Τραγουδάει ο Στάθης Νικολαϊδης, με τη μικρότερη κόρη του (6 ετών εδώ) Γεσθημανή, την οποία βάφτισε ο Στέλιος Καζαντζίδης. Μιλά για τις χαμένες πατρίδες και έχει Σ-Υ-Γ-Κ-Λ-Ο-Ν-Ι-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο φινάλε, που κάνει κάθε άνθρωπο που καταλαβαίνει να ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΕΙ και θα έκανε πολλούς της "συμμαχίας των πρόθυμων" να αρρωστήσουν από μίσος:
Πατέρα εξέρτς πόσον πολλά εσέναν αγαπώ σε
(πατέρα ξέρεις πολύ σε αγαπάω)
ο πόντον ντο εν για τ΄εμάς, θέλω να ερωτώ σε
(ο πόντος τι είναι για μας, θέλω να σε ρωτήσω)
Τρώγω την ψη σ΄ Γεσθημανή τέσόν και ντο ρωτάς με
(να χαρώ εγώ Γεσθημανή κι αυτό που με ρωτάς)
Κλαδόπο μ΄ντο να λέγω σε, η γλώσσα μ' έδελάστεν
(κλαδάκι μου, τι να σου λέω, η γλώσσα μου μπερδεύτηκε)
Μικρίκον είσαι κόρτσοπον, τρανόν η απορία σ΄
(μικρούλα είσαι κορίτσι μου, αλλά μεγάλη η απορία σου)
Φοβούμαι για ματόν ατό, αρνόπο μ΄την καρδία σ΄
(φοβάμαι ότι μ΄αυτά, θα ματώσει η καρδιά σου αρνί μου)
Πατέρα δωσ΄την απαντή κι ας είμαι εγώ μικρέσσα
(Πατέρα δώσε μου την απάντηση κι ας είμαι μικρούλα)
Για να λαφρυν το καρδοπο σ΄. εμεν γιατί κι λες ατ΄
(γιατί δεν μου τα λες, να ελαφρυνθεί η καρδιά σου;)
Τρία χιλιάδες χρόνοπα, έζηνεν έναν έθνος
(Τρείς χιλιάδες χρόνια έζησε ένα έθνος)
Κι άτό πώς εξερίζωσαν κι έχω στην κάρδεα΄μ πένθος
(και πώς το ξερίζωσαν και έχω στην καρδιά μου πένθος)
Δάκρεα και αίματα σην γην, μωρόπα σκοτωμένα
(δάκρυα και αίματα στη γη, μωρά σκοτωμένα)
και σα παπόρεα πρόσφυγες, μουράτεα φορτωμένα
(και στα βαπόρια πρόσφυγες, βάσανα φορτωμένα)
Γιατί πατέρα τραγωδείς εσύ πάντα με πόνον;
(γιατί πατέρα τραγουδάς εσύ πάντα με πόνο;)
Και η καρδία σ΄λες πονεί, όταν αγγεύς τον πόντο
(και η καρδιά σου λες ότι πονάει, όταν σκέφτεσαι τον πόντο)
Τραγωδώ να μη αποθαν, απές ημ η ελπίδα
(τραγουδάω για να μην πεθάνει μέσα μου η ελπίδα)
γιατί ο πόντον έτονε τ'εμέτερον πατρίδα
(γιατί ο πόντος ήταν η δική μας πατρίδα)
Ποτέ πατέρα μ΄να μην κλαις, σ'α ψόπα μουν κι εθάφτε
(ποτέ πατέρα να μην κλαις, στην ψυχή μου δεν θάφτηκε)
έναν ημέραν ξαν τ' ελεπς εσύ τους Αργοναύτες
(μια μέρα θα ξαναδείς εσύ τους Αργοναύτες)
taxalia.blogspot.com
