Αχ, βρε Ρεζάν! Τη μνημονεύω συχνά.
Όταν παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση.
Αχ! Για δημοσιογράφους... όπως κάποτε.
Που δεν «πολιτεύονταν».
Που έδιναν και όχι έπαιρναν γραμμή.
Που τσεκάριζαν 100 φορές τις πληροφορίες τους.
Που τους έτρεμαν οι πολιτικοί.
Δημοσιογράφοι πρόθυμοι να πληρώσουν και όχι να εξαργυρώσουν.
Υπόλογοι στο όνομα που με κόπο έκτιζαν, συνεπείς στο ταμείο της συνείδησή τους, στο κύρος όπως το ζύγιζαν στα μάτια συνανθρώπων και όχι μόνο κομματικών οπαδών.
Παρακολουθώ καιρό τώρα το φαινόμενο των δημοσιογράφων «οπαδών».
Οι δημοσιογράφοι των παραθύρων μοιάζουν πολιτικοί εκπρόσωποι κομμάτων.
Λες και πέφτουν τα μπετά για μελλοντική σταδιοδρομία στην πολιτική.
Δύσκολοι καιροί για δημοσιογράφους. Όντως.
Μαστίζεται από ανεργία ο κλάδος. Χωρίς διέξοδο το δράμα.
Πάνε οι δόξες, τα μεγαλεία (δεν τα έζησαν όλοι, προς Θεού!).
Και η τηλεόραση τινάζει πέταλα ως μέσον.
Μόνο στραβός δεν το βλέπει.
Βρωμοκοπάει μούχλα.
Άντε μια, άντε δυο, άντε τρεις ανάσες.
Λαμπρές, αξιοσέβαστες εξαιρέσεις.
Και μαζί με αυτήν τη βύθιση, βυθίζονται και όλα τα προσχήματα.
Στην τελευταία μάχη τηλεοπτικών χαρακωμάτων για την υγεία, είδαμε και πάλι το δράμα συμπυκνωμένο!
Την έλλειψη πληροφόρησης αλλά προκάτ αναμετάδοσης, την κομματική υπεράσπιση για την κομματική υπεράσπιση, την επιπολαιότητα του να σκορπάς τρόμο «Θα έρθουν φάρμακα από την Ινδία! Να το ξέρουν οι Έλληνες. Θα τεθεί σε κίνδυνο η υγεία του κόσμου», «Η Ελλάδα είναι από τις χώρες με τη μεγαλύτερη έρευνα στο φάρμακο. Πάει η έρευνα», «Θα κλείσουν οι ελληνικές φαρμακευτικές εταιρείες και θα μείνει κόσμος στο δρόμο».
Σχεδόν κάθε μέρα παρακολουθώ έστω και αποσπασματικά τον αγώνα της Ελένης Καλογεροπούλου (για να σας δώσω ένα παράδειγμα αν και θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλούς γαλάζιους, πράσινους, κόκκινους αλλά και μαύρους παπαγάλους).
Ας ξεκινήσω όμως με την κυρία Καλογεροπούλου που κάποτε υπήρξε ανταποκρίτρια σε αληθινούς πολέμους.
Ούτε μια φορά δεν βρήκε κάτι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε μια επιφύλαξη, έτσι για αλλαγή.
Όλα άριστα καμωμένα.
Στήθη προτάσσει με αφοσίωση μάνας για παιδί.
Αντιμετωπίζει όλους τους «πολέμιους» με έναν αλτρουισμό θηριώδη.
Σταυρώνεται και υπομένει αγόγγυστα.
Για ποια σταυροφορία;
Είναι ρόλος;
Δεν τον βαριέται στη μονοτονία του;
Είναι το «μονοδιάστατο», ζητούμενο της δημοσιογραφίας;
Κάθε βράδυ που παρακολουθώ ειδήσεις με αγχώνει η ίδια αγωνία.
Αν μπορούσαμε να σωματοποιήσουμε, να μετατρέψουμε σε πόνο, τον βιασμό του μυαλού, τον εξαναγκασμό να υπερασπιστεί ακόμα και τ΄ ανυπεράσπιστα.
Πόσο αβάσταχτος θα ήταν ο πόνος;
Γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της η κα Καλογεροπούλου;
Ρέα Βιτάλη
Υ.Γ.: Τον ρόλο της Ε. Καλογεροπούλου έχουν υποδυθεί στα χρόνια πληθώρα δημοσιογράφων.
Λίστες πριν τις λίστες. Δεν τη «δείχνω».
Γράφω για κείνη ίσως, γιατί στα δικά μου μάτια, μοιάζει βαρύς ρόλος για την πλάτη της.
Άλλοι τον έχουν ξεπετάξει σαν να ‘ναι πούπουλο!
Διαχρονικά. Είχαν ταλέντο υπόθαλψης εγκλήματος.
Έκανε κανένας προκοπή από δαύτους;
