Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Τριακοστή δεύτερη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html) και εικοστή τέταρτη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των..
βουλευτών της αντιπολίτευσης. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].
Όταν καταφερόμαστε κατά της Δικαιοσύνης, ασφαλώς και δεν καταφερόμαστε συλλήβδην καθ’ όλων των δικαστών και εισαγγελέων που τη συγκροτούν, αφού γνωρίζουμε όλοι ότι στο δικαστικό σώμα υπηρετούν πλείστα όσα διαμάντια που επιτελούν ευόρκως το καθήκον τους απονέμοντας δικαιοσύνη όπως ορίζει το Σύνταγμα: με οδηγό τη συνείδησή τους και τον νόμο, στο μέτρο που αυτός δεν έρχεται σε αντίθεση με το ίδιο το Σύνταγμα.
Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις, όπου ευλόγως απορεί ο απλός πολίτης, ακόμη δε και ο νομικός, βλέποντας κάποια δικαστική ετυμηγορία που μοιάζει παράδοξη. Ή όταν βλέπει ότι η Δικαιοσύνη αδρανεί ή αργοπορεί, με αποτέλεσμα πολλά αδικήματα που αφορούν κυρίως σε μεγαλόσχημους να παραμένουν ακαταδίωκτα ή να παραγράφονται. Αυτός είναι και ο λόγος που αρχίζει η κριτική, της οποίας βρίθουν τα νομικά περιοδικά. Άλλο πράγμα, όμως, είναι η κριτική μίας δικαστικής απόφασης ή μη απόφασης με επιστημονικά επιχειρήματα και άλλο είναι η υστερία που καταλαμβάνει τα παπαγαλάκια που ωρύονται, όταν μία δικαστική κρίση δεν βολεύει τ’ αφεντικά τους.
Από την άλλη, ξεχνούμε όλοι ότι οι πραγματικοί δικαστικοί λειτουργοί δεν ήλθαν από τον Άρη. Άνθρωποι είναι κι’ αυτοί και υποπίπτουν σε σφάλματα. Γι’ αυτό υπάρχει και ο δεύτερος βαθμός δικαιοδοσίας. Για τη διόρθωση των ανθρώπινων λαθών. Αν, όμως, δεν υπάρχει δεύτερος βαθμός, τότε …..
Επίσης, όλοι παραγνωρίζουμε τις τραγικές συνθήκες, υπό τις οποίες εργάζονται οι πραγματικοί δικαστικοί λειτουργοί. Ας θυμηθούμε ότι ο Οικονομικός Εισαγγελέας Πεπόνης είχε επισκεφθεί τον Υπουργό Δικαιοσύνης, για να τον παρακαλέσει να εφοδιάσει την Οικονομική Εισαγγελία με περισσότερο προσωπικό και υλικοτεχνικά μέσα. Ας θυμηθούμε ότι όλοι οι μέχρι σήμερα εφέτες ειδικοί ανακριτές που αναλαμβάνουν την ανάκριση μίας εξόχως σοβαρής υπόθεσης επικουρούνται από ένα γραμματέα και διαθέτουν το πολύ 2-3 τηλεφωνικές γραμμές. Καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να αντεπεξέλθουν. Ας σημειώσουμε, επίσης, ότι οι πραγματικοί δικαστές εργάζονται επί πολλές ώρες στο σπίτι για να μελετήσουν δικογραφίες και να εκδώσουν σωστές αποφάσεις. Ότι ακόμη και τις τρίμηνες καλοκαιρινές διακοπές τους αναλώνουν στη μελέτη δικογραφιών και στην έκδοση αποφάσεων.
Είναι, λοιπόν, άδικο να καταφερόμαστε κατά της Δικαιοσύνης γενικώς και αορίστως. Ακόμη πιο άδικο είναι να διαμαρτυρόμεθα για αποφάσεις, οι οποίες δεν βολεύουν τους ολιγάρχες της χώρας και εν γένει το εργολαβοσυνδικαλιστικοπολιτικό σύμπλεγμα. Όταν ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟ-ΔΕΗ απολογήθηκε για υπεξαίρεση € 35 εκ. και αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους [απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και εγγύηση € 60.000] δήλωσε ότι αυτή ήταν η πρώτη νίκη. Το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν προφυλακίσθηκε, ήταν η πρώτη νίκη στον πόλεμο. Ποιόν πόλεμο; Ποιος είναι ο αντίπαλός του; Κανείς παπαγάλος δεν διερωτήθηκε. Κανείς παπαγάλος δεν διαμαρτυρήθηκε.
