Ομπάμα και Συρία

Η άποψη του Σωτήριου Καλαμίτση

Για να γράψει κανείς για το θέμα αυτό, πρέπει να έχει πληροφορίες, οι οποίες δεν είναι διαθέσιμες στο ευρύ κοινό ή μάλλον είναι διαθέσιμες σε ελάχιστους. Οι μάχες στο σκοτεινό παρασκήνιο μαίνονται ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και ...

στη μέση εμείς που λέμε την άποψή μας βάσει όσων διαβάζουμε και ακούμε, δηλαδή βάσει των όσων τους βάζουν ή τους αφήνουν να μας γράφουν και να μας λένε. [ΣΗΜ: η ταινία «Ο κύκλος του Μέμπιους» τα λέει όλα.] Πού και πού διαβάζουμε και κάποιο «παράξενο» άρθρο που δίνει εντελώς διαφορετική διάσταση στο όλο θέμα. Και τότε απορούμε διερωτώμενοι: «Ποιός μας παραμυθιάζει τελικά;». Αφού, λοιπόν, ούτε εγώ διαθέτω τις αναγκαίες πληροφορίες, τί θα μπορούσα να γράψω για το θέμα;

Το μόνο που μπορώ να γράψω είναι ότι όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ διστάζει να δώσει την εντολή να ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου, δεν είναι δυνατόν να τον χλευάζουμε, επειδή «έκανε πίσω». Απ’ τη μια δεν θέλουμε πολεμικές επιχειρήσεις, από την άλλη τον λοιδωρούμε που «ανακρούει πρύμναν». Η περίσκεψη, έστω διστακτικότητα, την οποίαν επιδεικνύει ζυγιάζοντας τα υπέρ και τα κατά ανάμεσα σε περιστερές και γεράκια στιγματίζεται ως αδυναμία. Αν είχε εξαπολύσει παρορμητικά τους πυραύλους στη Συρία, θα τον αποκαλούσαμε πολεμοχαρή και υπηρέτη των συμφερόντων των πολυεθνικών. Τώρα είναι κότα! Τί θέλουμε επί τέλους;

Από την άλλη θα μπορούσα να γράψω ότι όλες οι πολεμικές επιχειρήσεις εξυπηρετούν πλέον και ένα βασικό στόχο: την πώληση όπλων. Το είπε και ο Πάπας, αλλά κι’ αυτός μπορεί να μην είναι τόσο ενημερωμένος. Το είπε, όμως, και ο Μίκης γράφοντας σε πρόσφατο άρθρο του ότι ο Πρόεδρος Μιτεράν του είχε εκμυστηρευθεί πως αν καταρρεύσει η πολεμική βιομηχανία της Γαλλίας, θα καταρρεύσει κα η οικονομία της Γαλλίας. Αυτό εξηγεί τη στάση του «σοσιαληταρά» Ολάντ που θέλει σώνει και καλά να χτυπήσει τη Συρία. Αν όλοι αυτοί είναι συνωμοσιολόγοι, του Μιτεράν περιλαμβανομένου, χαίρομαι που αυτοκατατάσσομαι στη χορεία των συνωμοσιολόγων.

Επιπροσθέτως, μπορώ να γράψω ότι αυτό που ετοιμάζονται να κάνουν στη Συρία δεν είναι πόλεμος. Δεν πρόκειται να αντιπαρατεθούν στρατεύματα. Απλώς κάποιος ισχυρός αυτόκλητος τιμωρός θα ρίξει εκ του ασφαλούς μερικές μπόμπες σε μια χώρα που απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά του. Όπως έχει ξανακάνει. Θα υπάρξουν χιλιάδες θύματα, θα δούμε στις οθόνες μας εικόνες φρίκης από νεκρούς, ημιθανείς, ακρωτηριασμένους και θ’ ακούσουμε βογγητά. Το ηθικόν δίδαγμα θα είναι: «Καλά να πάθετε, επειδή ως λαός ανέχεσθε αυτόν τον αιμοσταγή δικτάτορα» [ΣΗΜ: ευτυχώς που εμείς εκλέξαμε δημοκρατικότατα και ανεπηρέαστοι από τα ΜΜΕ τον μελιστάλακτο δημοκράτη Βαγγέλη Σαμαρά]. Αυτό είναι που καλούνται ν’ αποφασίσουν Βουλή και Γερουσία των ΗΠΑ. Κουβέντα δεν θ’ ακούσουμε για τα πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από μία τέτοια ενέργεια. Βομβαρδισμός του κακού ηγέτη που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πάντως, έχω πληροφορίες και μπορώ να γράψω μονολεκτικά πόσο τα σέβονται οι ΗΠΑ: «Γκουαντάναμο». Εύχομαι να μη βομβαρδίσει την Ουάσινγκτον ο Βενιζέλος με τη φόρα που έχει πάρει, διότι θα κινδυνεύσει να οδηγηθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στη δικαιοδοσία του οποίου δεν υπάγονται μόνον οι έχοντες την ιθαγένεια των ΗΠΑ.

Σωτήριος Καλαμίτσης

Φίλος του γιατρού Γωγούση