Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Δεν περνάει μέρα που να μην εξοργισθώ με όλες τις παπάρες που ακούω. Τα ψέμματα απανωτά. Το ένα διαδέχεται το άλλο με ρυθμό πολυβόλου. Ο ένας λέει ότι έχουμε φάει πάνω από τα 2/3 του γαϊδάρου, ο άλλος τα ¾ και ο άλλος...
σχεδόν τα 4/5. Το πάνω από 2/3 και το σχεδόν 4/5 = ¾. Διαλέγω τον μέσο όρο. Ο πρωθυπουργός λέει ότι το χρέος το 2009 ήταν € 299 δισ. και τώρα είναι € 321 δισ. Για το περίφημο κούρεμα των € 144 δισ. δεν είπε τίποτε. € 299 το 2009 μείον € 144 το κούρεμα = € 155 μείον € 321 του σημερινού χρέους= € 166 δισ. επί πλέον μέσα σε 3 χρόνια. Πού στο διάολο πήγαν αυτά τα € 166 δισ., αφού οι πάντες έχουμε στεγνώσει για να πληρώσουμε τα κερατιάτικα του εργολαβοσυνδικαλιστικοπολιτικού συμπλέγματος, τα οποία αντί να μειώνονται αυξάνουν; Και τότε το μυαλό μπλοκάρει. Αρχίζω να γράφω και κολλάω. Δεν θέλω να γράφω πια, θέλω να βρίσω. Να εκτονωθώ άπαξ δια παντός. Το στραβό μυαλό μου έχει συνδέσει όλες τις πολιτικές μούρες με κάποια λέξη ή κάποια εικόνα και τρελλαίνεται.
Διαβάζω π.χ. για τον Σημίτη και αυτόματα φαντάζομαι τον ναύαρχο ε.α. Βασιλικόπουλο, Διοικητή της ΚΥΠ τη νύχτα των Ιμίων, να ξεροσταλιάζει έξω από το γραφείο του πρωθυπουργού περιμένοντας επί έξη ώρες να τον δεχθεί ο πυγμαίος το δέμας και την πολιτική ανήρ. Ένας καταξιωμένος αξιωματικός που προφανώς είχε να μεταφέρει στον πρωθυπουργό κρίσιμες πληροφορίες. Και εκνευρίζομαι. Όχι με τον λιλιπούτειο Σημίτη. Εκνευρίζομαι με τον ναύαρχο. Τί θα του κόστιζε να μπουκάρει στο γραφείο του πρωθυπουργού και να του πει: «Άκου μαλάκα, η πατρίς εν κινδύνω και συ κωλοβαράς. Ιδού οι πληροφορίες που πρέπει να έχεις για να πάρεις αποφάσεις και άι σιχτίρ. Πάρε και την παραίτησή μου πάνω στο χαρτομάντηλο που μόλις φύσηξα τη μύτη μου, με ισχύ από τη λήξη της κρίσης ή όποτε συ γουστάρεις. Τενεκέ.».
Βλέπω τον Βενιζέλο και τον συνδέω αυτομάτως με το PSI των € 144 δισ. για το οποίο επαίρεται μαζί με τον Αντώνη των Ζαππείων και του άλλου μείγματος. Το PSI που βύθισε στη δυστυχία μικροαποταμιευτές και ασφαλισμένους των Ασφαλιστικών Ταμείων, τα ΑΕΙ και τα νοσοκομεία και αύξησε το χρέος κατά € 166 δισ. Τον συνδέω και με το άρθρο 86 του Συντάγματος, το άρθρο 37, το χαράτσι της ΔΕΗ, την Proton, τη λίστα Lagarde και πλείστα όσα άλλα ανομήματα, αλλά και με τα υποβρύχια που γέρνουν, για τα οποία αυτός ο απατεώνας έδωσε € 2,4 δισ. από το υστέρημά μας για να σαπίζουν στα ναυπηγεία. Πρωτίστως, όμως, τον συνδέω με μια τεράστια σβουνιά ελέφαντα.
