Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Κάθε φορά που παρακολουθώ την εθνική ομάδα μας και τη βλέπω να νικά, η ψυχή μου αγαλλιάζει. Νοιώθω μια ανάταση, μια περηφάνια. Καμμία σχέση με αυτό που νοιώθω, όταν νικά π.χ. ο Ολυμπιακός, έστω και..
χωρίς χαριστικά πέναλτι. Τούτο συμβαίνει, διότι πρωτίστως, δεν είμαι οπαδός, αλλά φίλαθλος, εκ δευτέρου επειδή δεν υπάρχει κάτι δικό μου που μπορώ να δω στον Ολυμπιακό, όταν ακούω ότι έβαλε γκολ ο Μιραλάς, ο Σούστερ, ο Φούστερ, ο Πούστερ, ο Τζιοβάνι, ο Σαβιόλα και όλο το αλλοδαπό roaster [που λένε οι μρφωμένοι]. Τί σχέση μπορεί να έχουν όλοι αυτοί με τα παιδιά τού Πειραιά και το λιμάνι του Περαία; Τίποτε. Όμως, χαίρομαι με την Εθνική μας, κυρίως της καλαθοσφαίρισης, και τις νίκες της, ενθουσιάζομαι, ανυψώνομαι και παρακολουθώ με συγκίνηση τους Έλληνες φιλάθλους στις κερκίδες να ζητωκραυγάζουν, χειροκροτούν, ποδοκροτούν και επευφημούν τους παίκτες μας, τα δικά μας παιδιά, τους Έλληνες. Δεν μπορεί όλοι αυτοί, αλλά και εγώ, να αντιδρούμε έτσι από ιδιοτέλεια. Από εθνική έπαρση συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτό. Δεν περιμένουμε να χρυσωθεί η χαρά μας με κάποιο αντίδωρο.
Αυτά σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα στην τηλεόραση εικόνες από την εκλογική νίκη της Μέρκελ στη Γερμανία. Εκατοντάδες οπαδοί γύρω της γελούσαν, χαμογελούσαν, χοροπηδούσαν, έλαμπαν τα πρόσωπά τους, ούρλιαζαν και χειροκροτούσαν. Από την άλλη μεριά η κατήφεια των οπαδών των ηττημένων, αλλά και οι λυγμοί τους. Τί έγινε ρε παιδιά; αναρωτήθηκα. Γιατί οι μεν ξεσκίζονται στα χαμόγελα και οι άλλοι είναι σκυθρωποί; Τί είναι αυτό που κέρδισαν οι μεν και έχασαν οι δε; Δεν μπορεί να είναι η εκλογική αναμέτρηση κάτι σαν ποδοσφαιρικός αγώνας ή αγώνας καλαθοσφαίρισης ή υδατοσφαίρισης εθνικών ομάδων. Νίκησε το ένα κόμμα για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του και έχασε το άλλο κόμμα για να μην εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Προς τί τόση χαρά ή θλίψη αντιστοίχως; Λέτε οι μεν να χαίρονται που όλοι οι Γερμανοί θα απολαύσουν τα αγαθά του προγράμματος της νικήτριας και οι δε να θρηνούν που οι Γερμανοί δεν θα απολαύσουν τα αγαθά του προγράμματος των ηττημένων; Λίγο τραβηγμένο δεν είναι; Μπας και υπάρχει κάτι άλλο και εγώ υπνώττω;
Μετά ανεκάλεσα στη μνήμη μου [που λένε οι μορφωμένοι και ο Κάρολος] τις εικόνες από τους πανηγυρισμούς των οπαδών του ΠΑΣΟΚ το βράδυ της επαράτου 04.10.2009. Σε δηλώσεις τους έλεγαν όλοι [εν συνόψει] ανεμίζοντας πράσινες σημαίες και πανηγυρίζοντες: «Ο Παπανδρέου θα μας δώσει ψωμί, ενώ ο Καραμανλής τα κράταγε για τον εαυτό του». Λες να είναι αυτό; αναρωτήθηκα εκ νέου. Κι’ οι Πακιστανοί που πανηγύριζαν για τη νίκη του Γιωργάκη; Αυτοί για να πάρουν άδεια παραμονής και ιθαγένεια. Ιδιοτελώς πανηγύριζαν κι’ αυτοί. Άρα, η νίκη σε μια εκλογική αναμέτρηση δεν μοιάζει καθόλου με μια νίκη της εθνικής μας ομάδας, μονολόγησα. Κάτι άλλο είναι που μου εξακολουθεί να μου διαφεύγει ρε γαμώ το.
