"Πω, πω, μα είναι δυνατόν να ζούνε σε τέτοιες συνθήκες τα παιδιά αυτά;" ανέκραξε η διαλυμένη από την κόκα, τηλεοπτική κότα, σχολιάζοντας εικόνες από την εισβολή τηλεοπτικών συνεργείων σε καταυλισμό τσιγγάνων. Εκεί, ...τα παιδιά -έδειχνε ο τηλεοπτικό φακός- τρέχουν μισόγυμνα, λερωμένα, χωρίς παπούτσια, με τις μύξες στη μύτη κι ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι, εικόνα που για τις καλοζωισμένες σταρλετίτσες ισοδυναμεί με "δυστυχία".
Και ποιός σου είπε καλή μου, ότι αυτό είναι δυστυχία;
Ποιός σου είπε ότι τα παιδιά αυτά είναι δυστυχισμένα;
Ποιός σου είπε ότι ευτυχισμένα είναι τα παιδιά, που τα ξυπνάει η Φιλιππινέζα, επειδή η μαμά έχει "γύρισμα στο στούντιο", και τα πηγαίνει στο κολέγιο ο Πακιστανός οδηγός με τη Μερσεντές του μπαμπά, που λείπει γιατί έφυγε από το σπίτι και ζει με τη Ρωσίδα ερωμένη του;
Ποιός σου είπε ότι ευτυχισμένα παιδιά είναι, αυτά που τα παίρνει ο μπαμπάς κάθε Σάββατο 10-2, όπως ορίζει το διαζύγιο και τα φλομώνει στα iPad και iPhone και τα επιστρέφει στη μαμά που μόλις έχει γυρίσει από το γυμναστήριο γιατί έχει ανασφάλειες για το σώμα της και είναι πολύ κουρασμένη για να ασχοληθεί μαζί τους, αλλά τα παραπέμπει στην "κοπέλα που με βοηθάει στις δουλειές";
Ποιός σου είπε ότι η ευτυχία για τα τσιγγανόπουλα που έχουν στο αίμα τους τη νομαδική ζωή, είναι να γυρίζουν μπουκωμένα από το σχολείο, στο σπίτι και να πέφτουν με τα μούτρα στο facebook, μιλώντας με ηλεκτρονικούς ανύπαρκτους "φίλους";
Αφήστε μωρέ τα τσιγγανάκια να ζήσουν τη ζωή που έχουν στο αίμα τους. Δεκάρα δεν δίνουν για παπούτσια, facebook και αρνάκι φρικασέ. Η χαρά τους είναι να χορεύουν και να τραγουδάνε. Έχετε δει ποτέ σκεφτικό και αγχωμένο τσιγγανάκι, όταν είναι με τη φυλή του;
Μείνετε μακρυά από τη φυλή αυτή που επιβιώνει αναλλοίωτη χιλιάδες χρόνια. Δεν χρειάζεται να ενσωματωθεί στη δική μας αστική κουλτούρα του άγχους και του lexotanil. Έχετε δεί τσιγγάνο να παίρνει lexotanil; Έχετε ακούσει ποτέ σας τσιγγάνο να αυτοκτονεί;
