα βλέμματα των Γερμανών
και των καθαρμάτων του Πούλου που κάποτε έκανε επί τέλους και ο ίδιος την εμφάνισή του. Ύστερα άρχισαν να διαβάζουν ονόματα κι ένας ένας οι μελλοθάνατοι στήνονταν δίπλα στο λάκκο κι όταν γίνονταν 5-6 μια ριπή ακουγόταν από τα πολυβόλα του Πούλου
κι ύστερα συνέχιζαν με τους επόμενους...
Κι ο λάκκος γέμισε με εκατό και πλέον Γιαννιτσώτες κι εμείς, παιδιά, αργότερα φοβόμαστε να πλησιάσουμε τον ΟΜΑΔΙΚΟ ΤΑΦΟ, γιατί κάποιοι μας λέγανε πως τις νύχτες ακούγονταν τα βογγητά των εκτελεσμένων...
