Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν όλοι, πως δεν υπάρχει «πολιτική βία». Όταν βαφτίζεις την βία «πολιτική», της δίνεις νόημα. Κατά έναν διεστραμμένο τρόπο, την εξευγενίζεις. Την αναγνωρίζεις ως..
μέσο πολιτικής έκφρασης.
μέσο πολιτικής έκφρασης.
Η βία είναι μία. Είτε είναι η βία του κακοποιού που σκοτώνει για να ληστέψει. Είτε η βία του χουλιγκάνου που δέρνει στο όνομα της ομάδας του, είτε η βία του δολοφόνου που σκοτώνει από ερωτική ζήλεια, είτε η βία του εγκληματία που σκοτώνει για πολιτικούς λόγους. Είναι η ίδια βία με διάφορες μορφές. Δεν υπάρχει λοιπόν, «πολιτική» βία. Υπάρχει πολιτική «αξιοποίηση» της βίας. Υπάρχει πολιτική αυτουργία στη βία…
Στην προσέγγιση μιας εν ψυχρώ πολιτικής δολοφονίας, όπως αυτή του Παύλου Φύσσα, από τον δεδηλωμένο χρυσαυγίτη, δεν υπάρχουν «γκρίζες» ζώνες. Ο θύτης, είναι δολοφόνος. Τελεία και παύλα. Ο νεκρός είναι θύμα. Τελεία και παύλα.
Ο δολοφόνος, και μαζί του όποιοι άλλοι όπλισαν το χέρι του και –κυρίως- το μυαλό του, είναι κοινοί εγκληματίες. Χωρίς εξωραϊσμούς. Χωρίς αστερίσκους.
Κι απέναντι στο νόμο, για το έγκλημα, υπάρχει ο φυσικός αυτουργός και ενίοτε ο ηθικός αυτουργός. Και συχνά ο ηθικός αυτουργός φέρει ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη από τον φυσικό αυτουργό. Διότι φέρει την ευθύνη της χειραγώγησης και της μετατροπής ενός ανθρώπου, σε αδίστακτο δολοφόνο ενός άλλου ανθρώπου.
Τι γίνεται όμως όταν το έγκλημα έχει και πολιτικούς αυτουργούς; Ποιος νόμος και ποια ποινική διάταξη υπάρχει για να υποχρεώσει σε λογοδοσία εκείνα τα πολιτικά πρόσωπα που «οπλίζουν» διαρκώς τα μυαλά νέων ανθρώπων με μίσος; Ποιος νόμος προστατεύει την κοινωνία από εκείνους που επενδύουν στην κοινωνική βία και σε «εμφυλιοπολεμικές» αντιπαραθέσεις στοιβάζοντας τη μια τραγωδία, πάνω στην άλλη, για να χτίσουν μια αιματοβαμμένη σκάλα, που θέλουν να πιστεύουν ότι θα τους οδηγήσει πιο κοντά στην εξουσία;
Τι γίνεται όταν αντιληφθούμε κάθε μεμονωμένο έγκλημα, ως μέρος ενός διαρκούς «εγκλήματος» που διαπράττεται σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, με «φονικό όπλο» τα κηρύγματα μίσους;
Και ποιος είναι αυτός που κρίνει, ότι το κήρυγμα μίσους της μιας πλευράς, είναι περισσότερο ή λιγότερο «ένοχο» από το κήρυγμα μίσους της άλλης; Ποιος κρατάει λογαριασμό, του ποιος έκανε ένα κήρυγμα μίσους περισσότερο, όταν αυτά στάζουν αίμα; Πόσο μικρότερη είναι η πολιτική ευθύνη εκείνου που προτρέπει στη βία, από την ευθύνη εκείνου που την ανέχεται ή την «εξωραΐζει»;
Πριν λίγο καιρό, βρήκαν τραγικό θάνατο οι αθώοι υπάλληλοι ενός τραπεζικού καταστήματος. Τους θυμόμαστε;
Πρόσφατα, είδαν τον χάρο με τα μάτια τους ένας νυχτοφύλακας που βίωσε τον τρόμο λουσμένος με βενζίνη στις Σκουριές (μια σπίθα έλλειψε) και ένας αστυνομικός που δέχτηκε σφαίρες, επίσης στη Χαλκιδική.