Ακούω για Πάγκαλο και τον συνδέω αυτόματα με τον Οτσαλάν, αλλά κυρίως με τα Ίμια. Τότε που άκουγε τον Σημίτη να ρωτά ηλιθίως τον ναύαρχο Λυμπέρη: «Πόσο σοβαρό πράγμα είναι η απομάκρυνση της σημαίας;» χωρίς ν’ αντιδράσει. Τότε που είπε σε αμερικανό ναύαρχο: «Θα πούμε στον ελληνικό λαό ότι τη σημαία την πήρε ο αέρας». Αλλά δεν εκνευρίζομαι τόσο πολύ μαζί του όσο με τον Λυμπέρη, επίσης καταξιωμένο αξιωματικό που, όπως όλοι οι αξιωματικοί, έχει μάθει από το πρώτο έτος των σπουδών του να φυλάσσει ως ιερό φυλαχτό αυτό το πανί που λέγεται ελληνική σημαία και το οποίο περιγελούν οι διάφοροι συριζαίοι της πλάκας, άμα δε και ο νυν υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας που ανεγνώρισε εις πάντας το δικαίωμα να καίνε τη σημαία. Το θεωρεί και αυτός κουρελόπανο όπως πολλοί «διανοούμενοι» της αριστεράς. Εκνευρίζομαι με τον Λυμπέρη που δεν τους έδεσε όλους ή κατ’ ελάχιστον δεν τους έφτυσε κατάμουτρα εκείνο το βράδυ πλακώνοντάς τους στα χαστούκια.
Κυριάκος, Ντόρα, Τσουκάτος, Μαντέλης, Άκης, Λιάπης, Παυλίδης, Γιωργάκης, Αντωνάκης μου θυμίζουν «SIEMENS», «ΟΣΕ», πλοία και άλλα πολλά. Τηλεφωνικά κέντρα με διακανονισμούς, βαλίτσες με μάρκα, χορηγίες, καφετιέρες, τοστιέρες και να υποβάλλουν τα σέβη τους στον Χριστοφοράκο.
Βλέπω Δακρυοχοΐδη και τον φαντάζομαι να κάθεται απέναντι στον αμερικανό πρέσβυ και να δίνει αναφορά χαρτί και καλαμάρι για την ΕΛ.ΑΣ., τους αξιωματικούς της, τις αν-ικανότητές τους κ.λπ. Κανονικές προφορικές εξετάσεις υποτέλειας στ’ αφεντικό του ο πούστης.
Διαβάζω ότι προσωπικότητες [τρόπος του λέγειν] αρχίζουν συνομιλίες με τον Κουβέλη για μια ευρεία προοδευτική κεντροαριστερά. Καστανίδης, Πεταλωτής, Μόσιαλος. Όλα αυτά τα προσώπατα, οι ολετήρες, θέλουν να συμπήξουν νέο μέτωπο για να μας αποτελειώσουν. Και μου τη βαράει κατακούτελα.
Και μετά θέλω να διοχετεύσω κάπου τον θυμό μου. Δεν θέλω να δω αυτούς και όλους τους άλλους στη φυλακή. Ούτε κρεμασμένους ανάποδα στο Σύνταγμα. Θέλω να τους σπάσω τη μούρη και να τους στείλω στην εντατική νοσοκομείου επί τρεις μήνες, αν βρουν κρεβάτι με το χάλι που έφεραν στα νοσοκομεία. Κι’ όταν κι’ αν λάβουν εξιτήριο και βγουν σηκωτοί, να μην έχουν σπίτι να πάνε. Να έχω ανατινάξει όλα τα υπάρχοντά τους που απέκτησαν ή διατήρησαν με ρεμούλες και να τους στείλω για ύπνο στις σπηλιές του Φιλοπάππου ή στα πεζοδρόμια της Σωκράτους, της Μενάνδρου, της Σοφοκλέους και για μια μπουκιά ψωμί στην ουρά των συσσιτίων, όπου συρρέουν ως ανθρώπινα ράκη τα θύματά τους.
Δεν θέλω πια ν’ ανήκω στον νομικό πολιτισμό όλου αυτού του συρφετού. Δεν θέλω ν’ ακούω για ανάπτυξη, για αποκατάσταση αδικιών, για πρωτογενές πλεόνασμα, για κυκλικό διαρθρωτικό πλεόνασμα, για greecovery και για success story. Θέλω να γίνω πρωτόγονος. Θέλω να γίνω ανθρωποφάγος και να τους φάω τα συκώτια, για να ηρεμήσω. Μήπως είμαι φασίστας και δεν το ξέρω; Θα δείξει!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