Όταν δεν προφυλακίσθηκαν οι Κασσιδιάρης, Παναγιώταρος, τα παπαγαλάκια ξεσάλωσαν. Σε σημείο που αναγκάσθηκε η Πρόεδρος των Δικαστών και Εισαγγελέων να μιλήσει με σκληρή γλώσσα για τις παρεμβάσεις των κατευθυνόμενων ΜΜΕ προς χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και όχι μόνον της κοινής γνώμης. Όταν η Δικαιοσύνη δεν κινείται αυτεπαγγέλτως, ως οφείλει, να διερευνήσει την τρύπα των Ταμείων του ΠΑΣΟΚ, ουδείς ασχολείται με το θέμα. Είναι τόσο φυσιολογικό αυτό όσο είναι να κόβεις το επίδομα πολυτέκνων για να κλείσουν άλλες τρύπες που δημιούργησαν οι ίδιοι που δημιούργησαν την τρύπα του ΠΑΣΟΚ.
Προ ετών ζήσαμε το λεγόμενο «παραδικαστικό κύκλωμα». Υποτίθεται ότι η Δικαιοσύνη αυτοκαθάρθηκε στέλνοντας στη φυλακή μερικούς επίορκους. Όσους μπόρεσε, αφού δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία για πολλούς επίορκους δικαστικούς. Μόνον ένας έμπειρος νομικός μπορεί πίσω από το λεκτικό μιας απόφασης να καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει. Όταν π.χ. είναι γνωστή η πάγια θέση που ακολουθεί επί δεκαετίες ο Άρειος Πάγος σε συγκεκριμένο ζήτημα, ασφαλώς και προβληματίζει το γεγονός ότι ο Άρειος Πάγος σε μία πανομοιότυπη υπόθεση μεταβάλλει θέση και αποφαίνεται εκ διαμέτρου αντίθετα από την πάγια θέση του, ενώ στη συνέχεια σε επόμενες υποθέσεις επανέρχεται στην παλαιά πάγια θέση του για το ίδιο θέμα. Το βλέπεις, το αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Ούτε και έχει τη δυνατότητα και τη διάθεση ο πληττόμενος διάδικος να προσφεύγει κάθε λίγο και λιγάκι στο δικαστήριο του Στρασβούργου για να βρει το δίκηο του.
Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ευδοκιμεί στα δικαστήρια το επάγγελμα του ψευδομάρτυρα. Αν ο δικαστής καταφέρει να τον απογυμνώσει, παραβλέπει την κατάθεσή του και προχωρεί. Αυτό, όμως, δεν είναι εύκολο. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις ο μάρτυρας αλλάζει την προηγούμενη κατάθεσή του για διάφορους λόγους [απειλείται, εκβιάζεται κ.λπ.]. Τί μπορεί να πράξει πλέον ο δικαστής, ο οποίος πρέπει να κρίνει με βάση τα όσα διαδραματίζονται στο ακροατήριο και όχι όσα έχει διαβάσει σε εφημερίδες και περιοδικά ή έχει ακούσει στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση; Για να γίνει αντιληπτό τί εννοώ, θα διηγηθώ ένα περιστατικό που μου εξιστόρησε προ πολλών ετών ένας εφέτης ειδικός ανακριτής. Υπηρετούσε σε επαρχιακή πόλη ως πρωτοδίκης και δίκαζε μία υπόθεση σωματικής βλάβης από αμέλεια σε αυτοκινητικό ατύχημα. Κατά τύχη είχε παραστεί μάρτυς του ατυχήματος, το οποίο εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια του, καθώς εκείνος έπινε τον καφέ του σε ένα ζαχαροπλαστείο. Γνώριζε, λοιπόν, εξ ιδίας αντιλήψεως ποιός είναι υπαίτιος για το ατύχημα και τον τραυματισμό ενός ανθρώπου. Όμως, όλοι οι μάρτυρες που παρήλασαν μετά από καιρό μπροστά του στο ακροατήριο έδιναν μία διαφορετική εικόνα του ατυχήματος και υπεδείκνυαν ως υπαίτιο αυτού ένα πρόσωπο που δεν έφερε την παραμικρή ευθύνη. Το γνώριζε ο δικαστής ότι αυτοί ψεύδονται. Όσο και αν προσπάθησε με τις ερωτήσεις του να παγιδεύσει τους μάρτυρες, ώστε να αποκαλυφθεί η αλήθεια, δεν τα κατάφερε. Μπορούσε, όμως, να χρησιμοποιήσει τις ιδιωτικές