Τις τελευταίες μέρες, κάθε υγιώς σκεπτόμενος Έλληνας, «ζει» τον βίαιο θάνατο, τη δολοφονία, ενός αθώου εργατόπαιδου με καλλιτεχνικές και πολιτικές ανησυχίες, του Παύλου Φύσσα.
Το έγκλημα, ναι, έχει διαβαθμίσεις.
Αυτοί που σκότωσαν τους αθώους στην Marfin, είναι εξίσου εγκληματίες με το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα.
Αυτοί που απείλησαν να σκοτώσουν στις Σκουριές δεν είναι εξίσου εγκληματίες. Αλλά είναι επίσης εγκληματίες.
Όπως κι αυτοί που με «σημαία» (ή μήπως πρόσχημα;) τον θεμιτό και επιθυμητό αντιφασισμό, καταλήγουν να «τιμωρούν» αθώους, εκσφενδονίζοντας πέτρες και μολότοφ σε καταστήματα και αυτοκίνητα αθώων, απειλώντας ζωές αθώων, ή καταστρέφοντας ιδιωτικές περιουσίες και δημόσια περιουσία, είναι επίσης εγκληματίες. Όχι εξίσου με τους δολοφόνους. Αλλά επίσης εγκληματίες.
Και είναι εγκληματίες, κατά το νόμο, όχι μόνο οι φυσικοί αυτουργοί όλων των παραπάνω, μα και οι ηθικοί αυτουργοί.
Ο νόμος όμως, δεν «αγγίζει» τους πολιτικούς αυτουργούς των φαινομένων αυτών. Δεν «αγγίζει» ο νόμος εκείνους που υποδαυλίζουν το μίσος των ηθικών και φυσικών αυτουργών, με πολιτικό λόγο που περιλαμβάνει «κρεμάλες», «λυντσαρίσματα», «Μελιγαλάδες», «κονσερβοκούτια», «γουναράδικα», φυλετικό ρατσισμό, ιδεολογικό ρατσισμό, ανοχή σε προσκλητήρια ανατροπής με καδρόνια, τούβλα και πέτρες και προτροπές «αντίστασης» κατά της έννομης τάξης, με ανοχή ή πολιτικό εξωραϊσμό βίαιων ή ακόμα και απροκάλυπτα τρομοκρατικών ενεργειών.
Οι πολιτικοί αυτουργοί, κάθε βράδυ, πριν κοιμηθούν νίπτουν τας χείρας τους. Και μετράνε τις «επενδύσεις» τους, σε συντρίμμια, υλικά κι ανθρώπινα, που παράγουν ως τόκο περισσότερο μίσος…
Δεν έχει νόημα, καν, να τους εκλιπαρήσεις να αλλάξουν τακτική. Διότι την τακτική της υποδαύλισης της βίας, δεν την ακολουθούν ούτε εν βρασμώ ψυχής, ούτε εκ παραδρομής. Την ακολουθούν με διάρκεια, την ανακυκλώνουν με σχέδιο, την υπηρετούν με σκοπό, την έχουν επιλέξει συνειδητά...
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ελπίζουμε ότι θα αντιληφθούν, πως το κακό που σπέρνουν, δεν μπορούν να το ελέγξουν, ούτε να ξέρουν που θα ξεσπάσει ο θερισμός του…
Κι όλοι εμείς, ας προσπαθήσουμε να προστατεύσουμε ο καθένας, πρώτα τον εαυτό του, κλείνοντας τα αυτιά, στα κηρύγματα του μίσους. Αν καταστήσουμε τους εαυτούς μας απρόσβλητους απέναντι στα κηρύγματα του μίσους, τότε θα προστατέψουμε και το κοινωνικό σύνολο. Και μαζί, τις ελπίδες όλων μας για το μέλλον…
......
..
Ήταν άρθρο του Βαγγέλη Μωυσή, υπεύθυνου τύπου της Διοικούσας Επιτροπής Θεσσαλονίκης της ΝΔ, με τίτλο "Η πολιτική αυτουργία της βίας". Δημοσιεύθηκε στα "Παραπολιτικά".
