άρθρο της Κύρας Αδάμ στην εφ."Η Ελλάδα αύριο"
Τι ακριβώς είναι «το φαινόμενο Ρεπούση» που τάραξε- είναι αλήθεια-, έστω και γιά λίγο τα εξουδετερωμένα αντανακλαστικά της κοινής γνώμης και της πλειονότητας των MMΕ;
Είναι άραγε το «φαινόμενο» αυτό άξιο προσοχής για το επιστημονικό περιεχόμενο των λόγων του ή μήπως γιά τη σταθερή ανατρεπτικότητα, δημόσιων «ανατρεπτικών» εμφανίσεών του πάνω από μία δεκαετία;
To σίγουρο είνα ότι η αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορικης Εκπαίδευσης κάνει ό,τι μπορεί να παραμείνει μέσα στο διεθνές mainstream της σύγχρονης αντίληψης για την ίστορία. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες και πλέον ιστορικά δοκίμια και επιστημονικές μελέτες στρέφονται κατά κανόνα στην «αθέατη» πλευρά της ιστορίας καταλήγοντας σε ανατρεπτικά συμπεράσματα. Γιά παράδειγμα υπάρχουν πλείστα βιβλία, που αποδεικνύουν ότι και οι νικητές-σύμμαχοι στο β’ παγκόσμιο πόλεμο είναι εξίσου εγκληματίες πολέμου και πρέπει να αντιμετωπιστούν έτσι γιατί προκάλεσαν τεράστιες απώλειες σε άμαχες ψυχές, είτε πχ στην ισοπέδωση της Δρέσδης , είτε στη Χιροσίμα κλπ. κλπ.
Οι «αναιρετικές» αυτές τοποθετήσεις δεν προκάλεσαν αναταραχή και «κουρνιαχτό» στη διεθνή κοινή γνώμη, διότι:
α) Δεν αρνούνται την ύπαρξη των βαρύτατων αυτών γεγονότων, ούτε τα ωραιοποιούν, και
β) Είναι προϊόν λεπτομερούς επιστημονικής έρευνας που βασίζεται σε επίσημα, αν και «παραμελημενα» ή ξεχασμένα μέχρι τώρα, έγγραφα.
Στη γειτονιά μας η τάση της αντιστροφής ή συμπλήρωσης της Ιστορίας ξεπήδησε με αφορμή τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, όταμ ξαφνικά έγινε μαζική προσπάθεια με χορηγους σύγχρονους μεγαλοπιχειρηματίες και ΜΚΟ απο χώρες που είχαν συμφέρον να αλλάξει ο χάρτης αλλά και η ιστορία των Βαλκανίων.
Την περίοδο αυτή εμφανίζεται και στην Ελλάδα «το φαινόμενο Ρεπούοη» με ανατρεπτικές απόψεις για μεγάλες στιγμές της ελληνικης Ιστορίας - κυρίως σε ό,τι αφορά τις ταραγμένες σχέσεις με τη γείτονα Τουρκία και με απολύτως νόμιμη βάση, αφού ηλίθιωδώς από τα μέσα του 1980 όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις έχουν μονίμως στην ατζέντα των διμερών συνομιλιών την αλλαγή «στα σχολικά βιβλία».
Το «φαινόμενο Ρεπούση» επέλεξε τη ρωμαίϊκη μέθοδο του εύκολου κι επικίνδυνου εντυπωσιασμού. Σε τακτά χρονικά διαστήματα εξαπολύει ιστορικές κοτρόνες, που δεν βασίζονται όμως σε προηγούμενες λεπτομερείς επιστημονικές και ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις, για να υπαρχει ένα μέτρο σύγκρισης και γιατί όχι προβληματισμός. Και επιλέγει τη χειρότερη και φθηνότερη μέθοδο: επιχειρεί να αμφισβητήσει δια της πλαγίας οδού τη βαρύτητα των ίδιων των ιστορικών γεγονότων και επιπλέον επιχειρεί βάναυσα να μειώσει τη σημασία τους. Να απονευρώοει το ιστορικό γεγονός και με δυο λόγια να το «απαλλοτριώσει» από τη μνήμη. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την επιλογή της λέξης «συνωστισμός» και των παραγώγων της για την καταστροφή της Σμύρνης; Η συγκεκριμένη λέξη υπονοεί μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων οικεία βουλήοει, π.χ. στην είσοδο της Επιδαύρου, σε συναυλίες, στο Μέγαρο Μουσικής, σε δεξιώσεις στο Κλαμπ της Εκάλης κλπ. Και όχι αναγκαστική συγκέντρωση ανθρώπων μήπως και σώσουν τη ζωή τους. Η επιλογή της λέξης δεν ήταν λάθος. Ήταν σκόπιμη. ‘Οπως σκόπιμη ηταν και η αμφισβήτηση του Χορού του Ζαλόγγου, που για τους συγχρόνους περιηγητές της εποχής δεν ήταν «μύθος», αλλά πραγματικότητα με πολλές παραλλαγές, αλλά προγματικότητα.
Η ελευθερία της γνώμης και η έκφρασή της είναι ένα από τα από τα αναφαίρετα δικαιώματα, απολύτως σεβαστό. Αρκεί αυτή η «γνώμη» να μην καταλήσει μόνο σε ένα «καλό διαβατήριο» γιά την είσοδο σε «πολιτισμένους» κύκλους, της αλλοδαπής κυρίως.