Ξαναέφερα στο νου μου τα ευτυχή προσωπάκια των οπαδών της Μέρκελ. Αυτά δεν πρέπει να ανήκουν στο επιτελείο του νικήσαντος κόμματος; Δεν πρέπει να μισθοδοτούνται από αυτό; Κι’ αν δεν μισθοδοτούνται από το κόμμα, δεν θα είναι κάπου διορισμένα σε υπουργεία, οργανισμούς κ.λπ.; Γι’ αυτό πρέπει να χαίρονται. Διότι με το κόμμα στην εξουσία διατηρούν τα προνόμια, ενώ οι οπαδοί των ηττημένων κλαίνε που δεν θα μπορέσουν και αυτοί να απολαύσουν τα ίδια προνόμια. Τόσο απλά. Όπως στην Ελλάδα. Αφού έχει επανειλημμένως αποδειχθεί ότι η φοροδιαφυγή καλά κρατεί και στη Γερμανία, όπως στην Ελλάδα, γιατί να μην αναμένουν οι οπαδοί των γερμανικών κομμάτων να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, αν το κόμμα τους αναδειχθεί νικητής στις εκλογές, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα; Απολύτως φυσιολογικό και κτηνωδώς ανθρώπινο.
Ακολούθως και αναποδράστως πήγε το μυαλό μου στα κρατικοδίαιτα στελέχη των δικών μας κομμάτων εξουσίας, αλλά και μη εξουσίας. Διορισμοί σε θέσεις εργασίας, διορισμοί σε θέσεις αργομισθίας κ.λπ. Δεν είναι δυνατόν να είναι ραντιέρηδες όλοι αυτοί, δεξιοί, αριστεροί, κεντροδεξιοί κ.λπ. που μας πουλάνε μούρη καθημερινώς από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Πού βρίσκουν χρόνο να βιοπορισθούν, αν δεν σιτίζονται στο Πρυτανείο; Και τέλος κατέληξα στην ατάκα των ημερών: «Ο δολοφόνος έγινε μέλος της ΧΑ για χαρτζηλίκι». Δηλαδή, ήταν μέλος του κόμματος για να παίρνει το κάτι τίς του και να ζη την οικογένειά του. Δεν ήταν κάποιο φοβερό ποσό, π.χ. € 2000 τον μήνα με δώρα, επιδόματα και άδεια και τα τυχερά, αλλά και με κοπάνες. Για χαρτζηλίκι πήγε ο άθλιος, υπονοώντας σαφώς ότι το «άθλιος» είναι και συνώνυμο του «φτωχομπινέ», αλλά ο σκηνοθέτης πρέπει να είχε πει στον συνεντευξιαζόμενο να μην αναφέρει αυτή τη λέξη, διότι καιροφυλακτεί το ΕΣΡ. «Μην την εκστομίσεις εσύ αυτή τη λέξη, αλλά να είσαι ήσυχος ότι το φιλοθεάμον κοινό ευχερέστατα θα την υπονοήσει». Είναι κάτι σαν την είδηση «εξέδιδε την κόρη της για € 10», ενώ αν την εξέδιδε για € 100, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Δεν μπορεί, όμως, ο ευπρεπής παρουσιαστής/δημοσιογράφος να πει σκέτο «εξέδιδε την κόρη της η κουφάλα», διότι καραδοκεί ο ισόβιος Πρόεδρος κ. Λαζαρίδης.
Το χαρτζηλίκι, λοιπόν, δηλαδή ένα γλοίσχρο ποσό, είναι αυτό που προσηλύτισε τον δολοφόνο στις τάξεις της ΧΑ. Αυτό είναι το ηθικόν δίδαγμα. Πόσο χαμηλά έπεσε το άτομο. Ασφαλώς και είναι κακομοίρης που για πενταροδεκάρες έβαψε τα χέρια του με αίμα. Ενώ ο Καλαμπόκας! Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Πατρών παρακαλώ, στηριζόμενος μέχρι τέλους από τη γενναία ΝΔ. Αυτός δεν έπαιρνε χαρτζηλίκι. Δεν ήταν φτωχομπινές. Όπως δεν είναι φτωχομπινέδες τα 150, 160, 170 τσουτσέκια που ψηφίζουν 4 χρόνια τώρα την φτωχοποίηση του Έλληνα. Ούτε προδότες είναι, καθ’ ότι άκουσα ότι η λέξη αυτή είναι βαρειά για τους πολιτικούς μας και δεν πρέπει να τη χρησιμοποιούμε για να τους χαρακτηρίσουμε. Πρώτος και καλλίτερος σε τέτοιες προτροπές ο κ. Μπάμπης του ΣΚΑΙ. Όλοι είναι ανιδιοτελείς πατριώτες. Διαφωνώ με την προτροπή, αλλά δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη «προδότες». Για να μετριάσω δε ακόμη περισσότερο τη γραφή μου αφαιρώ από τη λέξη φτωχομπινέδες το πρώτο συνθετικό!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