γνώσεις του για να αποφανθεί; Ο νόμος τού επιβάλλει να αποφαίνεται όχι μόνο με βάση τη συνείδησή του, αλλά πρωτίστως με βάση τα αποδεικτικά. Πώς να παρακάμψει τους ευέλικτους επαγγελματίες ψευδομάρτυρες; Δεν μου είπε ο εφέτης ειδικός ανακριτής τί απόφαση εξέδωσε. Αναλογίσθηκα, όμως, τη μοναξιά του την ώρα που θα έπρεπε να αποφανθεί. Πώς να ξεπεράσει τα ρημάδια τα αποδεικτικά μέσα και να αποδώσει δικαιοσύνη; Η δίκη διεξαγόταν, φυσικά, δημόσια. Το ακροατήριο σίγουρα είχε πεισθεί ότι ο κατηγορούμενος δεν έφταιγε, ενώ ο δικαστής γνώριζε ότι έφταιγε. Πώς θα ξεπερνούσε αυτόν τον σκόπελο;
Δεν είναι, λοιπόν, τα πράγματα τόσο απλά όσο νομίζουμε. Ας μη λιθοβολούμε όλους τους δικαστές και Εισαγγελείς συλλήβδην. Ας τους κρίνουμε μεμονωμένως και με επιχειρήματα χωρίς φωνασκίες. Ας εκφράζουμε τις απορίες μας. Και να γνωρίζουμε ότι οι δικαστές δεν μπορούν να απαντήσουν στις κρίσεις και επικρίσεις μας. Δεν μπορούν να «απολογηθούν» και να εξηγήσουν γιατί έκριναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Επίσης, να ξέρουμε ότι τις διώξεις δεν τις ασκούν οι δικαστές, αλλά οι εισαγγελείς.
Και να μη λησμονούμε μία βασική αρχή στην ποινική δίκη: χρέος και σκοπός του εισαγγελέα είναι να αποκαλύψει την αλήθεια στα μάτια των δικαστών, ώστε να εκδώσουν ορθή απόφαση. Δουλειά του συνηγόρου υπεράσπισης είναι να την αποκρύψει. Αυτός είναι ο λόγος που τον μεν συνήγορο υπεράσπισης εκθειάζουμε, όταν καταφέρνει να αποκρύψει την αλήθεια, τον δε εισαγγελέα ψέγουμε που δεν κατόρθωσε να την αποκαλύψει με τα πενιχρά μέσα που του διαθέτει η Πολιτεία.
Όλα, λοιπόν, είναι θέμα ΠΑΙΔΕΙΑΣ και διάθεσης της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ να απονέμεται ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Μόνον όταν το εκπαιδευτικό μας σύστημα αρχίσει να γεννά ελεύθερες προσωπικότητες και να μην αποτελεί φυτώριο μελλοντικών κομματόσκυλων με λεξιλόγιο 250 λέξεων, θα αρχίσουμε να ελπίζουμε ότι κάποτε θα φθάσουμε σε ικανοποιητικά επίπεδα αυτοσεβασμού που δεν θα επιτρέπει στους κρατούντες να παρεμβαίνουν στα έργα της δικαστικής εξουσίας, αφού η ίδια η δικαστική εξουσία δεν θα ανέχεται τις παρεμβάσεις, και θα παύσουν οι Πρετεντέρηδες να χαρακτηρίζουν «οργανωμένη αλητεία» έγκριτους νομικούς ως αυτοί που ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων επεσήμαναν όσα παράδοξα συνέβησαν με τη δίωξη της ΧΑ ως εγκληματικής οργάνωσης και το τσίρκο που ακολούθησε με τους κουκουλοφόρους άνδρες της Αντιτρομοκρατικής, τις χειροπέδες, τους μοτοσυκλετιστές, τις σειρήνες, τις κόρνες, τους αποκλεισμούς των δρόμων κ.λπ. σε αντίθεση με την ειδυλλιακή εικόνα του Άκη, τον οποίον είχαν υποδεχθεί με τιμές υπουργού εν προφυλακίσει και όχι μόνον χωρίς χειροπέδες, αλλά και δια χειραψίας, οι αρμόδιοι των φυλακών Κορυδαλλού. Εγώ εξέλαβα τότε τη χειρονομία κάτι σαν ειρωνικό «Καλώς ήλθατε στο σπίτι σας επί τέλους», αλλά μάλλον έσφαλα. Απλώς ο αρχιφύλαξ συνέχιζε από κεκτημένη ταχύτητα να κάνει αυτό που του είχαν επιβάλει τόσα χρόνια οι κρατούντες. Να σέρνεται υπό την, έστω και φθαρμένη, εξουσία του άρχοντα της αρπαχτής με βάση το κρατούν αξίωμα «έχει ο καιρός γυρίσματα».
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
