Αφιέρωμα του Βλάση Γωγούση
ένας κτηνίατρος προφανώς- πρότεινε την Ε Υ Θ Α Ν Α Σ Ι Α ενός βαρειά τραυματισμένου αδέσποτου όταν μια κυρία τον κάλεσε για να παράσχει τις ιατρικές φροντίδες του.
Και σας ρωτώ ,αγαπητοί μου αναγνώστες, ποια Θεία επιταγή και ποιός ανθρώπινος νόμος, , θα έδινε ποτέ το δικαίωμα να θυσιάσουμε ένα ζωάκι - μια ψυχούλα πολύ κοντινή με την ανθρώπινη - επειδή τραυματίσθηκε βαρειά;
Πάρτε το στην αγκαλιά σας, μεταφέρτε το σ` ένα φιλόξενο χώρο, ξαπλώστε το σ` ένα μαλακό υπόστρωμα, ενυδατώστε το, ταΐστε το (στην αρχή με γάλα και άλλες υδαρείς τροφές ) με μπιμπερό η κουταλάκι .
Ο σκύλος θα γλύφει ΠΡΩΤΑ το χέρι κουνώντας με ευγνωμοσύνη την ουρά του !.
Μη δέχεστε καμιά άλλη φροντίδα απ` τον κτηνίατρό σας εκτός από την ιατρική περίθαλψη! .
Αν το ζωάκι επιζήσει και μείνει ανάπηρο, μη σταματάτε !
Σφήξ`τε τα δόντια σας και συνεχίστε !
Κάντε αυτό που έκανα εγώ στον δικό μου αγαπημένο Καίσαρα, το λατρεμένο μου υπέροχο μαύρο λυκόσκυλό, που στα 9 του χρόνια έμεινε ανάπηρο (παραπληγικό) από τα πίσω πόδια του.
΄Ετρεξα, έψαξα, ρώτησα, έφερα τα πάνω κάτω κι` έμαθα :
Στο εξωτερικό υπήρχε ένα καροτσάκι, το περιβόητο Κ9 ,το αναπηρικό καροτσάκι για παραπληγικά σκυλιά.
Το παρήγγειλα,(στέλνοντας τα μέτρα του κορμού και των άκρων,) και- ω ! του θαύματος - ήρθε το υπέροχο αυτό βοήθημα για ανάπηρα ζώα !
Και νάτος ο Καίσαρ, όρθιος, ζωηρός, χαρούμενος να κινείται, να περπατάει, να τρέχει σαν τρελός στο πλακόστρωτο της παραλίας στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης
Καμαρώστε τον μαζί μου - στη φωτογραφία που παραθέτω, στη σελίδα μου του Facebook, να ατενίζει πανευτυχής τον Θερμαϊκό και- ευκαιρίας δοθείσης- να κάνει κάπου-κάπου και ……. καμάκι σε καμιά αδέσποτη σκυλίτσα !
Ο Καίσαρ έζησε, περπάτησε, έτρεξε, γαύγισε, χάρηκε τη ζωή! .
Δυόμισι ολόκληρα χρόνια έζησε ο λατρεμένος μου σκύλος, κινούμενος με άνεση πάνω στο καροτσάκι που το ωθούσε μόνος του, περπατώντας με τα δυό κατάγερα μπροστινά του πόδια.
«Χάθηκε » ύστερα από μια επώδυνη- αλλά σύντομη ευτυχώς- προσβολή καρκίνου στους τραχηλικούς αδένες.
Ακόμη τον θυμάμαι και κλαίω, 8 ολόκληρα κιλά έχασα μετά τον θάνατό του., αλλά αισθάνομαι πανευτυχής που εφάρμοσα στη πράξη τον όρκο που έδωσα όταν τελείωσα γιατρός «προ παντός ου βλάπτειν».
¨ΌΧΙ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ,.
Όπως το διαβάζεις αγαπητέ μου αναγνώστη !
Χωρίς καμιά εξαίρεση, χωρίς καμιά δικαιολογία.
Εδώ θα πρέπει να σας πω ότι αντιπαρήλθα όλες τις συμβουλές και παραινέσεις των γνωστών και φίλων κτηνιάτρων του τύπου «κάντο ευθανασία, θα τυραννιέσαι και συ και το ζώο, χωρίς ελπίδα γιατρειάς,» και το τόλμησα.
Όχι λοιπόν στην αφαίρεση της ζωής ενός ανήμπορου ν` αντιδράσει ζώου, με πρόσχημα την λύτρωσή του απ` τα βάσανα.
Τότε γιατί δεν κάνουμε το ίδιο και στα συγγενικά μας πρόσωπα, που πάσχουν από ανίατα και βασανιστικά νοσήματα;.
Απλούστατα, γιατί φοβόμαστε τον νόμο, ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ βέβαια νόμο , γιατί αν φοβόμασταν το νόμο του Θεού, δεν θα σκοτώναμε και τα ανυπεράσπιστα ζωάκια , που μας κοιτούνε με λατρεία όταν το χέρι του κτηνιάτρου καρφώνει την δήθεν λυτρωτική του βελόνα στην τρυφερή τους σάρκα .
Όχι λοιπόν στην ευθανασία του δυστυχισμένου, του αγαπημένου , του μοναδικού μας ίσως φίλου, που μας κουνάει την ουρά του, την ώρα που εμείς το στέλνουμε στον θάνατο.
Δρ Βλάσης Γωγούσης
Ειδικός Παθολόγος
